..సంధ్యా సుందరి..

సీతాకాలపు సాయంత్రం, చల్లగా గాలి వీస్తోంది.
శుక్ల పక్షపు నెలవంక వయ్యారంగా నిల్చొని హొయలొలకబోస్తోంది....
పస్చిమాన లేత ఎరుపు రంగు కాంతులతో మెరుస్తున్న ఆకాశం, సిగ్గులొలికే ఆమె బుగ్గల్లా ఉన్నాయి.
ఈ సుందరి అలసిపోకుండా, పక్షి నేస్తాలు రెక్కలతో విసురుతున్నాయి...

అంత దాకా ఎదురుచూపును ధరించి మెరిసిన ఆ జాణ, ప్రియుని ఉనికిని పసిగట్టగానే,
ఒక్క ఉదుటున, ఎటెళ్ళిందో...?? యే పడమటి తలుపు వెనుక దాగి ఉందో..?!!
కృష్ణ వర్ణం లో మెరుస్తు ఠీవి గా వచ్చిన రేరాజు, ఆమె జాడకై నలు దిక్కులనూ పరిశీలించాడు...
ఉరికినపుడు ఆమె కురుల్లోంచి జాలువారిన మల్లెల చుక్కలను చదువుతూ ఆతడు కూడా పడమటి వైపు ప్రయాణం సాగించాడు...

సొంత డబ్బా...

ఈరోజు నా గురించి రాసుకోవాలనిపిస్తోంది.

నా పేరు విశాల. నా పేరంటే నాకు చాలా ఇష్టం. నేను ఒక మధ్య తరగతి కుటుంబంలో పుట్టాను. అమ్మ నన్ను, క్రమశిక్షణ లో పెంచింది. బాధ్యత, శ్రద్ధ నేర్పింది. నాన్న నాకొక మంచి ఫ్రెండ్. ఏ విషయమైనా ఓపెన్ గా మాట్లాడుకుంటాం. ఇక తమ్ముడు... వాడంటే నాకు చాలా ఇష్టం. my first best friend అని పరిచయం చేస్తుంటాను అందరికీ..

ఇక నా గురించి... నేను చాలా తెలివైన దానిని అని నాకొక ఫీలింగ్. నా మీద నాకు నమ్మకం ఎక్కువ. నా అభిప్రాయాలు అంత త్వరగా మార్చుకోను. మార్పు అవసరం అనిపిస్తే వెనుకాడను. ఐతే బలవంతం చేస్తే, నా అంత మొండి, saddist ఇంకెవరూ ఉండరేమో..! చాలా మటుకు నా పనులు impulsive గా ఉంటాయి. friends ని ఏడిపించటం, వాళ్ళాపై జోకులెయ్యటం అంటే చాలా ఇష్టం. ఆడుకోవటం అంటే ఇంకా ఇష్టం. ఆడే వాళ్ళు ఉండాలేగానీ... AATR నేను. ఆదేనండీ.. "ఆటకి Any Time Ready" అనీ..

ఇంకా నాకు శ్రీ కృష్ణుడంటే చాలా ఇష్టం. అన్నిటిలోనూ ఉంటూనే, అన్నిటికీ అతీతంగా ఉండే అతని స్వభావం నాకు చాలా నచ్చుతుంది. నేను గీత చదవలేదు కానీ, వాళ్ళ నుంచి, వీళ్ళ నుంచి విన్న దానికే అతడికి పెద్ద ఫాన్ అయిపోయాను. I feel that I am crazy about Him. అలాగే, నాకు చిన్న పిల్లలంటే ఇష్తం. ప్రకృతి అంటే కూడా చాలా ఇష్టం. అందుకేనేమో నాకు ఒంటరిటనం అంటే bore కొట్టదు. చుట్టూ పరిసరాలను observe చేస్తూ ఎంత సేపైనా గడిపేస్తుంటాను. అన్నట్టు bore అంటే గుర్తొచ్చిఇంది. నాకు bore కొట్టడం చాలా అరుదు. ఎలాంటి topic లో అయినా ఇట్టే ఇమిడిపోతాను. Spirituality, Philosophy, Psychology, Mathematics, Physics, Social issues, movies, Arts, Languages, Cricket, ఇంటి పని, వంట పని... ఇలా దేని గురించైనా మాట్లాడెస్తుంటాను. అది నా uniqueness అనిపిస్తుంది నాకు. నాన్న మాత్రం.."నీకు కబుర్లెక్కువ పని తక్కువ", అంటూ ఉడికిస్తుంటారు. ఐతే దేని గురించి మాట్లాడినా, నా intentions పక్క వాళ్ళకి అర్థం కావాలి అన్న తాపత్రయం ఎక్కువ ఉంటుంది. ఎదుటివారు నాతో ఏకీభవించకపోయినా నాకు ఎమి అనిపించదు. కాని, నా వాదన అర్థం కాలేదు అంటే మాత్రం, ఓపికగా మళ్ళా విడమర్చి చెప్పటానికి ప్రయత్నిస్తాను. వాళ్ళ ముఖం లో, "ఇక ఆపవే" అన్న భావన కనిపించినా ఆపను. అదేదో బయటకి చెప్పచ్చుకదా. ఎందుకో అంత మొహమాటం... చాలా సార్లు, నా బాధ భరించలేక, కొంతమంది friends, "You are right Visala" అని తప్పించేసుకుంటారు. "అలా అని చెప్పి బ్రతికిపొయావు" అని చెప్పి నేనూ నవ్వేస్తాను. అలా కాకుండ, "విశాలా, ఇప్పుడు కాదు, ఇంకెప్పుడైన.." అనో.. లేక "ఆ టాపిక్ ఇక్కడితో వదిలెయి" అనో.. చనువుగా చెప్తే నాకు బాగా అనిపిస్తుంది.

నా వెర్రి ఇక్కడితో ఆగలేదండోయ్... నేను పాటలు పాడుతుంటాను. మనలో మన మాట.. "ఏడారి లో ఆవదం చెట్టే.. మహా వృక్షం." అన్నట్టు, మా గ్యాంగ్ లో నెనే పెద్ద సింగర్. ఇంకా బొమ్మలు గీయటం..., చిన్న చిన్న రాతలు.. [వాటిని ఏమనాలో తెలియదు నాకు...], పుస్తకాలు చదవటం, చదివింది ఎంతైనా..., నాకు ఆంతా తెలిసిపోయినట్టు వాదించటం.. ఇలా ఎదో ఒకటి చేస్తుంటాను. మధ్యలో, ఎవరైనా పొగిడితే మురిసిపోతుంటాను. ఇలా రోజులు గడిపేస్తున్నాను...

సరే మరి.. మళ్ళా ఎప్పుడైనా, నాకు మూడ్ వస్తే మరికొన్ని రహస్యాలు చెప్తాను...

ఇట్లు,
విశాల.