..ప్రకృతికి ప్రేమ పుడితే..? (cont..)

బయట నల్లటి దట్టమయిన మబ్బులతో నిండి ఉంది ఆకాశం..
తన లాగే నా మనసంతా సందేహాల మబ్బులు ఆక్రమించి అల్లకల్లోలం గా ఉంది.

మళ్ళీ అదే ప్రశ్న... ప్రేమా? స్వభావమా..??
ఈ రెంటిలో ఏది ముఖ్యం ?? ప్రేమ స్వభావాన్ని త్యాగంగా కోరగలదా ?

లేదు.! అలా ఎప్పటికి జరగదు. స్వభావానికి స్పందించినపుడు, పరవశం సహజంగా పుడుతుంది.... అదే ప్రకృతి. ఆ పరవశంలో తడిసి ముద్దవటమే ప్రేమ.

భౌతికమైన చిరుగాలి స్పర్శ కు పరవశించిన మేఘం తనను తాను కోల్పోయి,
కరిగి, కురిసే ప్రతి చినుకులో ప్రేమను నింపగలుగుతుంది... (తన ఉనికి ఉన్నంత వరకు)
కాబట్టేనేమో..., అన్ని పసి చిరునవ్వులకు కారణం కాగలుగుతోంది...!
అన్ని వేల హృదయాలను తాకగలుగుతోంది...!

ఆ చినుకులను తాకి పరవశించిన కిరణాలు,
తమకి తాము కొత్త రంగులను అద్దుకుని,
హరివిల్లుగా విరియటం... ఒక అద్బుతం !
సమస్త లోకాలు మూకుమ్మడిగా వెచి చూసే క్షణం అది.

పరవశం లేని చోట ఇది సాధ్యమా ? సహజత్వం లేని చోట పరవశం కలుగునా ?? స్వభావం లేని చోట సహజత్వం కనిపించునా ???

ప్రేమకి హద్దులు లేవు. ప్రేమ నింపలేని కార్యం అంటూ లేదు. అయితే అన్ని పనులలో ప్రేమ ఒకటే నిండి లేదు. సహాయం అనుకుని చేసే దానిలో ప్రేమ (ఉన్నప్పటికీ) కంటే మానవత్వం, సంతృప్తి పాళ్ళే ఎక్కువ. అది ఒక బాధ్యత. సామాజిక బాధ్యత. నదులు పొంగుతున్నాయని మేఘం వర్షించటం మానుకుంటే అది బాధ్యత అవుతుంది. నేల ఎండుతోందని తను కరిగితే అది కరుణ అయి ఉండాలి.ప్రకృతికి బాద్యతలు, అమితం, అల్పం అన్న సరిహద్దులు లేవు.

Love is Freedom.
Beyond and much more,
Than Give and/Or Take.
Love is rising together.

కాబట్టి... ప్రకృతికి ప్రేమ పుడితే, తను మరిన్ని అందాలు జతపరచుకుంటుంది.

బయట వర్షం వెలిసింది. పరిశరాలు నా మనసుకి అద్దం పడుతున్నాయి.
తూర్పున విరిసిన లేలేత కిరణలు, నన్నంటి పెట్టుకున్న చిరునవ్వులా మెరుస్తున్నాయి.
రాలుతున్న పూలు, నా మనసులో కురుస్తున్న ఆనంద వర్షం లా అనిపిస్తుంది.
ఆ జడి వానలో తడుస్తూన్న నన్ను, నేను మరింతగా హత్తుకున్నాను.

..భద్రం..

ఎప్పుడైనా వెన్నెలని దొసిలిలో పట్టారా? భలే గమ్మత్తుగా ఉంటుంది కదూ.. ఓ పక్క అంతా ఒలికి చుట్టూ పారుతూనే... దొసిలి కూడా నిండుగా...
గాలిని హత్తుకోవటం... ఎంత చనువు ఉంటుందో ఆ స్పర్శలో...
రోడ్డు మీద పరుగుపెట్టారా? మారథాన్ కాదు! నేస్తం తో చేయి కలిపి, సిగ్నల్ నుంచి ఆ ట్రాఫిక్ మమ్మల్ని చేరేలోపు, జమ్.. అంటు రోడ్ అటు పక్కకి పరుగుతీయటం...
శీతాకోకచిలుక ఇల్లు ఎక్కడో తెలుసా ? ఆ రంగురంగుల చిలుక ని చాలా కష్టపడి follow అయ్యి, తన రూట్ ట్రాక్ చేశా... హా.... లాభం లేదండోయ్... రెక్కలు కావలసిందే...!
ఎప్పుడైనా రాత్రి పూట, ఆరుబయట గడ్డిలో పడుకున్నారా ? ఇంజినీరింగ్ రోజులవి... నేను నా ఫ్రెండ్, ఊసులాడుకుంటూ, పాటలు పాడుకుంటూ అలానే నిద్ర పోయాం. "మా ప్రదేశాన్ని ఆక్రమించారు.." అంటూ.. చిట్టి నేస్తాలు చిన్నగా గిచ్చితే గాని మెలకువ రాలేదు సుమీ....!
మరి... ఏడుపులో నవ్వు...?? అబ్బో బోలెడు సార్లు...
నాన్న నుదిటి పై పెట్టే ముత్యమంత ముద్దు...
అప్పుడప్పుడు అమ్మ తో గిల్లికజ్జాలు....
అన్నయ్య ఇచ్చిన "I Love U" key chain..
తమ్ముడు ఇచ్చిన "Nice To have a Sister Like U" pen stand...
అమ్మమ్మ తో అంతాక్షరీలు... అక్క తో సల్సా డాన్స్లూ... చెల్లి తో పాటల కచేరీలు...
తాతయ్య తో పేకాటలు... ఫ్రెండ్స్ తో గంటల తరబడి మాటలు...
మా కన్నయ్య ఓర చూపులు... కొంటె నవ్వులు...
అలకలూ, అసూయలూ.. ప్రేమలూ, పంతాలూ...
కోట్లాటలూ, కవ్వింతలూ.. చింతలూ, చిరునవ్వులూ...

ఇలాంటి ఎన్నో చిన్ని చిన్ని ఆనందాల జాజులతో కట్టిన పూలమాల నా జీవితం.
కాలం తో కొన్ని పూవులు వాడినా.. అవి వెదజల్లిన పరిమళాలు, నా జ్నాపకాల పెట్టెలో భద్రం.

మ్.పి.డి ?!!

నలుగురిలో ఉన్నప్పుడు సరదాగా గడిచిపోతుంది. కానీ ఒంటరిగా ఉన్నప్పుడు మనసులో ఎదో తెలియని కలవరం... స్పష్టత లేని రకరకాల ఆలోచనలు. లెక్కలేనన్ని! నా జీవితం ఎటు వెళ్తోందా.. అని ఆలోచిస్తే గమ్యం లేని ప్రయాణం లా, ఎటు గాలి వీస్తే అటు మళ్ళే మేఘాం లా అనిపిస్తుంది. నా చుట్టూ అంతా పోరాట పటిమతో కృషి చేస్తున్నారు. ఎదగటానికో, లేకపోతే ఏదైనా సాధించటనికో ప్రయత్నిస్తున్నారు. మిగతా అమ్మాయిలని చూసినప్పుడు భలే అనిపిస్తుంది. తమ గురించి తాము పట్టించుకోవటం. శ్రద్ద తీసుకోవటం, అలంకరించుకోవటం, గుడి, పూజలు, ఉపవాసాలు... ఇవన్నీ వారు చేసేటప్పుడు చాలా అందంగా అనిపిస్తుంది. కనీ నాకు అలా ఉండాలనిపించదు. "నువ్వు ఏమి చేస్తున్నావు? ఒక దిశ, దీక్ష, లేకుండా ఇలా ఎలా ఉన్నావు? నువ్వు చేసేది తప్పు కాకపొయినా, సరైనదేనా? ఎందుకు అందరిలా ఉండలేకపొతున్నావు?" అని సినిమా రేంజి లో అంతరాత్మ ప్రశ్నల వర్షం కురిపిస్తుంది. ఈలోపు... మరో వైపు నుంచి నన్ను సమర్దించే ఇంకో పెర్సనాలిటీ ఎంట్రీ ఇస్తూ... "పక్కవారితో పోల్చుకుని నువ్వు అనవసరంగా ఎక్కువగా ఆలొచిస్తున్నావు. నువ్వు అందరిలా ఎందుకు ఉండాలి? నీకు నచ్చినట్టు నువ్వు ఉంటావు." అంటూ వాదిస్తుంది. "నీకు పైత్యం ఎక్కువయి కాకపోతే, ఇది మొండి వాదన కదటే..?" అంటూ నాలోని అచ్చమ్మ కలగజేసుకుని గదమాయిస్తుంది మధ్యలో..

కొంపతీసి నాకున్న ప్రత్యేకతలకి తోడు మ్.పి.డి కూడా ఉందా ?!!

..Emotional..

I am 'Emotional'
Is what I feel, also hear.
But am never clear, of
What exactly is being so..?

Known to me is,
to Express...
The nice, hard, stupid, crazy...
Also good, bad, ugly, naughty...
Anything that I feel,
For all, to whom, it is not a big deal!

Do I have to change ?
I was confused.
The challenge is to stand still.
later, I realised.

It felt good, expressing...
Taking the challenge, proud I am feeling.
Be it Good or bad, I am not bothered.
Me ready on the runway, fully feathered.
All is a process, and there is,
nothing I need or want to possess.

Flying...Floating...Flowing....
in fact, I am 'Freeing...' !

My 'Self' from 'myself' !!

..అమ్మాయి మనస్తత్వం..

అమ్మ ఇచ్చిన పట్టీలను సొగసుగా అలంకరించుకుని,
అపురూపంగా చూసుకునేది.
చల్లగాలినే ప్రియునిగా, తారలే చెలికత్తెలుగా,
ప్రకృతి మైదానం తన ఆస్ధిగా మురిసిపోయేది.
వట వటా మాట్లాడేది, పట పటా తిరిగేది.
ఊరిలో పండగైతే, సందడంతా ఈమెలోనే!

లయ బద్దం, ఆమె చేతి గాజుల శబ్దం,
ఆమె చేసే ప్రతి పనీ ఒక నాట్యం.
మల్లె తీగ ఆమె నేస్తమే,
మల్లె మొగ్గ విరిసేది ఆమె కోసమే!
ఆమె చిరు మందహాసం,
కలిగించు స్వర్గలోక నివాసం!

కనిపించేది ఆమె భౌతిక రూపం, కాదిది అసలు విషయం.
తరచి చూడు, ఆమె ఒక నిండైన మేఘం.
మనసు (గాలి) వాటం నిర్దేశించు ఆమె ప్రయాణం.
చెలిమి స్పర్శ తో కురియు, ఆభిమానపు వర్షం.
జీవితమంతా పారును, ప్రేమ ప్రవాహం.
బదులుగా కొరేది కేవలం నీ స్నేహం!

ఇది అమ్మాయి మనస్తత్వం!!

..భ్రమ..

పసుపు ఛాయల పడమటి నొసట,
వెలుగుతోంది అసుర సంధ్య, కస్తూరి తిలకమై...
చెదిరిన పావురాయి గుంపుల ముంగురులు,
నాట్యమాడె నల్లని, మబ్బుల చెంపలపై...
కాస్త క్రితం, నీటితో నిండుగా మెరిసిన, ఆ నీలి మేఘాల కన్నులు,
అలసి వాలెను, నిరీక్షణ ఇక భారమై...
ఇంతలో చల్లని వెన్నెల నవ్వు వరమిచ్చె,
పంచమి చంద్రుడు, నీ రూపు ప్రతిబింబమై...

ఒక్క క్షణం, ఈ దూరం నిజమన్న భ్రమలో మునిగిపోతున్న నాకు,
నీ ఆలోచన మళ్ళీ ఊపిరి పోసింది..!

Far from the world...

Far from the world, I live,
on the island of Love.

All the days through nights,
I spent there...
Sitting on the shore,
playing with its sands.
Looking at the waters,
helping you row...
Listening to the music of winds,
carrying your messages...
With my hope,
Is your Light...

waiting am I,
for u to join me.

And then...
Dreamt I that you came,
Not by the waters but by the wind,
Love had given you wings.

You soared over the seas,
and saw the Horizon,
The Giver of Life and His flaming chariot,
took you into His embrace.

Returning from His domain,
You came, just for me,
Or so I thought, true might not be.
Yet I could feel your warmth,
And in that, I breathed all Life safely.