'వినిపించని రాగాలే... కనిపించని అందాలే...'

రాత్రి 10 కావస్తోంది. బెంగుళూరు నుండి హైదరాబాదు రహదారి మీద, National Travels వారి బస్సు చీకట్లను ఛేదించుకుంటూ వేగంగా దూసుకుపోతుంది. కిటీకీ తెరలు మూసెయ్యమని ఆర్డర్ వేశాడు బ్బస్సులోని యాదగిరి. నేను యాదగిరి వంక కోపంగా చూశాను. వాడు మాత్రం నన్నేమీ అనలేదు! అసలు నన్ను చూస్తే కదా ఏమైనా అనటానికి!! ముయ్యమని చెప్తూ డ్రైవర్ కేబిన్ వైపు వెళ్ళిపోయాడు. అన్ని కిటికీల తెరలు మూసుకున్నాయి. నాది కూడా... ఈలోపు ’పరదేశి’ [హిందీ] సినిమా మొదలయ్యింది. నేను అంతకు ముందు చూడలేదు. సో లీనమై చూసేస్తున్నా.... సినిమా పూర్తయ్యే వరకూ తెలియలేదు లైట్లన్నీ ఆరిపోయి చాలాసేపయ్యింది అని. ఇప్పుడు టీవీ కూడా కట్టేసేటప్పటికి అంతా చీకటి, నిశ్శబ్దం. అందరూ నిద్రపోతున్నారా ? లేక నాలాగే మౌనంగా మాట్లాడుకుంటున్నారా..? ఏమోలే! నాకెందుకు?! ఇలాంటి అవకాశం కోసమే కదా నేను ఇంతసేపూ వేచి చూసింది..! ఇంక ఒక్క నిమిషం కూడా ఆలస్యం చెయ్యకూడదు. కిటికీ తెర నెమ్మదిగా తెరిచాను. కిటికీ సందుల్లోంచి, గండిపడ్డ నదిలా ప్రవహిస్తోంది గాలి. ఆ జోరుకు కళ్ళు మూసుకుపోతున్నాయి. ముఖం కోసేంతటి వేగం..! ఆ చిన్ని సందును, కిటికీ అద్దం ముస్తూ పూరించేసాను. సీట్లో వెనక్కి వాలి, తల పైకెత్తి సెకండ్ షోకి రెడీ అయ్యా... రాత్రి పూట ఆకాశాన్ని చూడటం అంటే నాకు చాలా ఇష్టం. ఒంటరిగా చేసే ప్రయాణంలో ఐతే ఇంకా చాలా ఇష్టం. నల్లటి ఆకాశం లో మిళుకూ-మిళుకూ మంటూ నక్షత్రాలు మెరుస్తున్నాయి. ’వినిపించని రాగాలే... కనిపించని అందాలే...’ అన్నట్టు ఎంత ఖర్చుపెట్టినా పెద్ద పెద్ద నగరాల్లో కూడా దొరకని ఈ అందమైన అనుభవం... చుక్కలతో సావాసం. ఆకాశం నన్ను ఒడిలో చేర్చుకుని జోల పాడుతుంటే, చుట్టూ ఉన్న ప్రపంచంతో సంబంధం లేకుండా, అమ్మ ఒడిలో హాయిగా నిదురించే పసిపాపలా.. చింతలన్నీ మరచి నా కలల లోకంలో విహరించాను. ఊహలు ఊయలలూగుతూ ఆలపించే రాగాలు వింటూ నిదురపోయాను.