Friday, August 31, 2007

...విప్లవం...


చురుకుగా కదిలే ఆ తెల్లని మేఘాలు...
శాంతి కోసం చేసే ఉద్యమం తాలూకు క్రాంతికారుల్లా ఉన్నాయే...!
ఏమిటా వేగం...? ఎక్కడి నుంచి వచ్చింది ఆ చైతన్యం...?
ఉద్యమ స్ఫూర్తితో, సమావేశానికి హాజరయ్యే హడావుడిలో ఉన్నాయా...?

ఆ వేగం, ఆ చైతన్యం మనలో కరువయ్యాయే...!
ఆ స్ఫూర్తి, ఆ ఐకమత్యం మనలో లేకపోయాయే...!
ఎదుగుదల ముసుగులో సమాజం గుడ్డిదవుతోందా...??
సంస్కారం పేరు చెప్పి మానవత్వం కోల్పోతున్నామా...??

కానీ అప్పుడప్పుడు జరిగే చిన్ని చిన్ని సంఘటనలు...
వేసవి లో సాయంకాలం వీచే పిల్ల గాలుల్లా కొంత ఊరటనిస్తాయి.
దారితప్పిన నావికులకు కనిపించిన చిటారు కొమ్మల వలె ఆశలు నింపుతాయి.
ఆ మేఘాలలో ఉన్నటువంటి చైతన్యం మనలో ఎప్పుడు వస్తుందో...!!

Thursday, August 30, 2007

ఎక్కడున్నాడు..?


రేపల్లే లో కృష్ణుడు పిల్లలతో అడుకునేవాడట...
గోపికలందరితో కలిసి పాడేవాడట...
తన వేణు గానం తో అక్కడి అందరినీ ముగ్ధుల్ని చేసేవాడట...
అక్కడి చెట్లు, పూవులు, సమస్తమైన ప్రకృతి కూడా ఆ గానానికి పరవశించేవట...

మరీ... రేపల్లెలోనే ఉన్నాడా కృష్ణుడు??
హమ్... అవును నిజమే...
మనసు రేపల్లె అయితే....
అతడక్కడే కదా.. ఉంటాడు..!

Saturday, August 25, 2007

...ప్రేమ...

భాషకి అందనిదది,
బెదిరింపుకు లొంగనిది..!

భావనకి మూలమైనది,
స్పందనకి కారణమైనది..!

కళ్ళలో కనిపిస్తుంది,
నవ్వులో విరబూస్తుంది..!

తెగింపు నిస్తుంది,
త్యాగం నేర్పిస్తుంది..!

విశ్వమంతా వ్యాపించి ఉంది,
అయినా నిత్యం అన్వేషింపబడేది..!

ఏమో అది.....?
’ప్రేమ’ కాక మరేది..?!!

Tuesday, August 7, 2007

..Art of Living..

ఒకానొక రోజు ఒక రద్దీ రోడ్ లో జరిగిన సంఘటన ఇది. టైమ్ ఉదయం సుమారు 10 గంటలు కావస్తోంది...నేను office ముందు రోడ్ cross చెయ్యటానికి wait చేస్తున్నా. ఇంతలో... రోడ్ కి అటు వైపు...
పెద్ద జుట్టు, గడ్డం, మాసిన బట్టలు. ఒక బండి లో చెత్తను పోగెస్తున్నాడతను.
అరే... అతని చేతిలో ఎంటవి? గులాబీలలా ఉన్నాయే..! traffic వలన సరిగ్గా కనిపించటంలేదు. ఆవును గులాబీలే. ఏం చేస్తున్నాడతను వాటితో... అని కుతూహలంతో గమనిస్తున్నాను. అతడు వాటిని తదేకంగా పరిసీలిస్తున్నాడు. ఉన్నట్టుండి, ఆ చెత్త కుప్పలోని ఆ రోజాలకు ఎలా వచ్చింది అంత ఎర్రదనం?

చక్కిలిగిలి పెడుతున్న సఖుడి చేతుల్లో వాలిన చెలి చెక్కిలి వలె సిగ్గుతో ఎర్రబడి ముడుచుకున్నాయేమో అన్నట్టుగా ఉన్నాయి.
భానుడి తాపానికి సొమ్మసిల్లి వాలిన ఆ ఆకులు, సిగ్గుతో వాలిన కన్నె కాటుక కన్నుల వలె ఉన్నవి కదా...!

అతడు వాటితో బండిని అలంకరిస్తున్నాడు. ఆహా.... అద్భుతం...!
ఆ బండి నాలుగు మూలలకు చేరిన ఆ పూవులు reception లోని flower vase లో కంటే అక్కడే అందంగా ఉన్నాయి. అప్పుడే అర్థమయ్యింది అందం గులాబీలలో కాదు, అలంకరించే చేతిలో ఉందని.
అతనిలోని కళాకారుడికి నా పాదాభివందనం...

My dear K-man, you did not bless me with your smile today. The roses were looking very beautiful. You added to their redness with your 'Art'. They are blessed being touched by you. Being aware, you cleansed a place. Unknowingly you have touched my heart and made my day.

ఆ సన్నివేసం గురించి ఇంకా ఎంతో చెప్పాలని, ఎంతో వర్ణించాలని ఉంది నాకు. కానీ మాటలే కరువయ్యయే...

నిన్న సాయంత్రం....

ప్రశాంతమైన వాతావరణం - పశ్చిమాన అస్తమిస్తున్న సూర్యుడు - గూటికి తిరుగు ప్రయాణం అయిన గువ్వలు - వినీలాకాసం లో తిరిగి తిరిగి అలసినట్లుగా మెల్లగా కదులుతున్న మేఘమాల... - మీ సేద నే తీరుస్తానుగా అంటూ చల్లగా వీస్తున్న గాలి...

ఆ గాలికి, నా రాగాన్ని చేర్చి గూటికి తిరుగు ప్రయాణం అయిన గువ్వకి వినిపించమని పంపాను. అంత ప్రశంతమైన వాతావరణం లో కూడా నాకు రైలు కూత వినిపిస్తోందే...!

Monday, August 6, 2007

ఎందుకో..!


పిల్లలు, వాళ్ళ నవ్వులు, కల్మషం లేని వాళ్ళ చూపులు, ముద్దులొలికే వారి చేతలు, వారి అలకలు, బంగారు పలుకులు....
నాకు మళ్ళీ చిన్న పిల్లగా మారిపోవలి అని ఉంది.
స్వేచ్చగా పరిగెట్టడం, మనస్పూర్తిగా నవ్వటం, పిలిచి పిలిచి అమ్మ అలసే వరకూ ఆడుకోవటం, హద్దులు లెకుండా ప్రేమ ను పంచటం వారికే సొంతం.
అటువంటిది వారు ఎదిగే కొద్దీ వారి నుంచి ఈ లక్షణాలు దూరం అవుతాయి. ఎందుకో..!