..వెలుగులో నీడ..

చీకటిలో నా నీడ నేనేగా..
మరి వెలుతురులో నీవే నా నీడను మోసేవుగా..
'నా నీడ' ని గుర్తించక, నిన్ను చూసి నే మురిసేనుగా..
నే మోస్తున్నది నీ నీడనని నే మరిచేనుగా...

*******

పూర్తి చీకటిలో నీడ విడిగా కనిపించదు. నాలోనే ఉండిపోతుంది. మరి పూర్తి వెలుగులో నీడ? నేను వెళ్ళే ప్రతి చోటకి, నా కంటే ఒక సెకను ముందే చేరుకుంటుంది. నే వచ్చి చూసే సరికి అంతా నే అనుకుంటున్నట్టే కనిపిస్తుంది. నే చూసేది, నా ప్రతిబింబమని నాకు అసలు అనుమానమే రాదే..!! అందుకేనేమో.. నే ఆనందంగా ఉన్నప్పుడు, పూవును చూసినా నవ్వినట్టు ఉంటుంది. అదే నే బాధలో ఉంటే నా ఆప్తులు నవ్వినా, వెక్కిరింతగానే తోస్తుంది. అచ్చం, నన్ను నేను అద్దంలో చూసుకున్నప్పుడు లా... ఇలానే ఎదుటి వారు తమ ఛాయల్ని నా పై చూసుకుంటారు కదా. అప్పుడు కడిగిన అద్దం లా నే ఉంటేనే కదా, కల్తీ లేని వాళ్ళ బింబాన్ని వారు చూసుకోగలుగుతారూ...?! కానీ అందరూ అన్ని వేళలా అలా ఉండగలరా? అసలు అలా ఉండటం సాధ్యమా..? కాదని చెప్పేందుకు నిమిషం పట్టదు. అద్దానికి తన సొంత ప్రతిరూపం ఏమీ లేదు. పైగా నిర్జీవమైనది కాబట్టి తనకి సాధ్యం. మరి మనం ? ప్రాణమున్న మనుషులం. మనలో అన్నీ ఉంటూ ఉండగానే, పక్కవాడికి మాత్రం అవి ఏమీ లేనట్టు ఉండటం అంత తేలికైన విషయం కాదు. మసక వెలుతురులో ఒక నీడ మరో నీడ పై చేరి వింత ఆకృతుల్ని సృష్టిస్తాయి. అవి ఎలా ఆకారం పొందుతున్నాయో అర్థం కాకపోతే భయపెడతాయి. అర్థం చేసుకుంటే ఆడుకోవచ్చు వాటితో... అలాగే జీవితంలో ఒకరి మానసిక పరిస్థితి, మరొకరి పై పడి వింత పరిస్థితులను సృష్ఠిస్తుంటాయి. అర్థం చేసుకుని వాటిని సరిగ్గా ఏర్పరిస్తే అందమైన ఆకృతి తయారుచెయ్యచ్చు. ఆనందంగా ఉండచ్చు.

పాడుబడ్డ బావిలోకి జారి పడితే, అందులో పడ్డామన్న ఆలోచనే బయటకు రావాలన్న గమ్యాన్ని చూపిస్తుంది. గమ్యంపై దృష్టి పెట్టి, అవసరం ఐతే చుట్టూ ఉన్న వాటిని ఆసరా చేసుకుని, ముందడుగు వేస్తేనే బయటకు వచ్చే దారి కనిపిస్తుంది. ఆ బావికి, అది అందించిన ఆసరాకి, 'నేను పడిపోయాను' అన్న దానికి కూడా అర్థం కనిపిస్తుంది. లేకపోతే నే పడ్డ బాధ అంతా వ్యర్థమే కదా..?

పాడుబడ్డ బావిని మనకు కలిగిన నష్టం అనుకుంటే, కష్టాలు, బాధలు, గాయాలు అందులో ఉండి కూడా మనకు చేయూతనిచ్చే ఆసరాలు అవుతాయి. బయట పడ్డ మనలో ఒక నూతన జీవం ఉంటుంది. ఆ బావి కూడా నష్టం గా కాక, ఒక కష్టమైన అనుభూతిగా, స్పష్ఠమైన జ్ఞాపకంగా మిగిలిపోతుంది.