నా పలక

ఆజ్ కల్ పావ్ జమీన్ పర్ నహి పడతే మేరే..



అమ్మో నీ ముందే..?!

ఆ చిందులన్నీ నీ వెనకే!



అల్లాంటి క్షణాల్లో ఎన్ని తలపులో పలక మీద రాశుకున్నవి.

నిను చూస్తే ఇలా.. నువ్వొస్తే అలా.. అని.

మరెన్నో జ్ఞాపకాలు. ప్రతి జ్ఞాపకానికో పాట. నువ్వో.. మరి నేనో.

వెన్నెల పరుచుకున్న మేడ మీదో, బాల్కనీ మూల చీకట్లోనో, ఫోన్ బూత్ లోనో, ఖాళీ బస్టాప్ లోనో...

బోలెడన్ని పలకరింపులు ప్రతి పలకరింపుకొక మెలిపెట్టే వీడ్కోలు.

మరపనేదే లేదే! నిమిషాలు, రోజులు కొన్ని సార్లు నెలలు...

మెలిపడిన ముడి విడేది మాత్రం మరసటి పలకరింపుకే.



తుంటరి కాలం. పరాకులో ఉండగా మెల్లగా ఏదో చేస్తుంది ఆ పలక మీద

నాకేం తెలుసు, ఈ పలక ఆ కాలం తో చేరిందని..

ఇప్పుడది మయాబజార్ అని, మాయల పుట్ట అని

ఏం జరిగిందో, ఎలా జరిగిందో నాక్కూడా తెలీదు. నిజం. ఒట్టు!



ఇప్పుడా పలక ఎక్కడో ఉంది. తనకు తానే ఎదో గీస్తుంది.
చంద్రుని కిరణాలు తాకిన కలువ రేకుల్లా విచ్చుకుంటుంది ఎందుకో మరి..