ప్రేమ

వదిలించుకుంటే వదిలెయ్యటానికి దెయ్యమా?? ప్రేమ...
ఆత్మ కదూ?!
దొరికేంత వరకూ వెతుకులాట...
దొరికితే సందిగ్ధం. మౌనం. ధ్యానం.
పొత్తు కుదిరితే కోలాటం.
కుదరకపోతే విరహం. వైరాగ్యం. స్వర్గ ద్వారం.


---------------------------------------------
యశోద తన కృష్ణుడిని రకరకాలుగా అలంకరించి చూసుకుని మురిసిపోయేదట.
రోజుకో రకంగా అలంకరించి చూసుకున్నా తృప్తి కలిగేదికాదుట ఆవిడకి.
ఆవిడ పిచ్చి కానీ ఆ తేజో మూర్తి ముందు ఈ అలంకారాలెంతా?!!
అలానే  ప్రేమని వర్ణించటానికి మొత్తం సాహిత్యం సరిపోదు. ఆ విషయం తెలిసినా మనసొప్పుకోదు.
ఎంత చెప్పినా ఇంకా బాగా చెప్పాలనిపిస్తుంది. ఎంత విన్నా ఇంకా.... కొంచం అనిపిస్తుంది.
తగదనో... తెగదనో తెలిసినా....నచ్చిన రంగులతో, భావాలతో అలంకరించి,
దగ్గరైన అద్దాల్లో ప్రేమని చూసుకుని మురిసిపోవటం ఒక అద్భుతమయిన అనుభవం. :)

అలాంటి ప్రయత్నాల్లోదే ఈ టపా కూడా ఒకటి.

Path and the Passenger

Many passed this path before. Many would pass in future too. The path might be "old" in the history. But, it would all be new and unique now, as the Path had never met ME before nor did I experienced this Path before.

Its my turn to the path. I can collect my share of the path now and so does the path will have a share of me. This can be nothing more than a fantasy to the would-be path makers. And an amateur to the path breakers of the past. For I alone can perceive what I perceive, in its totality. For I alone can enjoy the journey from here to nowhere, but Here.

So, Its not That. Its not This. Its neither Old nor New. Its not the path. For the path is right there. Existing. Always, offering its share for the passenger. So, it is just this journey of mine now down this path for my share. Its the Union the History has not seen and the Future would not know.