తప్పని బంధం!!

పీకల దాకా కోపం, నరనరం లో ప్రవహిస్తుందా అన్నట్టు ఆమె వళ్ళంతా ఎర్రగా కందిపోయింది. భరించలేని నిస్సహాయత పళ్ళ కింద నలిగిపోతూ కన్నీటి రూపం లో పారుతోంది. జనాభా లేఖ్ఖల్లో కూడా కనిపించని ఆ బంధానికి ఆమె ఎంతో విలువ ఇచ్చింది. ఆ విలువే ఇప్పుడు తన ముందరికాళ్ళ బంధమై, సంకెలై కూర్చుంది. తన మానవత్వానికి, సహనానికి అగ్నిపరీక్ష పెడుతుంది పదే.. పదే..! ఎలాంటి పరిస్థితిలో అయినా మానవత్వం మర్చిపోయి పశువులా ప్రవర్తించకూడదన్న ఒకే ఒక్క కారణంతో మౌనంగా సహనం వహిస్తుంది. తన సహనానికి తగలబడేది తానేనని తెలిసినా, తనలో కర్కసత్వాన్ని కేవలం తనదైన ప్రపంచంలో ఎక్కడో చీకటి మూల లోతైన గోతిలో సమాధి చేస్తూ వచ్చింది. కాష్మోరా మళ్ళీ నిద్ర లేచినట్టు, ఇలా గాలి వీచినప్పుడల్లా పేట్రేగుతున్న అతడి అహంకారాన్ని ఇక సహించలేకపోతుంది. అయినా గతంలో కూడా ఎన్ని సార్లని జరగలేదు ఈ తంతు?! తలచిన ప్రతి సారి పైకి వినపడకుండా లోలోపలే దహించిపోయేట్టు ఏడ్చిన పైశాచిక రాత్రులేన్ని లేవని..! అలా లోలోపల కుమిలిపోవటం తప్పితే ఏం చేయగలిగింది? అయినా ఏదైనా ఆ రాత్రికేగా... ఆ రాత్రి గడిస్తే తుఫాను తరువాతి ప్రశాంతత లా ఉన్నా, చెల్లాచెదురైన బంధాన్ని ఏరికొచ్చి మళ్ళీ గూడు కట్టాలి, తనే... ప్రతిసారీ! కట్టినా అదేన్నా...ఆళ్ళు ఉంటుందో ఎవరికి తెలుసును?! ఆమె కట్టడం - అతడు కూల్చనం... ఇదో ఖరీదైన అలవాటైపోయింది వారికి. ఎంత మూల్యం చెల్లించాల్సివచ్చినా సరే ఒక్కసారి కూడా ఆమె వెనుదిరగలేదు, వదిలేయలేదు?! "ఎలాగూ పోయేదే కదా అని ఊపిరి పీల్చకుండా ఉంటామా? ఇదీ అలానే." అంటుంది. తప్పదు... దీర్ఘరోగంతో బాధపడుతున్న తన సహచరిని భరించక తప్పదు. ఆమె శరీరం ఉన్నంత కాలం వారి బంధాన్ని ఆమె మోయక తప్పదు. నచ్చని వ్యవహారాలను, అసహ్యం కలిగించే రీతిని ఒప్పుకోక తప్పదు. చావైనా, బ్రతుకైనా.. ఏదేమైనా నీతోనే అనుకోక తప్పదు. ఏదో ఒక రోజున మారకపోతాడా అన్న ఆశతో కాలం గడపక తప్పదు......

తప్పదు, ఎందుకంటే వారిది వీడిపోని బంధం కాదు.. విడదీయలేని బంధం. తప్పుడు బంధం కాదు.. తప్పని బంధం!!

మేఘన - చివరాఖరి ప్రేమలేఖ...

నాలో ఉన్న నేను కాని నాకు,

............................. పరిచయాలు, కుశల ప్రశ్నలు అవసరమే లేదు కదా మన మధ్య! అందుకేనేమో ఎలా మొదలుపెట్టాలో తెలియటంలేదు. సందర్భం వివరించకుండానే నువ్వు అర్ధం చేసుకున్న ప్రతి సారీ నేను లోలోపల ఎంతగా మురిసిపోయేదాన్నో నేను చెప్పలేను. చాలా సార్లు నిన్ను తలుచుకుంటూ తిరుగుతున్న వేళ నువ్వొచ్చి పలకరించావు. అప్పుడు కలిగిన ఆనందాన్ని నీతో పంచుకోవాలనిపించేది. కానీ నువ్వెక్కడ వెక్కిరిస్తావో, ఏడిపిస్తావో అని ఆ ఆనందాలన్నీ నా చిరునవ్వు వెనక దాచేసేదాన్ని. ............................... ఇలా నాలో లోలోపల మురిసే వేళల్లో ఎప్పుడో తెలిసింది నాకు, చిగురాకుల్లాంటి ఊహల్లో నిన్ను నిలబెట్టుకున్నానని.. స్వచ్ఛమైన నా సంతోషాలన్నీ నీకే కైంకర్యం చేసానని... నువ్వు ఇవేమి కోరలేదు, నిజం! నేను కూడా ఇవన్నీ ప్రతిగా నీనుండీ ఏదో ఆశించి చెయ్యలేదు సుమా... పరిమళించే పూలుపూసే మొక్క ఆ పూలలో అన్ని సుమగంధాలను ఎందుకు నింపుతుంది? అంటే ఏం చెప్పగలం? ప్రేమ పోసి పెంచిన ఈ తోట లో పూలన్నీ ప్రేమనే విరుజిమ్ముతాయి. అవన్నీ ఇప్పుడు మూతి బిగించి, మేం ఎవరికోసం వికసించాలి అని అడిగితే నేనేం చెప్పను? దేవుడు లేని గుడి శిథిలమైనట్టు, నా మనసు శిథిలమై పాడుబడుతుందేమో... 'దైవం' అంటే నాకు ఎంత దగ్గరతనమో నీకు తెలుసు కదా! ఒక గుడిలో ఒకే దేవుడు. నిన్నొదులుకోలేను. అలా అని బలవంతంగా నిన్ను ఇక్కడ ఉంచి ఉక్కిరి బిక్కిరి చెయ్యలేను. ఇవన్నీ నీతో నోరు విప్పి చెప్పనూ లేను. బాధ పడుతూ ఉండాలని లేదు. ఉత్సాహంగా నా జీవితంలో మలుపులను హుందాగా తీసుకొవాలని చాలా కొరికగా ఉంది. కానీ లోలోపల లోతుల్లో ఎక్కడో.... ముచ్చటగా పెంచుకున్న ఒక పూతోటలో మొక్కల్ని వేళ్ళతో సహా పెకిలించేస్తున్నట్టుగా, చూస్తునే ఉన్నా ఏమీ చెయ్యలేని నిస్సహాయ స్థితి లో ఉన్నట్టుగా ఎదో ఆంతు లేని ఆవేదన. ఎవరికీ చెప్పుకోలేని ఈ బాధ తో సతమతమవుతున్న నన్ను చూస్తే నాకే జాలేస్తోంది.
ఈ లేఖ నిన్ను చేరదని తెలుసు. అయినా రాస్తున్నాను. ఏదో ఒక రూపం లో నా బాధని వ్యక్తపరచాలి. కనీసం నాతో నేను చెప్పుకోవాలి. అందుకే రాస్తున్నాను. చరిత పుటల్లో, ఈ లేఖ ఇలానే మరుగునపడిపోవచ్చు గాక! కానీ ప్రియతమా.... నిన్న చరితం, నేడు నిజం, రేపు తథ్యం. మనం ఈ జన్మలో ఈ విధంగా ఒకటవ్వలేకపోవచ్చు. కానీ నిను చేరని నేను అసంపూర్ణం. ఈనాడు పరిస్థితులు అనుకూలించక పోయినా, ఏదో ఒక రోజున, ఏదో ఒక రూపంలో నేను నిన్ను చేరకపోను. నీలో ఐక్యం అవ్వకపోను. ఆనాడు నేను గాలిగానైనా, ధూళిగానైనా మరే విధంగానైనా కానీ.., నిన్ను చేరేది మాత్రం తథ్యం. నా ఈ ఆలోచన తెలిస్తే కొందరు నవ్వచు, కొందరికి నాది మూర్ఖత్వమనిపించవచ్చు. నీకు కూడా ఇదంతా ఒక పిచ్చి గానో, ఉన్మాదం గానో, బలహీనత గానో తోచచ్చు. నేను వాదనలాడను. ఆడలేను కూడా. చూపించేందుకు నా వద్ద ఎలాంటి ఋజువులూ లేవు మరి! కానీ నా మనసుకు తెలుసు, నాకు తెలుసు నిను చేరుకుంటానని. ఇదే మాట వదిలి పోతున్న వసంతాలకు విన్నమించుకున్నాను. మూతి ముడిచిన నా పూలకు చెప్పి బుజ్జగించాను. అవి అర్థం చేసుకున్నాయి. నాకు మాటిచ్చాయి, నిను చేరేవరకు నిత్యం పూస్తూనే ఉంటామని, నిను చేరాక నీకై పూస్తామనీ... ఇదంతా నీకోసం కదూ...? ఎవరన్నారు నువ్వు నాకు ఏమీ ఇవ్వలేదని? ఒక్క సారి ప్రేమించినందుకే నిత్య వసంతాన్నే కానుకగా ఇచ్చావు కదా!!!

మళ్ళా కలుస్తా....

*****************
తను ప్రేమ కి మేఘన ఆఖరిసారిగా ఒక ఉత్తరం[డైరీలో] రాస్తే ఇలా ఉంటుందేమో అన్న ఊహ, ఈ టపా...

నిన్ను...

... వెతుకుతూ ప్రపంచాన్ని చూసాను.
... కనుగొని ప్రేమని చూసాను.
... కోల్పోయి మనసును చూసాను.
... వదులుకుంటూ నన్ను చూసుకుంటున్నాను.

గ-క్షో?!

వేరు వేరు దిక్కుల్నుంచి
పోటీ పోటీగా పరవళ్ళు తొక్కుతూ
ఒక్కోరూ ఒక్కో రంగులో
చెప్పలేని మలుపుల్లో
పసిగట్టలేని విధంగా కలిసిపోతే....
అది సంగమం.

***

బోలెడన్ని విషయాలు
క్యూ లేని వరుసలు
లెక్కలేని ఆలోచనలు
చూపుకు చిక్కని చుక్కలు [తల చుట్టూ :D]
తేల్చుకోలేనంతగా ఇబ్బంది పెట్టేస్తే...
మది సంక్షోభం.

-----------
ఇప్పుడు ఏమయింది? గ-క్షో?!

Way...

మొట్టమొదటి సారి కళ్ళు తెరిచాడతను. ఇది వరకు ఏదీ చూసిన జ్ఞాపకం లేదతడికి. ఏం చెయ్యాలో తెలియక దిక్కులు చూస్తున్నాడు. ఏవో శబ్దాలు వినిపించాయి, మొదటి సారి. ఇంద్రియాలొక్కక్కటిగా చేస్తున్న దాడితో కదలటానికి ప్రయత్నం చేసాడు. నడుస్తున్నాడు. అతడిని లెక్క చేయక సాగిపోతున్న వాటి ముందు అతడు నిర్భయంగా నడుస్తూ పోతున్నాడు. మధ్య మధ్యలో కొంతమంది తనని గమనిస్తున్నారన్న అనుమానం కలిగింది. కదిలిపోయాడు, వాటికి దూరంగా. అలా గమనిస్తున్నాయన్న వస్తువులు పెరిగే కొద్దీ అతడు పరుగు ప్రారంభించాడు. వాటి సంఖ్య పెరిగే కొద్దీ అతడి వేగం మరింత పెరిగింది. బెదిరిన లేడిలా పరుగుపెడుతున్న అతడు చివరికి ఒక నిర్జన ప్రదేశంలోకొచ్చాడు. ఒగురుస్తూ చుట్టూ చూసాడు. చెట్లున్నాయి. అవేవీ అతడిని గమనించటం లేదని నిర్దారించుకున్నాకా ఒక చోట కూలబడ్డాడు. అయోమయంతో ఉక్కిరిబిక్కిరిగా ఉందతడికి. కోపంగా బుసలు కొడుతున్నట్టుగా ఉన్నాడు. ఆ నిర్జన మైదానంలో చేతికి దొరికినదాన్ని ఎత్తి విసిరికొట్టాడు. గట్టిగా అరిచాడు. దూసుకునెళ్ళి ఒక చెట్టును కసి తీరా రక్కాడు. తరువాత కొట్టుకుపోయిన వేళ్ళను చూసి ఏడ్చాడు. నేలమీద పడున్న కర్రెత్తి తను రక్కిన చెట్టును శక్తి మేరకు కొట్టాడు. పెరడు లేచి జిగురు కారుతున్న చెట్టును చూసి ఆపకుండా నవ్వుతున్నాడు. నవ్వాపుకోలేక కిందపడి దొల్లుతూ, అలా ఎప్పుడు జారుకున్నాడో... నిద్రలోకి.

వెచ్చగా తగులుతున్న శ్వాసతో, ఏదో గుచ్చుకుంటున్న స్పర్శతో, చిన్నగా కలుగుతున్న బాధతో అతడికి మెలకువ వచ్చింది. సగం తెరుచుకున్న కళ్ళ ముందు నిల్చున్న వస్తువు, చిన్నగా అతడి తొడ మీద చేసిన గాయం నుండి కారుతున్న రక్తాన్ని నాకుతున్న దృశ్యాన్ని చూసి ఒక్కసారిగా చావుకేక పెట్టాడు. ఆ కేక కి తోడేలు వెనక్కి జంకింది. అంతలోనే ఊపందుకుని అతడి మీదకి ఉరికింది. తోడేలు తో హోరాహోరీ పోరాటం. తిన్న ప్రతి దెబ్బతో తోడేలు రెట్టింపు బలంతో అతడి మీదకి దూకుతూ అందిన అవయవాన్నల్లా ముక్కలుగా కోరికేస్తుంది. ఆఖరికి అతడి భయం ముందు తోడేలు శక్తి ఓడిపోయింది. చేతికందిన రాయిని గాల్లోకెత్తిన అతడిని చూసి అది వణికింది. రెప్పపాటులో తోడేలు తల బద్దలయ్యింది. చచ్చింది. భయం సన్నగిల్లాకా అతడికి బాధ తెలిసింది. రక్తం కారుతున్న దెబ్బల బాధతో అతడు నేల మీద పడి దొల్లుతున్నాడు. ఎంతకాలం గడిచిందో మరి, అతడి గాయాల నుండి రక్తం కారటం ఆగింది. లేచి నిల్చున్న అతడు తోడేలు తల బద్దలుకొట్టిన రాయిని తీసుకుని నడక ప్రారంభించాడు, అతడొచ్చిన దారంటే...ఇంకో దారి లేదు మరి! అది one way.. The only way!

తొలి చూపులోనే...

చీకట్లో మెట్ల మీద కూర్చున్న ఆమె,
మదిలో అలల హోరు జ్ఞాపకాలతో
సాగరాన్ని తలుస్తూ మురుస్తూ..
విరహాన్ని చిరునవ్వుగా పేర్చి,
జారిపోకుండా పట్టుకుంది గెడ్డం కింది చేతిలో...

అలిగిన మేఘమో,
మరి కలిగిన మేఘమో!
కరిగే సందడి చేస్తుంటే..
తల పైకెత్తి చూసిందామె.

పక్కింట్లో కొబ్బరాకు నీడన ఎదిగిన,
వంపు సొంపుల సన్నజాజి పందిరి...
వీస్తున్న సమీరానికి లయబద్దంగా
ఊగుతోంది వయ్యారంగా...

విచ్చుకున్న జాజులనే ఆభరణాలుగా ధరించి
వెలుగుతున్న పందిరిని తదేకంగా చూస్తూ,
మదిలో పరవళ్ళు తొక్కుతున్న ఊహలతో
అసంకల్పితంగా అటు వైపు అడుగులేసిందామె.

తన్మయత్వంతో అలా చూస్తుండగానే,
గాలికో జాజి ఆమె ముందు రాలింది.
పరవశం తో జాజిని స్వీకరించి,
ప్రేమగా తాకి, ముద్దాడి జడలో తురిమింది.

ఎవరి గుమ్మానికి కట్టిన చిరు గంటలో
గాలికి శ్రావ్యంగా మోగుతున్నాయి.

కవిత

అక్కసు ఆరాటం ఆక్రోశం ఆవేశం...
రాక పోకల ఆనవాలు లేని చీకటి ఇరుకు డొంక.
ఊపిరి సలపని ఉక్కిరిబిక్కిరి మైకపు ఆలింగనం.
విశ్వాంతరాళంలో వ్యాపించిన శబ్ద(పద) ఝరి కాఠిన్యం.
ఒకటిని రెండుగ చీల్చి ఒకటన్న భావన చెరిపి పారి ఏలిన
ఆమె సోయగం, ఆ దర్పం...
అనిర్వచనీయం అమోఘం అనంతం అమరం.


****