..చీకటి బావి..

చీకటి బావిలోకి తొంగి చూస్తున్నా..
లోతు ఎంతుందో తెలియట్లే..!
ఓర్పు తాటికి నిబ్బరం చేద వేసి తోడుదునా..?
ఏమీ తగలట్లేదు, కనిపించట్లేదు!!
తాడును పేనుతూ మళ్ళీ మళ్ళీ ప్రయత్నించా.
పడ్డాయి, కానీ ఉప్పు నీళ్ళే..!!

ఇది పాడుబడ్డ, ఉప్పు నీటి, చీకటి బావా ?
లేక, నిశ్శబ్ధ అనంత సాగర ముఖ ద్వారమా..???

వద్దన్నా ఎగసి పడే ఆశల అలలు నీ సొంతమా..??
కాదనుకున్నా, కదలలేక కావలించుకున్న కలలు మిగిల్చిన కన్నీటి సెగ....?

ఏమో...!!!

మనసు చెదిరిపోయి, ముఖం మోకాళ్ళ పై పెట్టుకుని గుండెలు అవిసేలా ఏడ్చిన రోజు,
ఆ పసి దాని చేయి నా తల నిమరకుంటే నేను ఏం చేసేదాన్నో..!

కలత చెంది, కన్నీరు కూడా కరువై ఒంటరిగా మిగిలిననాడు,
ఆ తొలకరి వాన చినుకు పలకరించకుంటే, నేను ఏ ఎడారి పంచన చేరేదాన్నో..!

చిమ్మ చీకట్లు ముసిరి, దిక్కు తోచక, భయంతో దిక్కులు పెక్కటిల్లేలా అరిచినపుడు,
ఆనాటి ఏకాదశి వెన్నెల కిరణాలు ప్రశరించకపొతే, నేను ఏ అగాధంలో పడేదాన్నో..!

అన్నీ ఉన్నా, అనామకురాలినై జనారణ్యంలో బిక్కు బిక్కు మంటూ లోలోపల క్షీణిస్తున్న నాడు,
ఆ చిట్టి హృదయం నా చేయి పట్టి తనతో లాక్కెళ్ళకపోతే, నేను ఏ కౄర మృగానికి చిక్కేదాన్నో..!

చిరునవ్వు జాడ మరచి, ఎటెళ్ళాలో తెలియక అయోమయంలో దారి తప్పిన నాడు,
ఆ చిన్ని గడ్డి పూవు ఆహ్వానించి చిరునవ్వులు వడ్డించకపోతే, నేను ఏ వీధిల్లో పడి తిరిగేదాన్నో..!

పోగొట్టుకునేందుకు నా వద్ద ఇక ఎమీ మిగలలేదని, అసహనం గా మారిననాడు,
పంచేందుకు, నా దగ్గర అంతు లేని ప్రేమ ఉందని ఆ నేస్తం గుర్తుచెయ్యకపోతే, నేను ఏమై మిగిలేదాన్నో..!

ఏమో...!!!

మరే, నేనేమో..

వెన్నెలని పిడికిలిలో పట్టి, నా గది సరుగులో దాచేస్తా..
సముద్రపు కెరటాన్ని ఎత్తుకుని, నాతో పట్టుకెళ్ళిపోతా..
చంద్రుడికి గేలం వేసి, రోజంతా నాతో పాటు ఉంచేసుకుంటా..
పక్షం రోజుల లెక్క సూర్యుడికి అప్పచెప్పేస్తా..

మబ్బులతో దోస్తీ కట్టీ, ఇంటికి మోసుకొచ్చేస్తా..
రెయింబో రంగులు తెచ్చి, ఎండిన పూలకు పూసేస్తా..
చీకటి దుప్పటికి కన్నం పెట్టి, ఆవల ఎముందో చూసేస్తా..
చెట్లను రిక్వష్ట్ చేసి, మనకోసం స్పెషల్ లిఫ్ట్ అరేంజ్ చేయిస్తా..

గాలి మీద సవారి చేసి, పొగనంతా చెరిపేస్తా, ధూళాంతా కడిగేస్తా..
చుక్కలకు మాటలు నేర్పి, పాటలు పాడించేస్తా..
కొండతో చేరి, కోతి కొమ్మచ్చి ఆడేస్తా..
నువ్వు నాతో వస్తే, నా చెగోడీలన్నీ ఇచ్చేస్తా !

నేస్తం, నా జత వస్తావా.. ??

ఏమీ ఎరుగనట్టు!!

పొద్దున్నే ఆఫీసు కి బయలుదేరే హడావిడిలో ఉన్నాను. ఉన్నాను అన్నది పేరుకేనేమో! ఆలోచనంతా ఎక్కడో...

అద్దం ముందు నిల్చుని తిలకం దిద్దుకుంటున్నాను. అద్దం లో నన్ను చూసి 'ఏంటి ఈ రోజు స్పెషల్ ??' అని కొంటెగా నవ్వుతూ అడుగుతున్నాయి నా కళ్ళు... ఏమీ ఎరుగనట్టు..!!

అసలే ధ్యాస ఇక్కడ లేదంటే, అదే అలుసుగా ..'విషయం ఏంటో చెప్పు..' అని కురులు అందకుండా ఆటపట్టిస్తున్నాయి...

బుజ్జీ, ఈ రోజు జడ బాగా వేసుకున్నావే. గౌరీ దేవికి పెట్టిన విరజాజి మాల తెచ్చుకో పెడతాను అంది అమ్మ. ఆ దండ నా జడలో ఇలా ముడిచి అమ్మ అలా తిరిగిందో లేదో, 'ఏమిటి సంగతీ..' అంటూ దొరికిందే సందుగా బుగ్గ గిల్లేసాయి అమ్మలక్క జాజులు....

ఎలాగయితే తప్పించుకుని బయటపడ్డాను అనుకుంటూ, అడుగు బయటపెట్టగానే, చటుక్కున అల్లేసింది 'విషయం చెప్పకుండా..ఎక్కడికి పోతావు చిన్నదానా.. నా చేతుల్లో చిక్కుకున్న పిల్లదానా..' అంటూ సమీర....

విడిపించుకునే ప్రయత్నంలో తూలి మీద పడగానే, 'హమ్మ! దొరికింది దొంగ.. నా చేతబడకుండా జారుకుందాం అనుకున్నావా నీ పని చెప్తా ఉండు...' అని తను పోగు చేసిన పూసలన్నీ నా పై గుప్పించేసి, 'అయినా అంత ఖంగారు దేనికో..' అని బుగ్గ నొక్కుకుంది వర్ధనం...

చక చకా అడుగులేసుకుంటూ ముందుకు నడిచేసాను. బస్ లో కిటికీ లోంచి చూస్తూ, 'అబ్బా..ఉదయాన్నే వాతావరణం ఎంత బాగుందో' అనుకుంటూ పెదాలపై చిన్న నవ్వు మొలకెత్తగానే పక్కనే కూర్చున్న ఆంటీ విసిరేస్తోంది అదో రకమైన చూపులు...

నా మానాన నేను, 'మనసే కోవెలగా.. మమతలు మల్లెలుగా.. నిన్నే కొలిచెదరా.. నన్నెన్నడు విడువకురా... కృష్ణా...' అని పాట హం చేస్తుంటే.. 'whatsup dear? who is Krishna?? ' అని కళ్ళెగరేసేసింది పక్క స్టాపులో బస్ ఎక్కిన శ్రావణి...

ఇది చాలదన్నట్టు ఆఫీసులో అడుగుపెట్టగానే 'ఏమిటి, ఈ రోజు చాలా brightగా కనిపిస్తున్నావ్? ఓహ్..! జడలో పూలూ కూడా.. హ్మ్.. హ్మ్.. క్యా బాత్ హై మేడం??' అంటు రిసెప్టనిష్ట్ సీమ....

ఛ..!! ఎక్కడ చూసినా ఇదే గోల... నన్ను అందరూ ఆటపట్టించేవాళ్ళే.... తెలియకపోతే అనుకోవచ్చు. అంతా తెలిసీ ఇలా చేస్తే..??అందరినీ నీ వైపుకే లాగేసుకున్నావు! ఇప్పుడు నా వైపు నేను తప్ప ఇంకెవరూ లేరు :((

వాళ్ళ సంగతి సరే.. నువ్వు కూడానా..?! :( నా గురించి నీకు తెలియనిదా? అలా కనిపించకుండా దోబూచులాడతావేం? ఊరంతా పలకరిస్తావ్, వెళ్ళిన ప్రతి ఇంట్లో నీ అడుగుల ముద్రలు వేస్తావ్.. మరి నా కోవెలలోకి రావేం ? కనీసం తొంగి చూడవేం?? అంత కాని దాననైపోయానా?? నువ్వూ నన్ను చూసి నవ్వుతున్నావా....?? ఏమీ ఎరుగనట్టు..?!

అంతేలే నీకు అలానే ఉంటుంది. బాగా లోకువైపోయాను నేను నీకు. పో..! నేను అలిగాను. అంటే, నీతో మాట్లాడను. ఏమీ మాట్లాడను. అస్సలు మాట్లాడను. ఏదీ చెప్పను. చెప్పనంటే చెప్పను. అంతే..! నేను కూడా నీలానే ఉంటాను... ఏమీ ఎరుగనట్టు!!

కానుక

వైరాగ్యం కాదిది, విరక్తి...!!! లోపల ఒక అగ్ని పర్వతం బద్దలయినట్టు, ఉడుకుతూ ఉవ్వెత్తున ఎగిసిపడుతున్న లావా బయటకి వేళ్ళే దారి లేక నన్ను లోలోపలే కాల్చేస్తున్నట్టూ ఉంది నాకు. ఏం చెయ్యాలో తోచక నడవటం ప్రారంభించాను.

నడుస్తున్నాను... ఎందుకో ఎక్కడికో తెలియదు. అలా నడుస్తూ ఉన్నాను. ఎంతసేపటి నుంచి నడుస్తున్నానో గుర్తులేదు. ఎంత దూరం వచ్చానో అన్న ఆలోచన లేదు. బయలుదేరినప్పుడు ఎదురుగా ఉన్న సూర్యుడు ఇప్పుడు నడి నెత్తి మీద ఉన్నాడు. అంటే చాలా దూరమే వచ్చానేమో...! తిరిగి వెనక్కి వెళ్ళలేను ఇప్పుడు. ఎలా వెళ్ళాలో తెలియదు కూడా... కాళ్ళు పీకేస్తున్నాయి. కానీ కుర్చోవాలని లేదు. గొంతు ఎండిపోతుంది. నీళ్ళ కోసం ఎక్కడా ఆగాలని లేదు. కళ్ళు తిరుగుతున్నాయి. స్పృహ తెలియకుండా పడిపోవాలే కానీ, ఆగే ఆలోచన లేదు. ఎందుకింత పట్టుదల..? ఏం సాధించటానికి ఇంత శ్రమ?? ఏమో..?!! "ఇది" అని స్పష్టంగా తెలియదు. కానీ ఎదో వెతుకుతున్నట్టు అనిపిస్తోంది. ఏం వెతుకుతున్నానో గుర్తులేదు! కలవరమో, కలతో.. లేక అయోమయమో.. మొత్తానికి ఒక చోట స్థిరంగా మాత్రం ఉండలేకుండా ఉన్నాను.

ఇంతసేపూ నేను గమనించ లేదా? లేక వీళ్ళంతా ఇప్పుడే వచ్చారా ?? ఎప్పట్నుంచి నా చుట్టూ ఇంత మంది ఉన్నారో..!! అంతా హడావుడిగా ఎవరి పనిలో వాళ్ళు తిరుగుతున్నారు. చుట్టూ ఉన్న మనుషులు అంతా తెర మీద కదులుతున్న పాత్రల్లా కనిపిస్తున్నారు. నేను వారికి కనిపించని ప్రేక్షకుడిలా... చూస్తున్నాను. చూస్తూ నడుస్తున్నాను... ఎంత పరిణితి చెందిన నటులో వీళ్ళు. వారి ముఖంలో ఎన్నో హావ భావాలు. వారి గొంతులో ఎన్నో స్థాయిలు. కొన్ని నాకు వినిపిస్తున్నాయి. కొన్ని నాకు వినపడననంత దూరంగా... నేను మాత్రం నడక సాగిస్తూనే ఉన్నాను. కొందరి కథ నా [??!] దారిలోనే సాగుతుండటంతో ఆ పాత్రల్ని ఎక్కువసేపు చూస్తున్నాను. నా ప్రయాణం మాత్రం నే అనుకున్నట్టు గానే [తరువాతి అడుగు ఎటు వెయ్యాలో ముందుగా నిర్ణయించుకోకుండా..], సాగుతోంది. సరిగ్గా అప్పుడే ఎవరో పిలిచారు నన్ను. ఉల్లిక్కిపడ్డాను!! ఇదేమిటి ఇక్కడ నే ఒక్కడినే ప్రేక్షకుడననుకున్నాను. కొత్తగా ఈ పిలుపు ఎవరిది ? పిలిచింది ప్రేక్షకుడా లేక పాత్రధారా? పాత్రధారి అయితే నేను కూడా...??!!! ఏమని పిలిచారు?? నా పేరు వాళ్ళకెలా తెలుసు ?? అసలు పేరుతోనే పిలిచారా?? లేకపోతే నేనెందుకు పలికాను, అటు వైపు ఎందుకు తిరిగాను ? అసలు పిలిచారా లేక ఇది నా అపోహా? ఇలా సాగుతున్న ప్రశ్నల పరంపర లోనుంచి తేరుకుని చూసే సరికి, అప్పటికే అడుగులు అతడి వైపు పడుతున్నాయి. ఇంత దాకా ఎలాంటి గమ్యం లేకుండా సాగిన ప్రయాణంలో ఉన్నట్టుండి ఒక ఒడ్డు కనిపించింది నాకు. ఆ పిలిచినవారి దగ్గరకెళ్ళి నా సందేహాలన్నీ తీర్చుకోవాలి. ఏదైతే నేమి, ఇది కూడా నా నిర్ణయం కాదు. నే నడుస్తున్నాను. నే నిర్ణయించని నా దారిలో....

అతడు కూడా నాలాగే నడుస్తూ వస్తున్నట్టున్నాడు. కాస్త గంభీరంగా ఉన్నాడు కూడా...! అది ప్రయాణం వల్ల కలిగిన అలసట వల్ల కాబోలు. చూపు చాలా తీక్ష్ణంగా ఉంది. తన గమ్యం తనకి కనిపిస్తుందనుకుంటా. దృష్టంతా దారి పైనే... అతడిలో స్పష్టత చూసి అలా అనిపించింది నాకు. ఇలా అనుకుంటూనే అతడిని చేరుకున్నాను. నే వెళ్ళగానే, అతడు కాస్త చతికిలబడి, కింద కూర్చున్నాడు. తన పక్కనున్న నేల పై అరచేతితో తట్టాడు, నన్ను కూర్చోమన్నట్టుగా... నేను కూర్చున్నాను. మంచినీళ్ళు తీసీ కావాలా అన్నట్టుగా సైగ చేశాడు. ఊ.. అన్నట్టుగా తలూపాను. ఎంత దాహంతో ఉన్నానో.. ఆ కాసిన్ని నీళ్ళు తాగగానే ప్రాణం లేచొచ్చింది. రాగానే, కృతజ్ఞతగా అతడికి ఓ చిరునవ్వు సమర్పించుకుంది, ప్రాణం. కాస్త సేపు ఇద్దరం ప్రయాణంలో ఎదురైన సంఘటనలు, ఎదుర్కొన్న సమస్యలు, వాటిని ఛేదించిన సందర్భాలు, అతడి దారిలో కలిసిన ఇతర బాటసారులు, వారితో కలిసి చేసిన ప్రయాణం, ఇలా ఎన్నో విశేషాలు పంచుకున్నాం. చూడ్డానికి ఎంతో సీదా, సాదా గా ఉన్నాడు. కానీ ఎన్నో విషయాలు చెప్తున్నాడు. చాలా లీనమై వింటున్నాను అవన్నీ... అంతే లీనమై చెప్తున్నాను కూడా..! ఎందుకో కాస్త సరదాగా అనిపించింది. అప్పుడు గుర్తొచ్చింది. నేను నా నడక ఆపి చాలా సేపయ్యింది అని.., తీర్చుకోవాలనుకున్న సందేహాలు ఒక్కటీ అడగనేలేదనీ..!! పెద్ద విషయంలా అనిపించలేదు. కాసేపు విశ్రాంతి తీసుకుని లేచి బయలుదేరాం ఇద్దరం. దారంతా మాటలు, నవ్వులు.., అప్పుడప్పుడు దాగుడుమూతలు.., మధ్య మధ్యలో వానలో పాటలు, ఆటలు...

ఇంకొంత దూరం ఈ దారి. అటు తరువాత అది వేరు వేరు దిక్కులకు విడిపోయింది. "నువ్వు ఎటు వెళ్తున్నావూ?" అని అతడు నన్నడిగాడు. తెలియదన్నాను. ఆ తరువాత కాసేపు మౌనంగా సాగింది నడక. ఇంతలోనే, ఆ కూడలికి చేరుకున్నాం. అతడు తన సంచిలోంచి లాకెట్ ఉన్న గొలుసొకటి నా చేతికిచ్చి తాను నిర్దేశించుకున్న దారిలో కదిలిపోయాడు. నేను మాత్రం అక్కడే కాసేపు ఆగిపోయాను ఆ గొలుసును చూస్తూ...!! అది గవ్వల గొలుసు. అతడు సముద్ర తీరాన చాలా సేపు ప్రయాణించాడని చెప్పాడు ఇందాక మాటల్లో. అక్కడ ఏరిన గవ్వల్లా ఉన్నాయి. అంత అపురూపమైన వస్తువును నాకు ఇచ్చాడా...?! నాకేమీ అర్థం కాలేదు. ఇప్పటి వరకు జరిగిన ఏ సంఘటనకీ, "ఎందుకు ఇలా.. ?" అన్న ప్రశ్న వేసుకోలేదు. మరి, ఇదేంటి ఇప్పుడు..? అతడితో గడిపిన ఆ కాస్త సమయంలో ఎదో అర్థాన్ని వెతుక్కుంటున్నాను? అక్కడే జీవించాలనా..? చాలా కొత్తగా ఉంది నాకు. ఉన్నట్టుండి ఏదో నొప్పి, లోలోపల జలపాతపు హోరులా, సాగర ఘోషలా, సుడిగాలిలా, ఎక్కడో తెలియనంత లోతుగా, నా కడుపులో ఎవరో మెలిపెడుతున్నట్టుగా..! మనసును ఇంట్లో కొక్కేనికి తగిలించి వచ్చినట్టుగా...... ఇప్పుడు నేను "మనస"న్నానా..???!!!

తప్పక చదవండి..

కైవల్యం
ఇంతముందు చదవకపోతే తప్పకుండా చదవండి. చదివేస్తే తప్పకుండా మళ్ళీ ఒక సారి చదవండి. :)