..అగమ్యగోచరం..

ఎడారి మనసులో ఒయాసిస్సల్లే ఎదురుపడ్డావు.
నిను చేరేందుకు ఎంతో దూరం పయనించాను.
దారంతా మనసుకు ఎన్నో పోట్లు.
అలసి, విసిగి, ఆగి, వెనుతిరిగి చూసాను.

అక్కడ ఏదో ఒక కొత్త ప్రదేశం!!
నందన వనాలు, నెమళ్ళూ, పూలు, సెలయేళ్ళు..
చెట్లు, వాటి నీడలో సేదతీరుతున్న మనుషులు...
ఇంకా ఎన్నో దృశ్యాలు.

ముందు నీవు లేవు.
వెనుక నా గతం లేదు.
చదును చేసిన మనసుతో...
అగమ్యగోచర స్థితిలో ఒంటరిగా నేను!!

ఆరయ్యింది..!

తల నిమురుతూ నాన్న నిద్రలేపారు. ఇంకో 5 నిమిషాలు డాడీ అంటూ ఇటు తిరిగి ముడుచుకుని పడుకున్నాను. 'ఏయ్.. ఇందాకే లేపి వెళ్తే, ఇంకా పడుకున్నావా...? లే..! అసలు చెప్పలేకపోతున్నాను నీకు. లే ఇంక. సరిపోయారు తండ్రీ, కూతుర్లు..' అన్న అమ్మ మాట విని, ఎదో గొణుక్కుంటూ లేచాను. ఇంకా ఏమంత వెలుగు రాలేదు. అమ్మ ఇంట్లోకి వెళ్ళిపోయింది. నాన్న ఎవరితోనో మాట్లాడుతున్నారు. చుట్టూ చూస్తే నేను తోటలో ఉన్న మడత మంచం మీద ఉన్నాను. ఇక్కడికి ఎప్పుడొచ్చాను?? అనుకుంటూ లేచి కళ్ళు నులుముకుంటూ నడిచాను. అంతా ఎప్పుడో లేచినట్టున్నారు..! అయినా పెళ్ళి రేపు కదా.. అనుకుంటూ గుమ్మం ముందు దాకా వచ్చాను. అత్త ఎదురయ్యి, 'ఏమ్మా, సరిపోయిందా నిద్రా?' అని వెటకారంగా అడిగింది. ఏదో అనబోయాను. ఇంతలో మొన్న అందరిలో ఏదో వాగినందుకు అమ్మ లోపలికి తీసుకెళ్ళి, 'ఇంకోసారి అత్తకి అలా తిక్క సమాధానలు చెప్పావంటే చూడు..' అని వార్నింగ్ ఇచ్చింది గుర్తొచ్చి, 'హిహి ' అని నవ్వేసి ఇంట్లోకి నడిచాను. అమ్మకోసం వెతుకుతున్నాను. అసలెక్కడా కనిపించదే..! ఇంత పొద్దున్నే ఎక్కడికెళ్ళినట్టు...? ఇంతలో బెడ్రూంలోంచి పెద్దగా ఆడవాళ్ళ నవ్వులు వినిపించాయి. అక్కడుందేమో చూద్దాం అని అటు వెళ్ళాను. అమ్మ కింద కూర్చుని మల్లెపూల మాలలు కడుతుంది. ఇంకో నలుగురు ఆడవాళ్ళు[వాళ్ళు నాకేమవుతారో నాకు తెలియదు.] కూడా పూలు కడుతున్నారు... 'మమ్మీ!' అని పిలిచాను. పలకలేదు. ఇంకా మాటల్లోనే ఉంది. 'మమ్మీ... మమ్మీ..!' అని మళ్ళీ పిలిచాను. 'ఆ...!' అంటూ నా వైపు తిరిగి, 'ఏం తల్లీ, అయ్యిందా నిద్ర..? ఇంకా లేదా??' అని అడిగింది. అందరూ నవ్వేశారు. ఇప్పుడు అందరి మధ్యలో కూర్చుని ఆ మాట అడగటం అవసరమా.. అనుకుంటూ... ఆ మాటలు పైకి అనలేక, ఉక్రోషంతో.. 'బ్రష్ ఇవ్వు..' అని గట్టిగా అడిగాను. 'బ్రష్షా..? దేనికి?'. నాకేం అర్థం కాలేదు. నేను అమ్మని అలానే చూస్తున్నా. తను నవ్వాపుకుంటూ.. 'అసలిప్పుడు టైం ఎంతయ్యిందనుకుంటున్నావ్??' అని అడిగింది. ఆలోచించకుండా, 'ఎంతయ్యింది..?' అని వెంటనే ఎదురు ప్రశ్న వేసాను. 'ఎంతా..., సాయంత్రం ఆరయ్యింది..!' అని చెప్పగానే, తనతో సహా అంతా గట్టిగా నవ్వేసారు. అప్పుడు కానీ అర్థం అవ్వలేదు నాకు, నేను మధ్యాహ్నం మిగతా పిల్లలతో కలిసి చెరువు దగ్గర ఆడుకుని వచ్చి, వాళ్ళతో పాటూ తోటలోని మంచాల మీద పడుకుని నిద్రపోయానని, వాళ్ళు తరువాత లేచి నన్ను ఒక్కతినే అక్కడ వదిలేసి వెళ్ళిపోయారని..! ఏం చెయ్యాలో తెలియక, నాలిక్కరుచుకుంటూ బయటికి పరుగెత్తాను.....

ఆ రోజు మళ్ళీ యే ఆంటీ కంటైనా పడితే ఒట్టు..! :P

..గ్రహణం..

నిత్యం నా చుట్టూనే తిరుగుతూ ఉంటాడు తను. అలా అని నేనే తన లోకం కాదు. లోకమంతా తనదే అని అందరికీ ప్రేమ పంచుతాడు. చంటి పిల్లల నుంచి ముసలివాళ్ళ వరకు ప్రతి మనసులో తనకో ప్రత్యేక స్థానం. తను పలకరించిన ప్రతి వారూ ఏదో కొత్త అందంతో, తేజంతో వెలుగుతారు, ప్రేమను ఒలకబోస్తారు. తను ఎక్కడుంటే అక్కడ వెన్నెలే.. తన సమక్షంలో ఆడుకుంటూ, పాడుకుంటూ, ఎలాంటి బెంగ, బాధా లేకుండా గడిచిపోతుంది. తను లేని నాడు ఆ లోటు కొట్టొచ్చినట్టు కనిపిస్తుంది.

ప్రతి క్షణం నా కళ్ళ ముందు లేకపోయినా, నా చుట్టూనే తిరుగుతూ ఉన్నాడన్న స్పృహ ఎప్పుడూ ఉంటుంది నాకు. ప్రతి ఒక్కరికీ తను పంచే ప్రేమలో, ఆప్యాయతలో నాకూ కొంత భాగం అందుతోంది తెలుసా..? ఎలానో మరి నాకు తెలియదు. కానీ అందుతుంది. అంతే..! నాక్కూడా తనొక్కడే లోకం కాదు. లొకమంతా నాదే.. నా దాకా వస్తే అవతలి వారి బరువూ నేనే మోసేస్తుంటాను. దాని వల్ల అంతా నాకు ఓర్పు చాలా ఎక్కువ అనుకుంటారు. నిజమే.. ఎప్పుడూ కిల-కిల మంటూ, కళ కళలాడుతూ ఉంటాను. సప్త వర్ణాల కలయిక నేను. నా చుట్టూ నిత్యం, నవ్వుల పువ్వులే.. కోపం ఎప్పుడో కానీ రాదు. కానీ కోపం అంటూ వస్తే.. దయా, దాక్షిణ్యం లాంటివేమీ ఉండవు. అగ్ని పర్వతాలు బద్దలయిపోతాయి, సముద్రాలు అల్లకల్లోలం అయిపోతాయి. కానీ తను అలా కాదు. ఒకరి బరువు మొయ్యడు. తనతో గడిపిన క్షణాల్లో మాత్రం ఎవరికీ ఏ బరువులూ గుర్తు రావు. తను ఎప్పుడూ ఒకలాగే ఉంటాడు. మల్లెపూవులా చల్లగా, నవ్వుతూ...

ఈ రోజు తన వైపు అడుగేయబోయాను. నా రాక గమనించి తప్పుకుంటున్నాడనిపించింది. నా మీద కోపం వచ్చిందేమో అనిపించింది. 'ఎందుకో చెప్పకుండా ఇలా కోప్పడితే ఎలా..?' అని నాకూ చాలా కోపం వచ్చింది. కానీ........!!!

***
నా ఛాయే.. నిన్ను నాకు దూరం చేస్తుందని గ్రహించలేకపోయాను నేస్తం.. :(

..నా కోపం..

ఆనందమది, అందరితో పంచుకుంటాను.
కష్టమది, ఇష్టమైన వారికే చెప్పుకుంటాను.
ఆశయమది, హాస్యం చేస్తే ఊరుకోను.
కోపమది, కొద్దిమందికే చూపగలను.

**
నా కోపం నాకు చాలా విలువైనది.

మానస మేఘాన్ని నీ తలపు తెమ్మెర తడిమినపుడు,
సుతారం గా కురిసే నీ జ్ఞాపకాల తుంపరలో తడుస్తుంటే...
నీతో గడిపిన క్షణాలు చినుకులై నన్నలా తాకుతూ ఉంటే...
ఆ అనుభూతుల నందన వనంలో విరిసిన ఆనంద కుసుమాలు నన్నలంకరిస్తున్నాయి.