ఏం చెయ్యాలి నేను..??

చెప్పలేను.. చదవనూలేను.
మూయలేను.. మరువనూలేను.
అలగలేను.. అడగనూలేను.
రాలేను.. రాజీ పడనూలేను.
వాదించలేను.. వదిలెయ్యనూలేను.
సాధించలేను.. సర్దిచెప్పుకోనూలేను.
ఉరకలేను.. ఊరికే ఉండనూలేను.
ఏం చెయ్యాలి నేను..??

..వెలుగులో నీడ..

చీకటిలో నా నీడ నేనేగా..
మరి వెలుతురులో నీవే నా నీడను మోసేవుగా..
'నా నీడ' ని గుర్తించక, నిన్ను చూసి నే మురిసేనుగా..
నే మోస్తున్నది నీ నీడనని నే మరిచేనుగా...

*******

పూర్తి చీకటిలో నీడ విడిగా కనిపించదు. నాలోనే ఉండిపోతుంది. మరి పూర్తి వెలుగులో నీడ? నేను వెళ్ళే ప్రతి చోటకి, నా కంటే ఒక సెకను ముందే చేరుకుంటుంది. నే వచ్చి చూసే సరికి అంతా నే అనుకుంటున్నట్టే కనిపిస్తుంది. నే చూసేది, నా ప్రతిబింబమని నాకు అసలు అనుమానమే రాదే..!! అందుకేనేమో.. నే ఆనందంగా ఉన్నప్పుడు, పూవును చూసినా నవ్వినట్టు ఉంటుంది. అదే నే బాధలో ఉంటే నా ఆప్తులు నవ్వినా, వెక్కిరింతగానే తోస్తుంది. అచ్చం, నన్ను నేను అద్దంలో చూసుకున్నప్పుడు లా... ఇలానే ఎదుటి వారు తమ ఛాయల్ని నా పై చూసుకుంటారు కదా. అప్పుడు కడిగిన అద్దం లా నే ఉంటేనే కదా, కల్తీ లేని వాళ్ళ బింబాన్ని వారు చూసుకోగలుగుతారూ...?! కానీ అందరూ అన్ని వేళలా అలా ఉండగలరా? అసలు అలా ఉండటం సాధ్యమా..? కాదని చెప్పేందుకు నిమిషం పట్టదు. అద్దానికి తన సొంత ప్రతిరూపం ఏమీ లేదు. పైగా నిర్జీవమైనది కాబట్టి తనకి సాధ్యం. మరి మనం ? ప్రాణమున్న మనుషులం. మనలో అన్నీ ఉంటూ ఉండగానే, పక్కవాడికి మాత్రం అవి ఏమీ లేనట్టు ఉండటం అంత తేలికైన విషయం కాదు. మసక వెలుతురులో ఒక నీడ మరో నీడ పై చేరి వింత ఆకృతుల్ని సృష్టిస్తాయి. అవి ఎలా ఆకారం పొందుతున్నాయో అర్థం కాకపోతే భయపెడతాయి. అర్థం చేసుకుంటే ఆడుకోవచ్చు వాటితో... అలాగే జీవితంలో ఒకరి మానసిక పరిస్థితి, మరొకరి పై పడి వింత పరిస్థితులను సృష్ఠిస్తుంటాయి. అర్థం చేసుకుని వాటిని సరిగ్గా ఏర్పరిస్తే అందమైన ఆకృతి తయారుచెయ్యచ్చు. ఆనందంగా ఉండచ్చు.

పాడుబడ్డ బావిలోకి జారి పడితే, అందులో పడ్డామన్న ఆలోచనే బయటకు రావాలన్న గమ్యాన్ని చూపిస్తుంది. గమ్యంపై దృష్టి పెట్టి, అవసరం ఐతే చుట్టూ ఉన్న వాటిని ఆసరా చేసుకుని, ముందడుగు వేస్తేనే బయటకు వచ్చే దారి కనిపిస్తుంది. ఆ బావికి, అది అందించిన ఆసరాకి, 'నేను పడిపోయాను' అన్న దానికి కూడా అర్థం కనిపిస్తుంది. లేకపోతే నే పడ్డ బాధ అంతా వ్యర్థమే కదా..?

పాడుబడ్డ బావిని మనకు కలిగిన నష్టం అనుకుంటే, కష్టాలు, బాధలు, గాయాలు అందులో ఉండి కూడా మనకు చేయూతనిచ్చే ఆసరాలు అవుతాయి. బయట పడ్డ మనలో ఒక నూతన జీవం ఉంటుంది. ఆ బావి కూడా నష్టం గా కాక, ఒక కష్టమైన అనుభూతిగా, స్పష్ఠమైన జ్ఞాపకంగా మిగిలిపోతుంది.

..Unnoticed World..

Touched was I deeply, by few expressions. Why?
Deep enough to pull the strings of my Soul. And I,
To those tunes, sung and swung and moved and danced.
Lifted and carried was the overwhelmed me, to...
Where the flowers of Love filled the colours of Life,
And in all the Thoughts there, was their fragrance...!


Opening my eyes like waking from a Dream,
I see myself, where I was before!!
So,was that not real? and just a World of Dream ??
'No.. no..', surrounded a Breeze, so shouting.
Thence did I close my eyes again and took a deep breath.

Aaah... the map to my Dream, found I then!!
The way to go, was not by flying 'away', but by 'Diving In'.....

..రసీదు పత్రం..

మాధవుని సమక్షం బృందావనం కాగా...
వేయి వసంత ఋతువులే ఆక్రమించిన మనసు
కోటి కోకిల గానాలే పలికెనో... లేక,
మురళీ రవముకు మంజీరమై నర్తించెనో.. ఏమో..!

ఆనందం ప్రవాహమై ఉరకలు వేస్తూ పరవళ్ళు తొక్కుతూ,
ఈ లోకమునకు [స్వచ్ఛమైన గంగవోలె] చిరునవ్వులై జాలువారుతుండగా,
మౌన సామ్రాజ్యమునేలు నీవు, కడిగిన ముత్యమంటి నీ చిరునవ్వునే కానుకివ్వగా...
అది నా నిగూఢ ప్రేమకి నీ రసీదు పత్రమే అనుకోనా?

నా భావాలు, Osho మాటల్లో...

'కాస్త ఏకాంతం' పోస్ట్ లో నే చెప్పాలనుకుని, చెప్పలేకపోయాను అనుకున్న భావాలు నిన్ననే 'ఓషో' మాటల ద్వారా నా కంట పడ్డాయి. అవి మీతో ఇక్కడ పంచుకోవాలనిపించి...

What do I mean when I say "really Love"? I mean that just being in the presence of the other you feel suddenly happy, just being together you feel ecstatic, just the very presence of the other fulfills something deep in your heart.... something starts singing in your heart, you fall into harmony, just the very presence of the other helps you to be together; you become more individual, more centered, more grounded. Then it is Love.

Love is not a passion, love is not an emotion. Love is a very deep understanding that somebody somehow completes you. Somebody makes you a full circle. The presence of the other enhances your presence. Love gives freedom to be yourself; it is not possessiveness.

When you start feeling with someone that just the presence, the pure presence - nothing else, nothing else is needed, you dont ask anything, just the presence, just that the other is, is enough to make you happy.... Something starts flowering within you, a thousand and one lotuses bloom, then you are in love. And then you can pass through all the difficulties that reality creates. Many anguishes, many anxities - you will be able to pass through all of them and your love will be flowering more and more, because all those situations will become challenges. And your love, by overcoming them, will grow more and more strong.

Love is eternity, If it is there, then it goes on growing and growing. Love knows the beginning but does not know the end.


Maturity - The Responsibility of Being Oneself
Osho
(Insights for a new way of living)
[Page no. 65]

..కాస్త ఏకాంతం..

చాలా రోజులయ్యింది.. బహుశా నెలలేమో...!! నువ్వు చాలా సార్లు జ్ఞాపకం వచ్చావు. అలా గుర్తొచ్చినప్పుడు కొన్ని సార్లు నిన్ను చాలా చాలా తలుచుకున్నాను. ముఖ్యం గా ఈ గజిబిజి ఇరుకు జివితంలో కాస్త ఏకాంతం సంపాదించటానికి ప్రయత్నించేప్పుడు. నువ్వెప్పుడూ నన్ను నీ అంతట నువ్వు రమ్మనలేదు. నేనే.. నీకు, నాకు వీలున్నప్పుడల్లా నీ దగ్గరకి వచ్చి కాస్త సమయం గడపటం తప్పితే మన మధ్య అంత అనుబంధం ఏమీ లేదు. ఇప్పుడే బడి నుంచి ఇంటికొచ్చిన చిన్నపిల్లలా ఊర్లో కబుర్లన్నీ మొసుకొచ్చి ఆ మూట నీ ముందు విప్పితే.. నువ్వేమో మౌనంగానే 'ఊ...' కొడుతూ వినటం... నేను ఎక్కడికేళ్ళాను, ఏం చేసాను అన్నీ నీకు చెప్పటం.. ఎందుకో నాకు అదో ఆనందం! ఆ తరువాత ఇద్దరం చుట్టూ దూరంగా ఉన్న ప్రపంచాన్ని, అందులోని పాత్రల్ని చూస్తూ పచార్లు చేసేవాళ్ళం గుర్తుందా..? కాసేపు బాతాఖానీ, అయ్యాకా పాటలు... అసలు కాలం ఎలా గడిచిందీ తెలిసేదే కాదు.. తరువాత కాసేపటికి ఇంకా నా మనసులో లెక్కలేనన్ని ఊసులు మెదిలేవి. కానీ మాట్లాడాలనిపించేది కాదు. ఏమైనా చెప్పు అని నువ్వు అడిగినా సరే... చిరునవ్వు తప్ప నా దగ్గర ఇంకేం మిగిలేది కాదు. ఎందుకో మరి...! ఎలాంటి ఆలోచనలూ లేకుండా గాలిని చుట్టుకుని, ఆకాశంలోకి చూస్తూ అలానే గడిపేయాలనిపించేది. అనంత విశ్వంలో నేనూ ఒక విడదీయలెని భాగం అన్న స్పృహ అప్పుడు కలిగేది. నా ముందున్న సమస్తాన్ని చూస్తుంటే ఎలా అనిపించేదో మాటల్లో ఎలా చెప్పను ?? ఆ క్షణాల గురించి చెప్పటానికి నా మిగతా జివిత సమయం సరిపోదు. కానీ ప్రయత్నిస్తాను. ఒక్క సారే కాకపోయినా, ఎప్పటికైనా సరే అదేదో నీకు మొత్తం చెప్పెయ్యాలన్న ఆరాటం. నా ఆశ అయినా క్షణం పాటు చెదరచ్చేమో కానీ, ఆరాటానికి అలుపులేదు. ఎందుకో..!!


అప్పుడు 'నాకు దొరికిన ఏకాంతాన్ని అలా మౌనం[వ్యర్థం] గా గడిపేశానే.. :(' అనిపిస్తుంది. ఎందుకంటే ఇప్పుడు అలా ఏకాంతం దొరికితే మాటలు మాత్రమే వెతుక్కుంటున్నాను. వాటితోనే నా ప్రపంచాన్ని అల్లుకుంటున్నాను. పూర్తిగా స్వేచ్ఛ దొరికిన ఈ రోజున నాలో నేనే ఇరుక్కుపోతున్నాను. "అనుబంధం ఏమీ లేదు" అని ఎందుకనిపించిందో నాకు ఇప్పుడు అర్థమవుతోంది. నాకు, నేను కూడా ఇచ్చుకోలేనంత స్వేచ్ఛ నీ దగ్గర అందుకున్నాననుకుంటా... ఇందులో నీ ప్రమేయం ఏమీ లేకపోయుండచ్చు. కానీ విధి ఎందుకో మనల్ని ఈ క్రాస్స్రోడ్స్ దగ్గర ఎదురుపడేలా చేసింది!!