ఆ రాత్రి...

రూమ్మేట్ కలవరింతలతో  మెలకువ వచ్చింది. తనని పిలిచాను. తను ఇంకా కలవరిస్తూనే ఉంది. ఈ సారి గట్టిగా అరిచినట్టే పిలిచాను. స్పృహలోకొచ్చి పక్కకు తిరిగి పడుకుంది తను. నేనూ పడుకున్నా, నిద్ర పట్టలేదు. రూమ్మేట్ వైపు చూసాను. నిద్రపోతుంది. గట్టిగా శ్వాస తీసుకుని నిద్రపోవాలని ప్రయత్నించాను. ఎంత సేపు ప్రయత్నించినా నిద్ర పట్టలేదు. ఎందుకో చీకటి... కళ్ళలో గుచ్చుకుంది. నాతో కాసేపు కబుర్లు చెప్పవూ అని చనువుగా నా పక్కన కూర్చున్నట్టు తోచింది. లేచి రూం బయటకు నడిచాను. చలి బాగా ఉంది. వీధి తలుపు మెల్లగా వేసి, వేసుకున్న స్వెటర్ ను కౌగిలించుకుని మేడ మెట్లెక్కాను. చలిలో చీకట్లో ముడుచుకుని పడుకున్నట్టుంది ప్రకృతి.

ఎన్నాళ్ళైంది ఇలా ఏకాంతంగా కాస్త సమయం గడిపి..! బహుశా 2 యేళ్ళైనట్టుంది. నేల మీద వెల్లకిలా పడుకుని ఆకాశాన్ని చూస్తున్నాను. ఆహా...! ఎంత అందంగా ఉందీ. రాత్రి పూట నక్షత్రాలతో నిండిన ఆకశం చూడటం అంటే నాకు చాలా ఇష్టం. చాలా అంటే చాఆఆ......లాఆఆ ఇష్టం. ఎకాంతంలో అలా ఆకాశాన్ని చూసిన ప్రతి సారీ ఒక అప్యాయమైన భావం ఏదో మనసును అల్లేసుకుంటుంది . చిన్నప్పుడు డాబా మీద పడుకుని ఆకాశాన్ని చూసేప్పుడు నాన్న ఎన్నో కొత్త కొత్త విషయాలు చెప్తూ ఉండేవారు. కొన్ని సార్లు 'నక్షత్రాలు కదులుతున్నాయి' అంటే, అవి ఉపగ్రహాలనీ... అలాగే, పక్క పక్కనే కనపడుతున్న నక్షత్రాలు నిజానికి చలా దూరం దూరంగా ఉంటాయని... ఇలా ఎన్నో! విని అప్పుడు ఎంతో ఆశ్చర్యమేసేది. ముఖ్యం గా ఇప్పుడు చూసే నక్షత్రాలు ఇప్పటివి కావు ఎప్పటివో అన్న విషయం ఐతే.... ఎన్ని సార్లు విన్నా కొత్తగా ఉండేది. అంతే కాదు, ఆ విషయం గుర్తొచ్చిన ప్రతి సారీ ఎన్నో ఆలోచనల దొంతరల్లో తలమునకలవుతూ, ఏదో ఫిక్షన్ లాండ్ లో తేలుతున్నట్టుగా తోచేది. కానీ అర్ధమయ్యేది కాదు!! ఇప్పుడు అనుభవిస్తుంటే తెలుస్తుంది.

చీకటి ఆకాశం దుప్పటి అనంతంగా కళ్ళ ముందు పరుచుకుంది నా గతంలా......
గతంలో ఎప్పుడో జరిగిపోయిన సంఘటనలు... ఇప్పుడు నా ఆకాశం లో - చుక్కల్లా - ఎక్కడో - దూరంగా- మెరుస్తున్నాయి. మధురమైన జ్ఞాపకాల నీడలో ఆ నిముషం వెచ్చగా తోచింది. ఆ గతాన్నలాగే హత్తుకుని నిద్రపోవాలనిపించింది.

అలా చూస్తూనే ఉన్నాను. చూస్తూ చూస్తూ ఉండగా ఆకాశం నల్లని సముద్రం లా తోచింది. గతం తలూకు ఛాయల్ని తన లోతుగా చేసుకుని ఘోషిస్తున్న ఒక అనంత సాగరం అది. చుట్టూ చీకటి. భయం వేసింది. గుండె వేగంగా కొట్టుకుంది. కళ్ళు పెద్దవి చేసి కదులుతున్న ఆ సాగరాన్ని చూస్తున్నాను. అమాంతంగా ఒక చీకటి అల ఎగసి నన్ను ముంచెత్తింది. కళ్ళు గట్టిగా మూసేసుకున్నాను. చీకటి అలను నా కనురెప్పలు ఆపలేకపోయాయి. అంత ఎత్తు నుండీ కళ్ళ ద్వారా నాలోకి జలపాతం లా దూకింది చీకటి. కొట్టుకుపోతా అనుకున్నా! కరిగిపోయాను. అలతో ఏకమయ్యాను. చీకటిని నిండుగా నింపేసుకున్నాను. లేక చీకటే నన్ను తనలో కలిపేసుకుందో...

చుట్టూ చీకటి. కళ్ళలో చీకటి. చీకటి తప్పితే నాకేమీ స్ఫురించటం లేదు. ఆ రాత్రి ఆ చీకట్లో నా గతంతో నేను ఒకటయ్యాను.

చిరు కానుక

అది నాకెంతో ఇష్టమైన మొక్క. ఎంత అంటే.. వదిలుండలేనంత!! ఆ మొక్కని చూస్తూ ఎంచక్కా అనిపిస్తుంది. వెన్నెల్లో అర విరిసిన పూలతో ముచ్చటగా కనిపించినపుడు ముసి ముసిగా నవ్వుకుంటూనో, నీరెండ సమయంలో ఆ మొక్క నీడలో నిల్చున్నప్పుడు కొమ్మల అంచుల మీదుగా వచ్చే గాలిని పూర్తిగా ఊపిరిలోకి నింపుకుంటూనో, తెలవారు జామునే నిద్రకళ్ళతో తలుపు తెరవగానే వంటిని తాకే చల్లని గాలి స్పర్శతో చటుక్కున విచ్చుకున్న కళ్ళ ముందు చిన్నగా ఊగుతూ శుభోదయం చెప్పుకుని పలకరించుకుంటూనో... ఇలా ఆ మొక్కతో గడిపిన మధురమైన క్షణాలెన్నో ఉన్నాయి.

కానీ ఏం చేస్తాం, నిండా పూలు పూసే నిలువెత్తు మొక్కని నా స్వార్ధం కోసం పీకి తేలేను. అందుకే ఒడుపుగా కాస్త బెరడు తెచ్చుకున్నాను. నే నాటిన విత్తు మొలిచి ఎదుగుతుండగా, అదును చూసి అంటు కట్టాను.

అంటైతే కట్టాను కానీ... ఇప్పటికి ఒక్క పువ్వు కూడా పుయ్యలేదు! అసలే వెయ్యి అనుమానాలతో లక్ష దణ్ణాలతో చేసిన పని..!

"దేవుడా... దేవుడా!!" అని ఓ పక్క ఆశ కొద్దీ దేవుడిని విసిగించటం. ఇలా రోజుకు పది సార్లు వచ్చి పూల కోసం చూసుకుంటున్నప్పుడు, 'అంతగా ఎదురు చూస్తే ఫలితం రాదేమో!' అన్న వెధవ శంక ఇంకో పక్కన..


అనుకున్నంతా అయ్యింది! నేను భయపడినట్టే ఒక రోజు మొక్క ఎండిపోయింది. అన్ని సార్లు చూసుకుంటూ కూడా ఈ పరిణామాన్ని ఎలా నేను గమనించలేదో నాకు అంతు చిక్కలేదు. ఆ బాధతో రెండు రోజులు అన్నం తినలేదు నేను. ఒక ఫ్రెండ్ ఫోన్ చేసి 'ఛ..ఛ..! మొక్క ఎండిపోతే ఇలా ఏడుస్తూ కూర్చుంటారా..' అని పక పకా నవ్వేసరికి నాకు కోపం వచ్చి ఫోన్ పెట్టేసాను. తనే మళ్ళీ ఫోన్ చేసి 'ఏం కాదులే.. ఎండ సరిగా తగులుతోందా, నీళ్ళు సరిగా పోస్తున్నామా చూసుకో. నీళ్ళూ ఎక్కువైనా మొక్క చచ్చిపోతుంది సుమా..!' ఇలా చెప్పుకుంటూ పోయింది.

అసలే...'చచ్చిపోతుంది' అన్న ఊహే కష్టంగా ఉన్నప్పుడు తను అలా అనే సరికి తన్నుకుంటూ ఏడుపొచ్చేసింది. 'మళ్ళా మాట్లాడతా' అని ఫోన్ పెట్టేసి డాబా మీదకెళ్ళి ఒక మూల కుర్చుని చాలా సేపు ఏడ్చాను. అలా ఏడ్చి ఏడ్చి ఎప్పుడు నిద్రపోయానో మరి లేచి చూస్తే 3 అయ్యింది. కిందికొచ్చి రూంలో పడుకున్నాను.

మర్నాడు నుండి మొక్కకు సమయానికి పోషణ తప్పితే పూల కోసం ఎదురుచూడటం తగ్గిపోయింది. ఈ మార్పు ఎలా వచ్చిందో ఎందుకొచ్చిందో నేను గమనించలేదు. అలా ఒక 3 వారాలు గడిచిపోయాయి....

ఆఫీసులో పని ఒత్తిడి బాగా పెరగింది. కొన్ని రోజులు ఎప్పుడు వస్తున్నా, ఏం తింటున్నా, ఎంత సేపు పడుకుంటున్నా, ఏం చేస్తున్నా అనేది తెలీకుండా రోజులు దొర్లిపోయాయి. అలా ఎన్ని రోజులో కూడా సరిగా గుర్తులేదు.

ఈ రోజు ‘ప్రాజెక్ట్ రిలీజ్'.... హమ్మయ్యా అయిపోయింది ఈ రోజుతో. కాస్త ప్రశాంతం గా ఊపిరి పీల్చుకోవచ్చు అనుకుంటూ ఇంటికొచ్చి స్నానం చేసి, హాయిగా పప్పన్నం లో అమ్మ పంపిన ఆవకాయి కలిపి భోం చేసి, సినిమా చూస్తూ సోఫాలో నిద్రపోయాను.


పక్షుల కూతలతో మెలకువ వచ్చింది. అయిదున్నర అయిందేమో.. మళ్ళీ ముసుగేద్దాం అనుకున్నా... కానీ చాణ్ణాల్ల తరువాత నిద్రలేపిన నెస్తాలను పలకరించాలన్న కోరికతో లేచి వెళ్ళి వీధి గుమ్మం తెరిచాను. రయ్యి మంటూ తగిలింది ఐస్ లా  చల్లని నవంబరు గాలి. వెంటనే చేతులు ముడుచుకుని, ఒక చేత్తో ఇంకో చేతిని రుద్దుకుంటూ బయటకి వచ్చాను.


నా మొక్క.......... నే విత్తు నాటి అంటు కట్టిన మొక్క...... చిగురులేసింది!!

లేలేత ఆకుల పక్కగా విరిసిన ఒక పువ్వు, పక్కనే చిన్ని చిన్ని మొగ్గలు నాలుగు!!!

ఆ దృశ్యం చూడగానే ఇక ఆగలేదు, అనురాగంతో కూడిన కృతజ్ఞత తో కూడిన ఆనందంతో వెల్లువెత్తిన భాష్పాలు వరదలా కారిపోయాయి కళ్ళలోంచి. తొలి పొద్దు వెలుగు రేఖ ఒకటి, పూవు మీదున్న నీటి బొట్టును తాకి మెరిసింది. ఆ పూవును కోసి మోహన కృష్ణుడికి కానుకిచ్చాను.

కన్నీటి చుక్క

కళ్ళలో గుచ్చుకుంది ఆ నిమిషం.

కాటుకతో కప్పిపుచ్చే ప్రయత్నంలో, కుదరదంటూ వేలి కొస ఆసరాతో గడపదాటింది.

అర సెకనులోనే నమ్ముకున్న ఆసరా నీడనివ్వలేదన్న నిజం తెలిసి కృంగిపోయింది.

తొందరపాటు అడుగు తెచ్చిపెట్టిన ఆగాధాన్ని అనుభవిస్తూ కుమిలిపోయింది.

తిరిగిపోలేక, ఉన్నచోట నిలవలేక ఎటూ తోచని అయోమయంలో కూరుకుపోయింది.

ఆ క్షణాన్ని ఛేదిస్తూ.. తెగించి తన దారి కోసం కదలబోయి, చెరిగిపోయింది.
 
కనుమరుగైపోయింది, ఓ కన్నీటి చుక్క!

మేఘన - ఆ ఒక్క క్షణం….

ఆ క్షణం...

తలుచుకుంటే.. గుండె బరువెక్కిపోతుంది.

ఎందుకో… రాత్రి నుంచి అదే ఘటన పదే పదే గుర్తొస్తుంది.

ఎంత పాత క్షణమైనా... ఇప్పుడే తగిలిన దెబ్బలా మండుతుంది.. కారుతున్న రక్తం తగులుతున్నప్పుడు కలిగే వెచ్చటి స్పర్శ తాలూకు feeling.

అప్పుడు ఎలా face చెసానో!  ఎలా నెట్టుకొచ్చానో ఆ క్షణాన్ని...

సప్త సముద్రాలు దాటొచ్చినా... అది మాత్రం నన్ను వెంటాడే గతం లా వేధిస్తూనే ఉంది.. ఇప్పటికీ..

తప్పొప్పులు... నేనెందుకలా తనెందుకలా అనే సంజాయిషీలు ఆలోచించి బేరీజు చెసుకునే ఓపిక లేదు. ఉపయోగం కూడా లేదు.

ఆ conditions అన్నిటికీ అతీతంగా… just!

ఆ ఒక్క క్షణం….....

బిగుసుకున్న నా వేళ్ళ మధ్య మధన పడుతున్న తన వేళ్ళు... బయటకి వెళ్ళే మార్గాన్ని వెతుక్కుంటుంటే..

చిరునవ్వు పెదాల మీంచి రాలిపోయింది ఆ క్షణం.

ఆర్ధ్రం గా చూసే కళ్ళు చెమ్మగిల్లి మసకబారిపోయాయి.

వీటి మధ్య ఆ నిమిషం లో నా వేళ్ళను వదులు చెయ్యాలన్న ఆలోచన తట్టనే లేదు నాకు!

ఒక రాయిలా అక్కడే అలానే నిలబడ్డాను.

పూర్తిగా రాయైనా బాగుండేది. స్పర్శ తెలిసేది కాదు...!

కానీ మనిషిని కదా.. వదిలించుకుంటున్న స్పర్శ నాకు తెలుస్తోంది. తనకి తెలుస్తోందా నేను మనిషినని?

నా స్తబ్ధత తనకి అర్ధం కాలేదేమో.

స్థంభించిపోయిన నా పట్టు ను... మంకు పట్టు అనుకుని ఉండచ్చు కూడా.

పట్టు సడలింది. చేయి జారింది. ఎదో చెప్పి వెళ్ళిపొతున్న తనని.. ఆ ద్రుశ్యాన్ని అలానే చూస్తున్నాను...

చూస్తున్నానా?? నిజం గా???

ఏమో... గుర్తు లేదు.

తరువాత ఏం చేసానో ఎప్పటికి తేరుకున్నానో నేను..

ఎలా వెళ్ళానో.. సమయానికి ఇంటీకైతే చేరుకున్నాను.

తరువాత ఏం జరిగిందో ఆ రోజు నాకు జ్ఞాపకం లేదు.

నడి రోడ్డు లో చెక్కిళ్ళ పై జారిన వెచ్చటి స్పర్శ తప్ప.. ఆ క్షణం తప్ప… ఇంకేం గుర్తు లేదు.



ఇన్నాళ్ళకు తిరిగొచ్చింది ఆ జ్ఞాపకం, ఆ క్షణం. పేలవం గా ఎండిన కళ్ళలో కనిపిస్తూ గుండెను చీల్చటానికి కాబోలు.

కాదనను.. అనలేను.. ఎంతైనా అది నా జ్ఞాపకం.

సత్తువున్నంత కాలం ఇలా వచ్చి పోతూ ఉంటుంది.. పోనీలే.. తనకి మాత్రం ఎవరున్నారని…

నాకా… మహా ఐతే మనసు కాస్త నొచ్చుకుంటుంది. అంతే కదా…

చూద్దాం ఎన్నాళ్ళు ఇలా చుట్టమై నన్ను పలకరిస్తుందో….

ఆ ఒక్క క్షణం!!

Life

Sometimes you, its me sometimes...
None of us, at times...
But times... are always there.
Never Changing... Never Ending... Never Lasting...
For Ever and Ever Trailing and Quizzing.

LOST

The Voice is lost in the chaos around..
And the Vision in the dwelling darkness...


Neither the Sounds are clear nor there seems to be any insight...

Thick dark clouds of Fear spread in the skies, stealing away the little Light...

The Tide that could wash off the chaos is buried deep in the coffins of sadness by the daemons of Doubt...

Shivering, Shaking, Trembling... There is no choice left, except surrendering to the dreary Fate.


If only the Tide could rise out of the blues to tear apart the dwelling Darkness,
does the diseased mind be cured... lighting the candles of Courage with the first rays of Trust shining upon...



- Wish the Cry is Audible Enough!!

హరి హరి మయం జగత్...

ఇందు కలడందు లేడని
సందేహము వలదు చక్రి సర్వో పగతున్
ఎందెందు వెతకి చూచిన
అందందే కలరు ఘనులు ఆలోచింపన్

[పై పద్యం కోసం వెతుకుతుంటే 'శ్రీహరిదాస సంకీర్తనలు' దొరికాయి. అందులో ఒకటి ఇక్కడ.
క్రిష్ణార్పణం!! ]

ఏ రూపాన ఊహా గానము చేసిన ఏ నామాన కీర్తించిన ||ఏ రూపాన||
అగుపించేది ఒకే తత్త్వము అదియే విశ్వతత్త్వము విష్ణుతత్త్వము ||ఏ రూపాన||
శబ్ద స్పర్శ రూప రస గంధాదులలో ప్రవేశించిన
పరబ్రహ్మ తత్త్వము విశ్వ వ్యాప్తము,
ఇందు కలడందు లేడను సందేహమేల
అందే విశ్వము అందే సర్వస్వము ఎంచ ||ఏ రూపాన||
లింగ భేదము లేదీ విశ్వాత్మకు, చరాచర
జగత్తులో సంచరించు హరియే అన్నిటినీ
స్పందించు పరాత్పరుడు విశ్వ రూపుడే
శ్రీమహా విష్ణువు, శ్రీ హరిదాసుల ధ్యేయము ||ఏ రూపాన||

గగనకాంత

వలవో కలవో
వదిలిపోని ఎద లయవో....:)

నిదురించే కళ్ళలోన నీలి గగనమై నిలిచావు.
చుక్కలన్ని నావంటావు. చందమామ నీవంటావు.
నవ్వుతూ వస్తావు, రోజుకో వన్నెలో వెన్నెలంత పంచుతావు.
అంతలోనే సెలవంటావు. రెప్పపాటులో మాయమవుతావు.

పక్షాలెన్ని గడిచినా పుంతలెన్ని తొక్కినా
ఋతువులెన్ని మారినా రంగులెన్ని కూర్చినా
గాథలెన్ని చేరినా గమ్యమెటు సాగినా...
నేస్తమా నీకోసం
వేచిఉండగలను నే గగనకాంతనై.

మీమాంస

కలల కొలనులో అలలు గలగలలాడగ
కళ్ళ వాకిళ్ళలో ఆశలు మెల్లగ వాలె.
నడిరేయికి నన్నోదిలి నా కాలమెటు పోయెనో...
సడిచేయకనే ఈ జాము దాటగలనా..
తెలి పొద్దు వెలుగులో మంచులా మెరిసి మాయమవు ఘడియ దాక
నే వేచి ఉండగలనా...
మేలి ముసుగు అంచుల్లో వాసనలన్ని దాచేసి సమయపు
గడియ నే తీయగాలనా.....

గుర్తు

'రాలేదా?' అన్నా రాలేదు నీకు.
రావద్దన్నా రాక మానను నేను.
జరిగిన నాడు నేనో సరస్సుని.
ఎరుగని నాడొక మంచుగడ్డని.
వెచ్చని ఎదలో కరిగిన, ప్రవాహాన్ని.
కలిగిన మనసును కోసే కాఠిన్యాన్ని.

సాఫ్ట్ కష్టాలు...

నా క్లాస్మేట్ ఫ్రెండ్ ఒక సారి 'soft pals' అని సంబోధించాడు మమ్మల్ని. అదే సాఫ్ట్వేర్ ఇంజినీర్స్ ని.
నిజమే కదా... ఎంత సాఫ్ట్ గాళ్ళం మేం!! డీసెంట్ గా రెడీ అవుతాం. ఎవడేమైపోయినా పట్టించుకోం. ఆకాశం ఊడి పడిపోతున్నా సరే మా డెస్క్ ల దగ్గరే కాపురం ఉంటాం.

'ఇదేంటీ ఇలా మాట్లాడేస్తున్నాను, నేను సాఫ్ట్ గా కదా చెప్పాలీ...అపచారం, అపచారం!'

ఎక్కడున్నానూ, ఆఆ..... పట్టించుకోం! సో, సాఫ్ట్ గా చెప్పాలంటే, ఖాళీ దొరికితే ఏ మాల్ కో, పబ్ కో, సినిమా కో వెళ్ళి మా తిప్పలు మేం పడాతాం. ఇంకా సమయం చిక్కితే నిద్రపోతాం! అంతే గానీ ఎవరి విషయాల్లోనూ తల దూర్చం!! ఆఖరికి సొంత విషయాల్లో కూడా.. :P

అలా మేనేజర్ పాపాలు మేనేజర్ కే వదిలేసి, శాంత మూర్తుల్లా, ఆశ్రమవాసుల్లా గడిపే మా జీవితాల్లోనూ చెప్పుకోలేని ఒక కష్టం ఉంది!!! అదీ..........................

ఏదీ ప్రభావం చూపలేని మా సాఫ్ట్ గాళ్ళకి, అదేంటో గాని, శుక్రవారం 4 అయ్యేసరికి మాత్రం ఎదో అద్వితీయామైన శక్తి మా డెస్క్ నుంచి, వర్క్ స్టేషన్ నుంచి దూరంగా లాగేస్తూ ఉంటుంది. ఒక బలమైన ఆకర్షణ ఏదో మమ్మల్ని బయటకు విసిరికొట్టటానికి ప్రయత్నిస్తుంటుంది. ఈ అద్వితీయ శక్తికి ధీటుగా, ఘాటుగా సమాధానం చెప్పగలిగేది కేవలం...........

'RELEASE'

రిలీస్ అన్నది కేవలం పేరుకే.. నిజానికి ఇదో బంధనం!! ఏం చెప్పేది మా సాఫ్ట్ కష్టాలు..! :(

..ప్రణయగానం..

మధించిన మనసున,
సూదంటీ క్షణమున,
తేనెలూరు మాటల్లో.. తేలియాడు తోటల్లో,
తేనెటీగ నీవా ప్రణయమా...!

కలయా నిజమా..!

కంటి, నిజమొక కల కంటి.
కల నిజమవుననుకొంటి.
కలలో నిజమే, నిజమై ఎదురుగ నిలుచనుకొంటి.
కల నిజమవు... నిజం, నిజం!
నిజము కల కాదు కాదు. కేవలమొక కలే కల.
కలే నిజం. కలయే!, నిజం... నిజం.
ఏది కలా, ఏది నిజం!!!


********
సీత గారు రాసిన కలయా నిజమా! చదివాక కలిగిన ఒక తుంటరి ఆలోచన :)

ఐక్యం

మబ్బు దుప్పటి కప్పిన ఆకాశం నీడలో,
రాత్రి వానలో మురిసిన అడవి....
తడారని మానులు ముదురు వర్ణాలు చిలుకుతుంటే,
నేలంటిపెట్టుకున్న పచ్చిక సరికొత్త అందాలు సంతరించుకుని ముస్తాబవుతుంది.
పెదవంటిన చినుకు రాలునని పూలు మొహమాటపడుతున్నాయి, విరిసేందుకు.
మధ్య మిగిలిన ప్రదేశమంతా గాజు వర్ణపు మైకమేదో తెరలు కట్టి,
వెలుగుతూ వగలుపోతుంది. చిక్కగా పేరుకుని, చక్కగా అల్లుకుపోయింది.
సరిహద్దు రేఖల కింద భూమి పరుచుకున్నట్టు,
శరీరాల చాటున ఈ మైకం ఒకటిగా ప్రవహిస్తుంది.

ఆర్తిగా ఎదురుచూస్తున్న ప్రపంచపు గుండెల్లో ప్రేమను కురిసి,
ప్రకృతి విశాల ప్రపంచాన్ని తనలో ఐక్యం చేసుకుంది.

తప్పని బంధం!!

పీకల దాకా కోపం, నరనరం లో ప్రవహిస్తుందా అన్నట్టు ఆమె వళ్ళంతా ఎర్రగా కందిపోయింది. భరించలేని నిస్సహాయత పళ్ళ కింద నలిగిపోతూ కన్నీటి రూపం లో పారుతోంది. జనాభా లేఖ్ఖల్లో కూడా కనిపించని ఆ బంధానికి ఆమె ఎంతో విలువ ఇచ్చింది. ఆ విలువే ఇప్పుడు తన ముందరికాళ్ళ బంధమై, సంకెలై కూర్చుంది. తన మానవత్వానికి, సహనానికి అగ్నిపరీక్ష పెడుతుంది పదే.. పదే..! ఎలాంటి పరిస్థితిలో అయినా మానవత్వం మర్చిపోయి పశువులా ప్రవర్తించకూడదన్న ఒకే ఒక్క కారణంతో మౌనంగా సహనం వహిస్తుంది. తన సహనానికి తగలబడేది తానేనని తెలిసినా, తనలో కర్కసత్వాన్ని కేవలం తనదైన ప్రపంచంలో ఎక్కడో చీకటి మూల లోతైన గోతిలో సమాధి చేస్తూ వచ్చింది. కాష్మోరా మళ్ళీ నిద్ర లేచినట్టు, ఇలా గాలి వీచినప్పుడల్లా పేట్రేగుతున్న అతడి అహంకారాన్ని ఇక సహించలేకపోతుంది. అయినా గతంలో కూడా ఎన్ని సార్లని జరగలేదు ఈ తంతు?! తలచిన ప్రతి సారి పైకి వినపడకుండా లోలోపలే దహించిపోయేట్టు ఏడ్చిన పైశాచిక రాత్రులేన్ని లేవని..! అలా లోలోపల కుమిలిపోవటం తప్పితే ఏం చేయగలిగింది? అయినా ఏదైనా ఆ రాత్రికేగా... ఆ రాత్రి గడిస్తే తుఫాను తరువాతి ప్రశాంతత లా ఉన్నా, చెల్లాచెదురైన బంధాన్ని ఏరికొచ్చి మళ్ళీ గూడు కట్టాలి, తనే... ప్రతిసారీ! కట్టినా అదేన్నా...ఆళ్ళు ఉంటుందో ఎవరికి తెలుసును?! ఆమె కట్టడం - అతడు కూల్చనం... ఇదో ఖరీదైన అలవాటైపోయింది వారికి. ఎంత మూల్యం చెల్లించాల్సివచ్చినా సరే ఒక్కసారి కూడా ఆమె వెనుదిరగలేదు, వదిలేయలేదు?! "ఎలాగూ పోయేదే కదా అని ఊపిరి పీల్చకుండా ఉంటామా? ఇదీ అలానే." అంటుంది. తప్పదు... దీర్ఘరోగంతో బాధపడుతున్న తన సహచరిని భరించక తప్పదు. ఆమె శరీరం ఉన్నంత కాలం వారి బంధాన్ని ఆమె మోయక తప్పదు. నచ్చని వ్యవహారాలను, అసహ్యం కలిగించే రీతిని ఒప్పుకోక తప్పదు. చావైనా, బ్రతుకైనా.. ఏదేమైనా నీతోనే అనుకోక తప్పదు. ఏదో ఒక రోజున మారకపోతాడా అన్న ఆశతో కాలం గడపక తప్పదు......

తప్పదు, ఎందుకంటే వారిది వీడిపోని బంధం కాదు.. విడదీయలేని బంధం. తప్పుడు బంధం కాదు.. తప్పని బంధం!!

మేఘన - చివరాఖరి ప్రేమలేఖ...

నాలో ఉన్న నేను కాని నాకు,

............................. పరిచయాలు, కుశల ప్రశ్నలు అవసరమే లేదు కదా మన మధ్య! అందుకేనేమో ఎలా మొదలుపెట్టాలో తెలియటంలేదు. సందర్భం వివరించకుండానే నువ్వు అర్ధం చేసుకున్న ప్రతి సారీ నేను లోలోపల ఎంతగా మురిసిపోయేదాన్నో నేను చెప్పలేను. చాలా సార్లు నిన్ను తలుచుకుంటూ తిరుగుతున్న వేళ నువ్వొచ్చి పలకరించావు. అప్పుడు కలిగిన ఆనందాన్ని నీతో పంచుకోవాలనిపించేది. కానీ నువ్వెక్కడ వెక్కిరిస్తావో, ఏడిపిస్తావో అని ఆ ఆనందాలన్నీ నా చిరునవ్వు వెనక దాచేసేదాన్ని. ............................... ఇలా నాలో లోలోపల మురిసే వేళల్లో ఎప్పుడో తెలిసింది నాకు, చిగురాకుల్లాంటి ఊహల్లో నిన్ను నిలబెట్టుకున్నానని.. స్వచ్ఛమైన నా సంతోషాలన్నీ నీకే కైంకర్యం చేసానని... నువ్వు ఇవేమి కోరలేదు, నిజం! నేను కూడా ఇవన్నీ ప్రతిగా నీనుండీ ఏదో ఆశించి చెయ్యలేదు సుమా... పరిమళించే పూలుపూసే మొక్క ఆ పూలలో అన్ని సుమగంధాలను ఎందుకు నింపుతుంది? అంటే ఏం చెప్పగలం? ప్రేమ పోసి పెంచిన ఈ తోట లో పూలన్నీ ప్రేమనే విరుజిమ్ముతాయి. అవన్నీ ఇప్పుడు మూతి బిగించి, మేం ఎవరికోసం వికసించాలి అని అడిగితే నేనేం చెప్పను? దేవుడు లేని గుడి శిథిలమైనట్టు, నా మనసు శిథిలమై పాడుబడుతుందేమో... 'దైవం' అంటే నాకు ఎంత దగ్గరతనమో నీకు తెలుసు కదా! ఒక గుడిలో ఒకే దేవుడు. నిన్నొదులుకోలేను. అలా అని బలవంతంగా నిన్ను ఇక్కడ ఉంచి ఉక్కిరి బిక్కిరి చెయ్యలేను. ఇవన్నీ నీతో నోరు విప్పి చెప్పనూ లేను. బాధ పడుతూ ఉండాలని లేదు. ఉత్సాహంగా నా జీవితంలో మలుపులను హుందాగా తీసుకొవాలని చాలా కొరికగా ఉంది. కానీ లోలోపల లోతుల్లో ఎక్కడో.... ముచ్చటగా పెంచుకున్న ఒక పూతోటలో మొక్కల్ని వేళ్ళతో సహా పెకిలించేస్తున్నట్టుగా, చూస్తునే ఉన్నా ఏమీ చెయ్యలేని నిస్సహాయ స్థితి లో ఉన్నట్టుగా ఎదో ఆంతు లేని ఆవేదన. ఎవరికీ చెప్పుకోలేని ఈ బాధ తో సతమతమవుతున్న నన్ను చూస్తే నాకే జాలేస్తోంది.
ఈ లేఖ నిన్ను చేరదని తెలుసు. అయినా రాస్తున్నాను. ఏదో ఒక రూపం లో నా బాధని వ్యక్తపరచాలి. కనీసం నాతో నేను చెప్పుకోవాలి. అందుకే రాస్తున్నాను. చరిత పుటల్లో, ఈ లేఖ ఇలానే మరుగునపడిపోవచ్చు గాక! కానీ ప్రియతమా.... నిన్న చరితం, నేడు నిజం, రేపు తథ్యం. మనం ఈ జన్మలో ఈ విధంగా ఒకటవ్వలేకపోవచ్చు. కానీ నిను చేరని నేను అసంపూర్ణం. ఈనాడు పరిస్థితులు అనుకూలించక పోయినా, ఏదో ఒక రోజున, ఏదో ఒక రూపంలో నేను నిన్ను చేరకపోను. నీలో ఐక్యం అవ్వకపోను. ఆనాడు నేను గాలిగానైనా, ధూళిగానైనా మరే విధంగానైనా కానీ.., నిన్ను చేరేది మాత్రం తథ్యం. నా ఈ ఆలోచన తెలిస్తే కొందరు నవ్వచు, కొందరికి నాది మూర్ఖత్వమనిపించవచ్చు. నీకు కూడా ఇదంతా ఒక పిచ్చి గానో, ఉన్మాదం గానో, బలహీనత గానో తోచచ్చు. నేను వాదనలాడను. ఆడలేను కూడా. చూపించేందుకు నా వద్ద ఎలాంటి ఋజువులూ లేవు మరి! కానీ నా మనసుకు తెలుసు, నాకు తెలుసు నిను చేరుకుంటానని. ఇదే మాట వదిలి పోతున్న వసంతాలకు విన్నమించుకున్నాను. మూతి ముడిచిన నా పూలకు చెప్పి బుజ్జగించాను. అవి అర్థం చేసుకున్నాయి. నాకు మాటిచ్చాయి, నిను చేరేవరకు నిత్యం పూస్తూనే ఉంటామని, నిను చేరాక నీకై పూస్తామనీ... ఇదంతా నీకోసం కదూ...? ఎవరన్నారు నువ్వు నాకు ఏమీ ఇవ్వలేదని? ఒక్క సారి ప్రేమించినందుకే నిత్య వసంతాన్నే కానుకగా ఇచ్చావు కదా!!!

మళ్ళా కలుస్తా....

*****************
తను ప్రేమ కి మేఘన ఆఖరిసారిగా ఒక ఉత్తరం[డైరీలో] రాస్తే ఇలా ఉంటుందేమో అన్న ఊహ, ఈ టపా...

నిన్ను...

... వెతుకుతూ ప్రపంచాన్ని చూసాను.
... కనుగొని ప్రేమని చూసాను.
... కోల్పోయి మనసును చూసాను.
... వదులుకుంటూ నన్ను చూసుకుంటున్నాను.

గ-క్షో?!

వేరు వేరు దిక్కుల్నుంచి
పోటీ పోటీగా పరవళ్ళు తొక్కుతూ
ఒక్కోరూ ఒక్కో రంగులో
చెప్పలేని మలుపుల్లో
పసిగట్టలేని విధంగా కలిసిపోతే....
అది సంగమం.

***

బోలెడన్ని విషయాలు
క్యూ లేని వరుసలు
లెక్కలేని ఆలోచనలు
చూపుకు చిక్కని చుక్కలు [తల చుట్టూ :D]
తేల్చుకోలేనంతగా ఇబ్బంది పెట్టేస్తే...
మది సంక్షోభం.

-----------
ఇప్పుడు ఏమయింది? గ-క్షో?!

Way...

మొట్టమొదటి సారి కళ్ళు తెరిచాడతను. ఇది వరకు ఏదీ చూసిన జ్ఞాపకం లేదతడికి. ఏం చెయ్యాలో తెలియక దిక్కులు చూస్తున్నాడు. ఏవో శబ్దాలు వినిపించాయి, మొదటి సారి. ఇంద్రియాలొక్కక్కటిగా చేస్తున్న దాడితో కదలటానికి ప్రయత్నం చేసాడు. నడుస్తున్నాడు. అతడిని లెక్క చేయక సాగిపోతున్న వాటి ముందు అతడు నిర్భయంగా నడుస్తూ పోతున్నాడు. మధ్య మధ్యలో కొంతమంది తనని గమనిస్తున్నారన్న అనుమానం కలిగింది. కదిలిపోయాడు, వాటికి దూరంగా. అలా గమనిస్తున్నాయన్న వస్తువులు పెరిగే కొద్దీ అతడు పరుగు ప్రారంభించాడు. వాటి సంఖ్య పెరిగే కొద్దీ అతడి వేగం మరింత పెరిగింది. బెదిరిన లేడిలా పరుగుపెడుతున్న అతడు చివరికి ఒక నిర్జన ప్రదేశంలోకొచ్చాడు. ఒగురుస్తూ చుట్టూ చూసాడు. చెట్లున్నాయి. అవేవీ అతడిని గమనించటం లేదని నిర్దారించుకున్నాకా ఒక చోట కూలబడ్డాడు. అయోమయంతో ఉక్కిరిబిక్కిరిగా ఉందతడికి. కోపంగా బుసలు కొడుతున్నట్టుగా ఉన్నాడు. ఆ నిర్జన మైదానంలో చేతికి దొరికినదాన్ని ఎత్తి విసిరికొట్టాడు. గట్టిగా అరిచాడు. దూసుకునెళ్ళి ఒక చెట్టును కసి తీరా రక్కాడు. తరువాత కొట్టుకుపోయిన వేళ్ళను చూసి ఏడ్చాడు. నేలమీద పడున్న కర్రెత్తి తను రక్కిన చెట్టును శక్తి మేరకు కొట్టాడు. పెరడు లేచి జిగురు కారుతున్న చెట్టును చూసి ఆపకుండా నవ్వుతున్నాడు. నవ్వాపుకోలేక కిందపడి దొల్లుతూ, అలా ఎప్పుడు జారుకున్నాడో... నిద్రలోకి.

వెచ్చగా తగులుతున్న శ్వాసతో, ఏదో గుచ్చుకుంటున్న స్పర్శతో, చిన్నగా కలుగుతున్న బాధతో అతడికి మెలకువ వచ్చింది. సగం తెరుచుకున్న కళ్ళ ముందు నిల్చున్న వస్తువు, చిన్నగా అతడి తొడ మీద చేసిన గాయం నుండి కారుతున్న రక్తాన్ని నాకుతున్న దృశ్యాన్ని చూసి ఒక్కసారిగా చావుకేక పెట్టాడు. ఆ కేక కి తోడేలు వెనక్కి జంకింది. అంతలోనే ఊపందుకుని అతడి మీదకి ఉరికింది. తోడేలు తో హోరాహోరీ పోరాటం. తిన్న ప్రతి దెబ్బతో తోడేలు రెట్టింపు బలంతో అతడి మీదకి దూకుతూ అందిన అవయవాన్నల్లా ముక్కలుగా కోరికేస్తుంది. ఆఖరికి అతడి భయం ముందు తోడేలు శక్తి ఓడిపోయింది. చేతికందిన రాయిని గాల్లోకెత్తిన అతడిని చూసి అది వణికింది. రెప్పపాటులో తోడేలు తల బద్దలయ్యింది. చచ్చింది. భయం సన్నగిల్లాకా అతడికి బాధ తెలిసింది. రక్తం కారుతున్న దెబ్బల బాధతో అతడు నేల మీద పడి దొల్లుతున్నాడు. ఎంతకాలం గడిచిందో మరి, అతడి గాయాల నుండి రక్తం కారటం ఆగింది. లేచి నిల్చున్న అతడు తోడేలు తల బద్దలుకొట్టిన రాయిని తీసుకుని నడక ప్రారంభించాడు, అతడొచ్చిన దారంటే...ఇంకో దారి లేదు మరి! అది one way.. The only way!

తొలి చూపులోనే...

చీకట్లో మెట్ల మీద కూర్చున్న ఆమె,
మదిలో అలల హోరు జ్ఞాపకాలతో
సాగరాన్ని తలుస్తూ మురుస్తూ..
విరహాన్ని చిరునవ్వుగా పేర్చి,
జారిపోకుండా పట్టుకుంది గెడ్డం కింది చేతిలో...

అలిగిన మేఘమో,
మరి కలిగిన మేఘమో!
కరిగే సందడి చేస్తుంటే..
తల పైకెత్తి చూసిందామె.

పక్కింట్లో కొబ్బరాకు నీడన ఎదిగిన,
వంపు సొంపుల సన్నజాజి పందిరి...
వీస్తున్న సమీరానికి లయబద్దంగా
ఊగుతోంది వయ్యారంగా...

విచ్చుకున్న జాజులనే ఆభరణాలుగా ధరించి
వెలుగుతున్న పందిరిని తదేకంగా చూస్తూ,
మదిలో పరవళ్ళు తొక్కుతున్న ఊహలతో
అసంకల్పితంగా అటు వైపు అడుగులేసిందామె.

తన్మయత్వంతో అలా చూస్తుండగానే,
గాలికో జాజి ఆమె ముందు రాలింది.
పరవశం తో జాజిని స్వీకరించి,
ప్రేమగా తాకి, ముద్దాడి జడలో తురిమింది.

ఎవరి గుమ్మానికి కట్టిన చిరు గంటలో
గాలికి శ్రావ్యంగా మోగుతున్నాయి.

కవిత

అక్కసు ఆరాటం ఆక్రోశం ఆవేశం...
రాక పోకల ఆనవాలు లేని చీకటి ఇరుకు డొంక.
ఊపిరి సలపని ఉక్కిరిబిక్కిరి మైకపు ఆలింగనం.
విశ్వాంతరాళంలో వ్యాపించిన శబ్ద(పద) ఝరి కాఠిన్యం.
ఒకటిని రెండుగ చీల్చి ఒకటన్న భావన చెరిపి పారి ఏలిన
ఆమె సోయగం, ఆ దర్పం...
అనిర్వచనీయం అమోఘం అనంతం అమరం.


****

Boxing ring - round 1:)

బెంగళూరు కబ్బన్ పార్కులో ఉన్న అక్వేరియంలో తీసిన విడియో.

..శారదామృతం..

రద్దీ బస్సు... ఒక అమ్మాయి సీట్ లోంచి లేచి తన ఒళ్ళో కూర్చున్న పాపను సీట్ లో కూర్చో పెట్టీ బాయ్ చెప్తుంది. వాళ్ళు కొంచెం దూరంగా ఉన్నారు నాకు, మాటలు అర్ధం కావటం లేదు. పాప ముఖం కనిపించలేదు కానీ తల కనిపుస్తుంది. ఆ పాప తలని అడ్డం గా ఊపేస్తుంది. "అక్క ని వెళ్ళొద్దంటోంది కాబోలు" అనుకున్నా నేను. తన మాట వినకుండా బస్ దిగిపోతున్న అక్కని చూపిస్తూ వెనక సీట్ లో కుర్చున్న అమ్మకి ఏదో చెప్పేస్తుంది, చాలా హడావుడిగా.... గోల చెయ్యొద్దని అమ్మ సైగ చేయటంతో ఊరుకుంది. కానీ ఇంకా బస్ డోర్ వైపే చూస్తుంది. ఆ స్టాప్ నుండి బస్ కదిలిన వెంటనే పాప సీట్ లోంచి దిగి ముందు సీట్ లో ఫోన్ లో బిజీగా ఉన్న ఆంటీ ని పలకరిస్తుంది. అప్పుడు ఆ పాపకు అర అడుగు దూరం లో ఉన్నాను నేను. లేత గులాబి రంగు స్లివ్ లెస్ గౌను, రంగు రంగు ల బూట్లు, రెండు చిన్న చిన్న పిలకలు, మెరుస్తున్న కళ్ళు, ఇట్టే ఆకట్టుకునే ముఖ కవళికలు, హావ భావాలు.... దగ్గరగా వచ్చిన ఆ సీతకోక చిలుకను, చిట్టి వింతను కళ్ళార్పకుండా అలాగే చూస్తున్నాను. తాను చేసిన బొమ్మకి ఒక్క మచ్చైనా పెట్టకపోతే తన మనసు[విధి] ఒప్పదేమో ఆ పైవాడికి!! ఈ బొమ్మ మూగది. చివుక్కుమంది ఒక్కసారిగా... ఆ ఒక్క సెకనులో ఎంత వికారంగా నలిగిపోయి, కృశించి, ఏడ్చిందో మనసు.. తిట్ల దండకం మొదలు పెట్టాను. ఈ లోగా ఆ పాప పైకి మళ్ళింది ధ్యాస, మళ్ళీ! ఒకటో వరసలో ఉన్న ఆంటీ, మూడో వరుసలో ఉన్న అమ్మ మధ్య వెయ్యి పచార్లు, కబుర్లు, ఫిర్యాదులు[ఆంటీ ఫోన్ లో మాటాడేస్తుందట], ఆంటీ కి ఫోన్ పెట్టెయ్యమని వార్నింగ్ లు.... పిలకలు లాగిన కుర్రాళ్ళని చూపుడు వేలు చూపించి బెదిరిస్తూ.. తట్టి దాగుడుమూతలాడుతున్న వాళ్ళని చిన్నగా కొట్టి మందలిస్తూ, మరీ..ఈ... మాట వినకపోతే నాలిక కరిచి-కళ్ళెర్ర చేసి భయపెడుతూ చుట్టూ ఉన్నవారికి ఎన్నో మధురమైన నిముషాలు కానుకగా ఇచ్చింది. అలా భయపడ్డవాళ్ళలో 'నేనూ ఉన్నా..' అని గర్వంగా చెప్పుకుంటున్నాను. నాకు దగ్గరగా వచ్చినప్పుడు తనని తట్టానని, నన్ను బెదిరించి ఏదో సైగ చేసింది. ఆ సైగలు అర్ధం కాలేదు, నేను నవ్వుకున్నాను. ఆ పావుగంట ప్రయాణం లో ఆ పిల్ల చుట్టూ ఉన్న వారందరినీ, కనీసం 30 మందిని, తన చేష్ఠలతో ఆకట్టుకుంది, అలరించింది. అంతలో ఒక అబ్బాయి చేతిలో ఉన్న ఫోల్డర్ ని చూపించి, 'ఇది ఏమిటి?' అన్నట్టు సైగ చేసింది. 'ఫోల్డర్' అన్నాడతను. అర్ధం కాలేదనుకుంట, అమ్మ వైపు తిరిగింది. అమ్మ పెదాల కదలిక అర్ధమయ్యేలా చెప్పింది. పాప అర్ధమైనట్టు తలూపింది. భగవంతుడా...! ఆ పాప చెవిటిది కూడా...!! చాలా సందర్భాల్లో ఈ రెండు లోపాలు కలిపే ఉంటాయని తెలుసు. మూగ, చెవిటి వారిని ఇంతకు ముందు నేను చూసాను కూడా. కానీ ఆ పాపను చూసి ఎందుకో గుండెల్లో కలుక్కుమంటోంది. ఆ పాప పేరు తెలుసుకోవాలనుకున్నాను. కానీ ఏదో మూల భయం! చేదు జ్ఞాపకం గా మిగులుతుందేమో అని... లాస్ట్ స్టాప్ వచ్చేసింది. ఆఖరుకి అడిగెయ్యాలని నిశ్చయించుకుని, బస్ దిగి వాళ్ళ కోసం నిల్చున్నా. వాళ్ళు కూడా బస్ దిగారు. పాప అమ్మ ను అడిగాను, 'ఏం పేరు?'

'శారద' అన్నారావిడ.
ఇంకెన్ని తూట్లు పొడుస్తావు భగవంతుడా.... ! :(((( అనిపించింది మనసులో..
'ఇందాక మీ దగ్గరకొచ్చినప్పుడు మిమ్మల్ని పేరు అడిగింది. మీకు అర్ధం కాలేదు' అని నవ్వారు ఆవిడ. ఏమని స్పందించాలి నేను?? చిన్నగా నవ్వాను.

వాళ్ళు వెళ్ళిపోయారు. రెండు సెకన్ల తరువాత నేను కూడా కదిలాను.
ఐతే, 'ఒక్క ఫోటో తీసుకుందాం' అన్న ఆలోచన రానివ్వని నా మొహమాటానికి, సంశయానికి నన్ను నేనే.. తిట్టుకుంటూనే ఉన్నాను ఆ రోజంతా.

సుమారు ఒక నెల తరువాత....
ఆ శారదా దేవి నన్ను ఈ రోజు కరుణించింది, అనుకోకుండా... :)

లేట్ అయిపోయిందని ఉరుకుల పరుగుల మీద బస్టాప్ కి వచ్చి, మొదటి బస్ రద్దీ గా ఉండటంతో వెనకే వచ్చిన ఇంకో బస్ ఎక్కి సీటు ఖాళీ లేనందువల్ల నిల్చున్న నేను, ఆమె చేసిన అలికిడి విని, ఏదో గుర్తొచ్చినట్టు వెనక్కు తిరిగాను. స్కూల్ యూనీఫాం లో శారద! ఎప్పటిలాగే చిరునవ్వుతో... ఎవరో తెలీని అన్నయ్యతో సీటు షేరింగ్. వాడి భుజం మీద చాలా చనువుగా వాలిపోతూ, మధ్య మధ్యలో ఇరుగ్గా ఉందని వాడి మొహం మీద చెయ్యి పెట్టి నిష్ఠూరమాడుతూ.. హహహా.... నా పంట పండింది. ఈ అవకాశం జారవిడుచుకోను. ఇంత ముందులా ఆలస్యం చెయ్యకుండా మొబైల్ లో కెమెరా ఆన్ చేసాను. కానీ, 'ఫోటో తీసుకుంటా' అని అడిగితే వాళ్ళ అమ్మ ఏమంటారో! అసలు ఎమనుకుంటారో!' అని భయమేసింది. ఒక వేళ అడిగాక కాదంటే? దొంగతనంగా తీసే అవకాశం కూడా పోతుందేమో అని.. చెప్పకుండా కొన్ని క్లిప్స్ రికార్డ్ చేసాను. నా ధౌర్భాగ్యమో, లేక ఉన్నంతలో తృప్తి పడమనో మరి, 'battery low' అంటూ సెల్ సైగ చేసింది. దాని మాట వినక తప్పలేదు. సెల్ ని బాగ్ లో పడేసి, బస్ లో రాడ్ కు వెలాడుతూ ఆ శారదామృతాన్ని సేవిస్తూ మిగతా ప్రయాణం కొనసాగించాను.

'మళ్ళెప్పుడొస్తుందో.......' :)

నీ ముంగిలిలో...

నిన్ను మురిపించాలనో, నువ్వొచ్చే దాకా నన్ను ఏమార్చుకోవాలనో మరి,
దగ్గర గానే దూరం దూరం గా, చిన్నగా...
వరస తప్పిపోకుండా, పొందిగ్గా...
లెక్కేస్తూ పెడుతున్నాను చుక్కలు.
ఒక్కో చుక్కతో నీతో ముడిపడిన ఒక్కో సన్నివేశం గుండెల్లో సున్నితంగా గుచ్చుకుంటుంది.
మదిలో ఉప్పొంగుతున్న అనురాగం పాటై పెదవిని చేరి, వేళ్ళలోంచి ముగ్గులా రాలుతోంది.
పూర్తయ్యాకా రంగులు నింపేదా?, కళ్ళకు ఇంపుగా ఉంటుంది.
లేక పూలు పరిచేదా?!! కాళ్ళ కింద నలిగిపోతాయేమో!
పొనీ ఏ అర్భాటాలు లేకుండా ఇలానే ఉండనిస్తే? నచ్చుతుందా?!

ఇంతలో చిట-పట అంటూ మేఘం,
ముంగిలిలో చుక్కలు పెట్టేసి, చక చకా ముగ్గేసేసింది.
ప్రేమతో గీసిందా అన్నట్టుంది ఆమె గీసిన ముగ్గు.
గడప దగ్గర కూర్చుని చూస్తున్నాను నేను.

ఉన్నట్టా? లేనట్టా???

వెన్నెల వదిలి పోయింది,
చుక్కలు రావద్దు అంటున్నాయి.
చీకటి రక్కసి తరిమి తరిమి,
ఒంటరి ఊబిలోకి తోసేసింది.
అందాకా ప్రవాహమై పారిన కన్నీరు,
అంతలోనే ఇంకిపోయింది.
నిర్జీవంగా మిగిలిన దేహాన్ని,
నిశ్శబ్ధం నమిలి నుజ్జు నుజ్జు చేస్తుంది.
అచేతనంగా దీర్ఘ నిద్ర లో ఉన్నాయా అన్నట్టున్న కన్నుల్లో,
ఆ శబ్ధం వినగానే.., చలనం!!
ఎవరూ లేరన్న వాటి నమ్మకాన్ని సవాల్ చేస్తూ, వినబడిన ఆకుల రవళికి మేల్కొని,
సంభ్రమాశ్చర్యాలను నింపుకుని, ఆశల దివ్వెను వెలిగించి గాలిస్తున్నాయి.........
"ఎవరా??!" అని.

వాటి పిచ్చి కానీ,
ఊపిరి సలపని ఆ కిక్కిరిసిన అరలో గాలెక్కడిది?!
మొలకైనా అసాధ్యమైన ఆ మైదానం లో ఆకులెక్కడివీ??!!
అసలు గాలించేందుకు ఎంత చోటుందనీ???
నిజమే! ఎంత??
గమ్మత్తు!!
లేదనుకుంటే, ముడిచిన గుప్పెడంత... చిన్నగా, ఇరుగ్గా....
ఉందనుకుంటే విశ్వమంత... విశాలంగా, వైభోగంగా!!

ఇంతకీ ఉన్నట్టా? లేనట్టా???
ఎహే..! ఉందనుకుంటే పోలా!! :P

అనాథ

"అమ్మాఆఆఆ....!!!"
"ఏమైందిరా..??" ఉల్లిక్కి పడి లేచిన విక్రమ్ అడిగాడు వేణుని...
ఏం జరిగిందో అర్థం కాని వేణు, ఒగురుస్తూ దిక్కులు చూస్తున్నాడు.
"కొంచెం మంచినీళ్ళు తాగు" గ్లాసందించారు ఎవరో.
"పీడ కల వచ్సినట్టుంది.." వెనక ఎవరో అంటున్న మాటలు విక్రమ్ చెవిన పడ్డాయి.
"చిన్న పిల్లాడిలా కల్లో భయపడ్డావా?? హహహః..." ఇంకొకరన్నారు వెనకనుంచి. పిల్లలంతా పగలబడి నవ్వారు.
నవ్వుతున్న వాళ్ళను చూసిన వేణు చిన్నబుచ్చుకుని మెల్లగా దుప్పట్లో దూరాడు. పిల్లలంతా నవ్వుకుంటూ తమ తమ మంచాల వైపు బయలుదేరారు.
రెండు సెకన్లు అక్కడే నిలబడి తరువాత విక్రమ్ కూడా తన మంచం వైపు నడిచాడు.

మర్నాడు.... బెల్ మోగింది,

"ఏరా... రాత్రి ఎందుకలా అరిచావు? పీడకలా?"
"మ్మ్..ఏం? నువ్వెప్పుడూ నిద్దట్లో భయపడలేదా..?"
"మ్మ్.. భయపడ్డాను."
"మరి ఎందుకలా అడుగుతున్నావ్?"
"ఏం లేదు." విక్రమ్ లేచి బాగ్ తీసుకుని క్లాస్ బయటకు నడిచాడు.

****
అబ్బాయిలంతా ఎండలో వరసగా నిలబడ్డారు.
"గోడ దూకి సినిమాకెళ్లిన అబ్బాయిలు సార్" ప్యూన్ వెంకట్రావ్ చెప్పాడు.
అంతా చమటలు కక్కుతూ బిక్క మొహాలేసుకుని చూస్తున్నారు.
"వీళ్ళ parents అందరికీ complaint letters పంపండి." ప్రిన్సిపల్ చురుకుగా నడుచుకుంటూ వెళ్ళిపోయాడు.
కొంత మంది అబ్బాయిలు ఏడవటం మొదలుపెట్టారు. విక్రమ్ కళ్ళలో సన్నని నీటి పొర...

****
"రే.. విక్రమ్, నాకు జాబ్ వచ్చిందిరా! వెంటనే ఇంటికి కాల్ చేయ్యాలి. ఇప్పుడే వస్తా.. అన్నట్టు నిన్న CAT రిసల్ట్స్ వచ్చాయి కదా..ఏమైంది?"
"మ్మ్.. ఇంటర్వ్యూస్ attend అవ్వాలి. IIMs లో రావచ్చు."
"గ్రేట్ రా!! ఇంత లేట్ గానా చెప్పేది?? ఇంటికి కా..."
ఒక్క నిమిషం మౌనం.
"సారీ రా. పొరపాటున..."
"Its ok. చెల్లిని అడిగానని చెప్పు. ఈ సారి రాఖి పంపటం మర్చిపోవద్దని చెప్పు. నేను బయటకెల్తున్నాను. బై."

****
"హలో విక్రమ్, ఏంటి రెండు రోజుల్నుంచి ఫోన్ లేదు?"
"జ్వరం గా ఉంది."
"ఓ..! ఎక్కువ ఉందా?"
"మ్మ్.. 101 ఉంది."
"My GOD! డాక్టర్ దగ్గరకు వెళ్ళావా?"
"లేదు. కొంచెం రెస్ట్ తీసుకుంటే సరిపోతుంది."
"సరే, నుదుటి మీద తడి గుడ్డ పెట్టుకుని పడుకో."
"తడి గుడ్డా?"
"అవును, నాకు జ్వరం వచ్చినప్పుడు మా అమ్మ అలానే చేస్తుంది. తగ్గుతుంది. ట్రై చెయ్యి."
"సరే, ఉంటాను. బై"

****
"తాతయ్యా... అన్నయ్య కొడుతున్నాడు చూడు."
"కొట్టుకోకండర్రా.. అమ్మా శశి.."
"ఆఆ.., ఏంటి తాతయ్య..?"
"అమ్మ ని నా గదిలో కొన్ని మంచినీళ్ళు పెట్టమను తల్లీ"
"సరే తాతయ్య"

మర్నాడు....

నిద్ర లేచిన విక్రమ్ చుట్టూ, అంతా తెల్లగా... అతడికి ఏమీ అర్ధం కాలేదు. ఇంతలో అతడికి ఒక గొంతు వినిపించింది.
"విక్రమ్, నీ ఆయువు తీరింది. తీరని కోరికలతో మరణించిన వారికి స్వర్గ ప్రాప్తి లభించదు. అందువల్ల ఈ లోకం లో ప్రవేశించావు. మళ్ళీ జన్మ ఎత్తే వరకూ నువ్వు ఇక్కడే ఉండవలసి ఉంది."
విక్రమ్ మాట్లాడలేదు. ఇది కలా, నిజమా అన్న అనుమానం లోనే ఉన్నాడు.
"వచ్చే జన్మకు గాను, ఒక కోరిక కోరుకునే అవకాశం నీకు ఇవ్వబడింది. చెప్పు నీకు ఏం కావాలి..?"
విక్రమ్ మాట్లాడలేదు.
"చెప్పు విక్రమ్. నీకు ఇంకొన్ని ఘడియలు మాత్రమే మిగిలాయి. ఇంకొద్ది సేపట్లో నువ్వో తల్లి కడుపున పుట్టబోతున్నావు."
విక్రమ్ మాట్లాడలేదు.
"విక్రమ్?"
"నువ్వెవరో నాకు తెలియదు. ఇది నిజమే అయితే నాకీ అవకాశం ఇచ్చిన నువ్వు భగవంతుడి దూతవి. కాదు కాదు, భగావంతుడివే నేమో!!"
"నేనేవరైతే నీకేం? సమయం మించక ముందే నీకేం కావాలో చెప్పు."
"నాకు అమ్మ కావాలి. 'అమ్మా....,' అని పిలవగానే పలికే అమ్మ కావాలి. నన్ను కడుపులో పెట్టి చూసుకునే అమ్మ కావాలి. నా తప్పులు మన్నించి నన్ను ఎల్లప్పుడూ ప్రేమించే అమ్మ కావాలి. నా కష్టంలో, సుఖంలో, గెలుపులో, ఓటమిలో.. ఎప్పుడూ, ఆమె ఎప్పుడూ నాతోనే ఉండాలి."
తథాస్తు!!

****
"తాతయ్య.. త్వరగా నిద్ర లేఏఏ..! ఈ రోజు స్కూల్ లో డ్రాప్ చెయ్యవా?."
కళ్ళు తెరిచిన విక్రమ్, "ఓహ్..! కలా..!!" అనుకుని లేచి, శశిని దగ్గరకు తీసుకుని నవ్వుతూ ఏదో చెప్పబోయి, మంచం మీద అలానే ఒరిగిపోయాడు.
"తాతయ్య, తాతయ్యా.....!!"
"సారీ అఖిల్, మీ నాన్న గారు చనిపోయి 30 minutes అయ్యింది."


****
"Congratulations, మగపిల్లాడు పుట్టాడు. తల్లీ, బిడ్డ క్షేమంగా ఉన్నారు. మీ వైఫ్ స్పృహలోకి వచ్చారు. మీరు లోపలికెళ్ళి చూడచ్చు."
"థాంక్స్ డాక్టర్ గారు."
"స్వాతి, are you ok?"
"మ్మ్.. I am fine."
"ఏం పేరు పెడదాం ఈ లిటిల్ రాస్కెల్ కి..?"
బాబును గుండెలకు అద్దుకుంటూ తన్మయత్వంతో స్వాతి చెప్పింది, "విక్రమ్"

****

మాసిపోయింది...

రాత్రి పూట చీకట్లో వెల్లకిలా పడుకుని సీలింగ్ ని చూస్తున్నా.., నిశ్శబ్దంగా ఉంది. మంచం పక్కన అలవాటైన గోడ మీద యాదాలాపంగా ఎడమ చేతి వేళ్ళు ఆడుతున్నాయి. మడిచి పెట్టిన కుడి చెయ్యి తల కింద నలుగుతోంది. కిటికీ మీద ఆడుతున్న నీడల్లో కళ్ళు ఏవో అర్ధాలు వెతుకుతున్నాయి. మనసులో మెదులుతున్న రాగ తరంగం... పెదవుల్ని చేరే లోపే పల్చబడిపోతుందేమో, పెదవులు చిన్నగా శబ్దం లేకుండా కదులుతున్నాయి. తిమ్మిరెక్కుతున్న చేతిని తల కింద నుండి తీసే ప్రయత్నం లో మైమరపు దుప్పటి చెదిరినట్టుంది, గోడ మీద వేళ్ళు నిలిచాయి. పాట ఆగింది. క్షణకాలం ఆ సీలింగ్ ఏం చూపిందో, ఆ చీకట్లో ఏ ప్రకాశం తారసపడిందో మరి, మసక బారిన కళ్ళలోంచి నీరు కారుతోంది. దిబ్బడేస్తున్న ముక్కు ఊపిరందనివ్వటం లేదు. ఊపిరి కోసం పక్కకు తిరిగితే జారుతున్న నీళ్ళు వాటి రూటు మార్చాయి. ఎప్పుడొచ్చిందో ఆమె, తన రెక్కలపై నన్ను తీసుకుపోయింది. ఎక్కడికెళ్ళానో, ఎంత సేపయ్యిందో తెలీదు... మెల్ల మెల్లగా కళ్ళు కొద్దిగా తెరుచుకున్నాయి. గది ఇంకా చీకటిగానే ఉంది. ఇంకాస్త విచ్చుకున్న కళ్ళు గోడ మీదున్న కేలెండర్ లోని చిన్ని కృష్ణుడి పైన వాలాయి. కిటికీ లోంచి పడుతున్న లేలేత సూర్య కిరణాల వెలుగులో వేణువూదుతున్న అతడు చిలిపిగా చూస్తూ ఏదో అడిగినట్టు!, ఊహ... మొహం పక్కకు తిప్పుకున్నాను. దిండు మీది నీటి మరక వెక్కిరించింది. ఒళ్ళు విరిచి, దిగ్గున లేచి, బయటకు నడిచాను.

Intuition - బూచోడొస్తాడు!!

ఆమె కుడి కన్ను అదురుతోంది. "బయటకు వెళ్ళద్దు. కిటికీ తలుపులు వేస్తున్నాను. ఎవరూ తీయద్దు. ఈరోజు బూచోడొస్తాడు, బయటకు వెళ్ళద్దు. నా మాట వినండి. ఇక్కడే జాగ్రత్తగా ఉండండి. నేను ఇప్పుడే వస్తా." అని చెప్పి ఆమె ఇంటిలో తన లాగే బెదిరిన లేడిపిల్లల్లా హడావిడిగా అటూ ఇటూ తిరుగుతున్న ఆడవాళ్ళ గుంపులో చేరింది.

"ఆంటీ ఎప్పుడూ ఇంతే. భయపెట్టేస్తుంది. పద, బయట వరండా లో ఆడుకుందాం." అని పిల్లలు ఇద్దరూ వరండాలో కెళ్ళి కిటికీ ఎక్కి ఆడుకుంటున్నారు.

కిటికీ ఎక్కి కటకటాలలో నిల్చున్న అక్క, "తమ్ముడూ ఈ కిటికీ నా స్పేస్ షిప్ రా.. నేను నీ షిప్ మీద బాంబులు వెస్తున్నా... ఢిషుం!! ఢిషుం!!"

"ఆ.. నా షిప్ పేలిపోయిందే..." అంటూ కిటికీ గ్రిల్ పట్టుకుని నేల మీద వేలాడుతున్నాడు....

ఇది గమనించని ఒకావిడ తలుపు గొళ్ళెం పెట్టేసింది.

ఇంతలో పెద్ద తుఫాను లా, సుడి గాలిలా శబ్దం. భూకంపం వచ్చినట్టు అన్నీ అదురుతున్నాయి. వంట గదిలో చెవులు రిక్కించి వింటున్న ఆమెకు పిల్లల గొంతులు వంట గది కిటికీ పక్కన ఉన్న వరండా లోంచి వినపడ్డాయి. ఒక్క దూకులో ఆమె వరండా వైపు పరుగు తీసింది. అప్పటికే చాలా ఆలశ్యం అయిపోయింది.

ఇసుక తుఫాను - ఎక్కడ్నుంచి వచ్చిందో.... ఉన్నట్టుండి బయట అంతా ఇసుకతో కప్పడిపోయింది. కటకటాల వెనుక పాప..!!! చూసి గుండె ఝల్లు మంది ఆమెకు. ఏం చెయ్యాలో పాలు పోక వెంటనే వెళ్ళి, కటకటాల్లోంచి చేతులు బయట పెట్టి పాప నడుం చుట్టూ, కాళ్ళ చుట్టూ చుట్టేసింది. ఇంకొకామె పాప చేతులు గట్టిగా పట్టుకుంది. ఒకామె పాప తలను తన చేతులతో గట్టిగా పట్టుకుంది. "బాబేడీ?!!!" అన్నారు ఎవరో.. వాడు వేసుకున్న ఎర్ర చొక్కా కిటికీ అద్దం వెనుక కనిపిస్తోంది! విలవిల్లాడిపోయారు ఉన్న వాళ్ళంతా... ఏం చెయ్యలేని పరిస్థితి!!!

కాసేపు అంతా నిశ్శబ్దం. మరు నిముషం, ఉన్నట్టుండి ఏదో అయస్కాంత శక్తి లా లాగేస్తోంది. పాప చుట్టూ వారి చేతులు ఇంకా గట్టిగా బిగుసుకున్నాయి. ఇంట్లో అన్నీ అదురుతున్నాయి. పట్టు సడలిపోతుంది. కళ్ళు మూసి, చేతులు ముడేసి అలాగే నిల్చున్నారు. కాస్త తగ్గింది, కళ్ళు తెరిచి చూసారు. బాబు ఎర్ర బట్టలు దూరంగా ఇసుకలో....

నాది హామీ.. :)

నాదైన నేను, నాకు తెలిసిన నిన్ను చేరి, నాకు తెలీని నేనై, నాదైన నిన్ను పొందాను. నాకు తెలీని నీవు, నేననుకున్న నా నుండి నాదనుకున్న నిన్ను తీసుకెళ్ళిపోయావు. మిగిలిన నాది కాదనుకున్న నన్ను చూసి నాకు భయం వేసింది. నువ్వనుకున్న నాదైన నిన్నైతే నువ్వు తీసుకుపోయావు కానీ, నాదైన నువ్వు నా దగ్గరింకా మిగిలే ఉంది. నేను కాని నేను నాదైన నిన్ను, నన్ను జాగ్రత్తగానే చూసుకుంటుంది. నాది హామీ.. :)