ఓ పూవూ.. నీకేమిష్టం ?

మోహన: సుమా.. నిన్న నువ్వు "ఓ పూవును నేను..." అని చెప్పింది నాకు నచ్చి, ఇక్కడ నా బ్లాగు లో పెట్టేసాను. అది అందరికీ నచ్చింది. మెచ్చుకున్నారు కూడా...

సుమ: చాలా సంతోషం. అందరికీ నా తరపున ధన్యవాదాలు చెప్పు. మర్చిపోకు!

మోహన: చెప్తా కానీ.. అక్కడితో అయిపోలేదు. నీకేమి ఇష్టమో తెలుసుకోవాలని చాలా ఉత్సుకతో ఉన్నారు అంతా! నేనే ఎదో ఒకటి చెప్పేద్దాం అనుకున్నా.. కానీ, మన పూర్ణిమ అందంగా కవిత రూపంలో చెప్పాలని ఒక కండిషన్ కూడా పెట్టింది. కాబట్టి మళ్ళీ.. నిన్ను ఆశ్రయించక తప్పలేదు నాకు. మరి చెప్పు...నీకు ఏమిష్టం ?

సుమ: హ్మ్.... అయితే ఇది నాకు ఇంటర్వ్యూనా ? :)
మోహన: పోనీ అలానే అనుకో.. నీ సరదా ఎందుకు కాదనాలి ? :)
సుమ: కానీ కవితంటే కొంచం కష్టమే!
మోహన: అబ్బా.. మురిపించింది చాలు. చెప్పవే..!
సుమ: సరే సరే... నాకేమి ఇష్టం అంటే........


నాకు భావమంటే ఇష్టం.
ఆనందం, దుఃఖం. ప్రేమ, అభినందన.
ఆరాధన, అర్చన.. ఇలా స్వచ్చమయినది ఏదైనా...
అందుకే..!
భావ వ్యక్తికరణలో నేను ఎప్పుడూ ఉండటానికి ప్రయత్నిస్తాను.

తరువాత నాకు చిరునవ్వంటే ఇష్టం! ఎందుకో తెలుసా ?
భావ వ్యక్తికరణలో సహజంగా పుట్టేది చిరునవ్వు.
ఆర్భాటం లేకుండా, అందంగా ఉంటుంది.
నా అవసరం రానీయదు ఈ చిరునవ్వు. :)
కానీ నే తనలోనూ విరబూస్తానని గమనించిందో లేదో మరి ఈపాటీకి!

ఇంకా నాకు నచ్చింది చెయ్యటం ఇష్టం!
"వెళ్ళకమ్మా నలిగిపోతావు" అని అమ్మ అంటే....
"నచ్చినది చెయ్యలేని జీవితం ఉండీ ఎందుకమ్మా..?"
అని నా స్వార్థం నే చూసుకున్నాను. తనకి కడుపుకోత మిగిల్చాను.

నేను ఎవరికేం చేసినా, నాకు నచ్చింది చేశాను.
అది ప్రేమనుకునేరు కొందరు. నిజానికి అది నా స్వార్థం.
ఒక్కోసారి నా అంత స్వార్థపరురాలు లేదనిపిస్తుంది.
కాని, నా స్వార్థం లో కూడా పరోపకార వాంఛ ఉన్నప్పుడు అది ప్రేమకి తీసిపోదేమో! అసలు అదే ప్రేమేమో! అనిపించింది.

అయ్యో.. నాకెమిష్టమో చెప్పమంటే.. ఇలా మీ మెదడు తినేస్తున్నాను.. అన్నట్టు ఇది కూడా నాకు నచ్చిన పనే..! హహహ

ఇంకా నాకు.. సైట్ కొట్టటం ఇష్టం. ;)
టైం దొరికితే చాలు. అదే ధ్యాస..!
సీతాకోకలకు, తూనీగలకు, తేనెటీగలకు.. ఇప్పుడు నీకు!
నేను ఒక నవ్వు నవ్వి, అమాయకంగా చూస్తే ఎవరైన సరే పడిపోవాల్సిందే!!

వాన జల్లులో తడవటమంటే ఇష్టం.
తాను పంపే చినుకు చినుకునూ తాగి,
నాలో మకరందం నింపుకుని యవ్వనం పొందుతాను చూడూ..
ఆహా..ఆ క్షణం! అది ఎంత గొప్ప అనుభవమో!

నేను రెమ్మ పై బుద్దిగా కూచుని ఉంటే..
వాడు వచ్చి అలా తాకి పోతాడు ఒకసారి..
దెబ్బకి మత్తెక్కేస్తుంది నాకు..
మళ్ళా వచ్చి ఒక్క కుదుపు కుదిపాడంటే, ఎక్కింది కాస్తా దిగిపోతుంది. :)
నేనెవరి గురించి చెప్తున్నానో అర్థమయ్యిందా?
హ్మ్... కనిపించకుండా చుట్టేస్తాడు చూడు...వాడే..!
నాకు వాడి పేరు చెప్పాలంటేనే సిగ్గు బాబూ..అదేమిటో మరి...!
కదిపినా, కుదిపినా నాకు వీడి మీద కోపం మాత్రం రాదు. వాడి ప్రేమ అలాంటిది.
నాకు తెలీని రాగాలు పరిచయం చేస్తాడు.
వాడీతో నే గడిపిన క్షణాలన్నీ నాకు మధుర క్షణాలే...
వాడంటే నాకు ఇష్టమని ప్రత్యేకించి చెప్పాలా ? నాలాగే వాడికి ఇంకా బోలెడు మంది అభిమానులు. తెలుసా ?

ఇక ఆఖరుది... అన్నిటికంటే ముఖ్యమైనది...

పంచుకోవటం...
మీకు జ్ఞాపకాలుగానో, అనుభవాలుగానో, అనుభూతులుగానో
శాశ్వతంగా నిలిచిపోయే ప్రతి క్షణంలో,
నేను మీ మెడలోనో, చెతుల్లోనో, జడ కొప్పుల్లోనో...
లేక మీ మనసులోనో, చిరునవ్వుల్లోనో విరబూస్తూ..
మీతో పంచుకునే ప్రతి నిమిషం నాకు చాలా ఇష్టమయినది. అమూల్యమయినది.

"సున్నితమైనదాన్ని" అన్నానని నన్ను దూరం చేయకండి.
నాకు నచ్చిన పని చేయలేకపోవటం, చావు కన్నా దుర్భరం!
నన్ను మీరు గుర్తిస్తే చాలు... ఎన్ని సార్లైనా మరణిస్తాను..
మళ్ళీ పూవుగా జన్మించడానికి!!!

మీతో నా మనసులో మాట పంచుకోనిచ్చిన మీ అందరికి నా ధన్యవాదాలు. ప్రశ్న అడిగిన పూర్ణిమ గారికి ప్రత్యేకించి మొరోసారి ధన్యవాదాలు.. ఇక మోహనా... నీకు థాంక్స్ చెప్పాలా ?అంత అవసరమా ?? ;)

మోహన: ఓఓఓయి.... !!! :)

-------------------------------------------------------------------------

Special Thanks to everyone who inspired me write this post.

ఓ పూవును నేను....

సిగ్గు మొగ్గలేస్తాను, సింగారంగా విరబూస్తాను.
పరిమళం వెదజల్లుతాను, పది మందినీ ఆకర్షిస్తాను.

నాలో ఎంత సొగసో, నేను ఎంత సున్నితమో..!
నాకై ఎన్ని రంగులో, నాపై అందరికీ ఎంత మక్కువో..!

ప్రతి పండక్కీ నేనుంటాను, ప్రతి పందిరినీ పలకరిస్తాను.
మగువలను ముస్తాబుచేస్తాను, విజేతలను అభినందిస్తాను.

అమాయకత్వమే తప్ప, అహం లేనిదానను.
పాడిని సైతం అలంకరిస్తాను, పీనుగులనూ కౌగిలిస్తాను.

ప్రతిచోటా ఇమిడిపోతాను, ప్రతివారికీ ఒదిగుంటాను.
ఇమిడిన చోటల్లా అలుసవుతాను, ఒదిగిన సారల్లా గాయపడతాను.

పీక నులిమినా కాదనను, సుది దించినా వద్దనను.
ఎక్కడున్నా.., ఉన్నదంతా పంచుతాను.

ఓ పూవును నేను....
చిరునవ్వుతో జీవిస్తాను, చిరునవ్వుతో మరణిస్తాను!!

"దేవుడు ఎక్కడ ఉన్నాడు?"

యశిర్ గారి బ్లాగులో "హిందువులు ఎంత మంది దేవుళ్ళు ఉన్నారొ వారికే తేలియదు" అన్న టపాకి నే రాసిన వ్యాఖ్య తాలూకు సారాంసాన్ని మీ అందరితో పంచుకోవాలని ఇక్కడ టపా రూపంలో ప్రచురిస్తున్నాను.
-----------------------------------------------------------------------------------

"దేవుళ్ళు ఎంత మంది ?"
దేవుడొక్కడే..!

ఐతే.. "ఆ ఒక్క దేవుడు ఎక్కడ ఉన్నాడు?"
దేవుడొక్కడే అయినా.. అతడు మనం ఊహించుకున్నట్టూ ఒక్క మనిషిలోనో, ఒక్క ప్రదేశంలోనో, ఒక్క మతంలోనో, ఒక్క వస్తువులోనో.. ఇలా యే ఒక్కదానిలోనో కాక, సమస్తమయిన విశ్వం కూడా ఆతడి శక్తితో నిండి ఉంది.

మరి "హిందూ మతంలో ఇంత మంది దేవుళ్ళు ఎందుకున్నారు?"
మనిషి తో సమానంగా గాలి, నీరు, నిప్పు, గ్రహాలు, నక్షత్రాలు, తాబేలు, చేప, సింహం, కూర్మం[పంది], ఏనుగు, పాము, ఎలుక, గుర్రం, చెట్లు ఇలా... ప్రకృతిలో భాగమయిన ప్రతి జీవిలోనూ భగవంతుని శక్తి జీవ శక్తిగా వెలుగొందుతుందనే నిగూఢమయిన సత్యం చెప్పటానికే హిందూ మతంలో ఇన్ని దేవుళ్ళు [ఇది నా అవగాహన]. తోటి వారిని [ప్రకృతి లో జీవరాసులన్నీ తోటి వారే కదా..!] గౌరవించి, ప్రేమించాలన్న విషయం ఇంతకన్నా సులువుగా చెప్పగలమా? ఇది అర్థం చేసుకున్న వారికి ప్రతి వారిలోనూ భగవంతుడు కనిపిస్తాడు కదా!


మతం అంటే?!
మతం అనేది మనం దేవుడిని చేరుకునేందుకు [అర్థం చేసుకునేందుకు] మన పూర్వీకులు మన కోసం వేసిన మార్గం. ఆహార విధానాలు, పదార్థాలు వేరైనా, గమ్యం ఒక్కటే! ఆకలితో ఉన్న వారికి ఏదైనా గొప్పదే! భగవంతుడిని చేరాలనే తపన ఉన్న వారికి ఏ మతమయినా (మార్గమయినా) గొప్పదే! ఈ రకమయిన ప్రయాణంలో వేరు వేరు మతాలకు చెందిన మనమంతా తోటి ప్రయాణికులం. మన అనుభవాలు పంచుకుందాం. ప్రతి ఒక్కరూ తోటి వారి భావాలను గౌరవించుకుందాం.

ఏ మతమయినా సూచించింది "మానవత్వాన్ని". మన దారులు [మతాలు] వేరైనా అవి కలిసిన కూడలి "మానవత్వం". ఎవరి దారి గొప్పది అని వాదించుకుంటూ, గెలవాలన్న ప్రయత్నంలో మనం దారి తప్పుతున్నాం అని నాకనిపిస్తోంది.

అలోచించండి..!

..గుడ్డి ప్రేమ..

పగలు అలసటని పోగుచేసి కానుకగా ఇచ్చింది.
అది దాచుకున్న నా కళ్ళను, సంధ్య కిరణాలతో నిమురుతోంది.
తను వెళుతూ వెళుతూ, తెర వేస్తున్న నిశికి నన్ను అప్పగించింది.
అతడి కోసం చూసే ఎదురుచూపులో ఆమే నాకు తోడయ్యింది.
అతడి వెలుగు అనుభవించటానికి ఆమెను హత్తుకున్నాను.
తనని నాలో ఏకం చేసుకుని, ఒంటరిగా మిగిలాను.
అతడు వచ్చే వేళకి, అంధకారంగా నిలిచాను.

--------------------------------------------------------------------------
పెద్ద కిటికీ లో నుంచి కనబడే చందమామను చూసి ఆనందించేందుకు దీపాలు ఆర్పి మరీ వేచి చూసే నాది గుడ్డి ప్రేమే అనుకుంటా...!

జీవితం పాఠశాలలో జ్ఞాపకాల పాఠాలు...

[నా అవగాహన తప్పైతే మన్నించి సరిదిద్దగలరని భావించి ఈ సాహసం చేస్తున్నాను.]

మనసును కదిల్చిన ఎలాంటి సంఘటన అయినా సరే మనకి ఒక జ్ఞాపకంగా ఉండిపోతుంది
అలానే ఆ సంఘటనలో భాగమైన వారిని కూడా మనం ఎప్పటికి మరువలేం.

అలాంటి సంఘటనలు, మనుషులు మన జీవితాల్లో వేసిన చెరగని గుర్తులు జీవితం పట్ల, తోటి వ్యక్తుల పట్ల మన వైఖరిని ఎంతగానో మార్చేస్తాయి. ఆ అనుభవం మనకి తెలియకుండానే మన స్వభావంలో ఒక భాగమైపోతుంది.

ఐతే ఇది మంచి అయి ఉండచ్చు లేక చెడు అయి ఉండచ్చు. ఉదాహరణకి, ఒక అబ్బాయి బాల్యంలో ఎవరి చెతుల్లోనైన మోసపోవటమో లేక తనకి బాగా నచ్చిన వారు మోసపోవటమో జరిగితే అది తన స్వభావం మీద ఎంత ప్రభావం చూపిస్తుందంటే, ఇక తను ఎవరినీ నమ్మకూడదనే దృఢ నిర్ణయానికి వచ్చేయ్యచ్చు. అదే అలాంటి సమయంలో ఎవరి చేతనైనా సహాయమో లేక ఆశ్రయం వల్లనో అ కష్ఠ సమయం లోంచి బయట పడటం జరిగితే ఆ సంఘటన అతడికి తోటి వారి బాధను అర్థం చేసుకునే గుణం ఇస్తుంది. ప్రేమ అంటే ఏమిటో తెలియజేస్తుంది, నేను ఒంటరిని కాదు అన్న నమ్మకాన్నిస్తుంది. ప్రేమ, సహాయం పొందటమే కాక ఇవ్వటం ఎంత ముఖ్యమో నేర్పిస్తుంది.

కమలావతి టిచరు గారు దిలీప్ గారికి ఓర్పు, సహనం నేర్పిస్తే, హైదరాబాదు గొడవలు పూర్ణిమకి సమయస్పూర్తిని, సాహసాన్ని, ఐకమత్యం తాలూకు ప్రాముఖ్యతని నేర్పించాయి. తోటి వారి పరిస్థితిని అర్థం చేసుకునేలా చేసాయి. పూర్ణిమ గారి నాయనమ్మ, తాతగారుల గురించి చదివి నాకు పెద్దలు కుదిర్చిన పెళ్ళిళ్ళ పైన మరో సారి నమ్మకం కుదిరింది.

ఒక మంచి జ్ఞాపకం మనల్ని మనం చూసుకుని సవరించుకునే అద్దం లాంటిదయితే,
ఒక చేదు అనుభవంలో అందిన ప్రేమ మనలో మానవత్వాన్ని వెలికితీస్తుంది, ఒక బాధ్యతని అప్పచెబుతుంది.
ఎలాంటిదైనా,ప్రేమ నిండిన జ్ఞాపకం మనం మనిషిగా ఎదగటానికి దోహదపడుతుంది.

ఇది నా జీవితం నాకు నేర్పిన పాఠం. ఈ రోజు ఆ పాఠాన్నంతా రెండు ముక్కల్లో పెట్టగలిగానంటే, ఆ ఘనత అంతా, వారి తీపి, చేదు అనుభవాలను గుండెలకు హత్తుకునేలా చెప్పిన ['రాసిన ' అనను. అవి చెప్తున్నట్టే ఉన్నాయి] పూర్ణిమ, దిలీప్ ల గారికే చెందుతుంది. నెనర్లు!

అపురూప జ్ఞాపకం

చాలా రోజుల తరువాత వాళ్ళని కలవటానికి వెళ్ళాను. ఎప్పటిలాగే నేరుగా వాళ్ళ గదిలోకి వెళ్ళి 'హాయి ' అనగానే, వారిలో సగం మందికి పైగా నా గొంతు గుర్తు పట్టి 'విశూ..' అంటూ నన్ను చుట్టేసారు. వారి మధ్య చేరిపోయి కబుర్లు చెప్తున్నాను. అంతా కుశల ప్రశ్నలు వేస్తున్నారు. నేను సుమ కోసం చూస్తున్నాను. తను ఎక్కడా కనిపించలేదు. రాధని అడిగితే సుమకి క్లాస్ జరుగుతోందని చెప్పింది. అలా అలా మాటల్లో, పాటల్లో తెలిపోయాం, నవ్వుల్లో మునిగిపోయాం కొంత సేపు. ఈలోగా ఒక బృందం గదిలోకి వచ్చారు. ఏదో ఫంక్షన్ కి హాజరయ్యే హడావుడిలో ఉన్నారు. నృత్య ప్రదర్శనల్లో పాల్గొంటున్నారు. దానికి తగిన వేషధారణ, అలంకరించుకోవటంలో ఒకరికొకరు సహాయం చెసుకుంటున్నారు. నా మాట నాకే వినిపించట్లేదు. ఇలా ఒక పది నిమిషాలు హెలికాఫ్టర్ కింద నించుని మాట్లడినట్టు, వారు మా చుట్టూ తిగుతుంటే, మధ్యలో మేము అలానే మాటలు కొనసాగించాము. కాసేపటికి అంతా బయలుదేరారు. ఈలోగా క్లాస్ ముగించుకుని సుమ వచ్చింది. 'హే సుమ్మీ ఎవరొచ్చారో చెప్పుకో' అని రాధ అడగంగాననే, 'ఎవరూ?' అంటూ నా చెయ్యి కోసం తడిమింది. అందించిన నా చెయ్యి పట్టి నన్ను గుర్తుపట్టింది. 'విశూ..!' అని నా బుగ్గలు పట్టి నన్ను దగ్గరకు తీసుకుని, ఒక్క క్షణం తరువాత 'పో విశూ.. నీతో మాట్లాడను. అంతే మమ్మల్ని మర్చిపోయవు అంటూ నా మీద కాసేపు అలగటం, నేను బ్రతిమలాడటం...తను కరిగిపోవటం అయిపోయాయి. ఉరిమినంత సేపు లేదు సుమ కోపం. తను చాలా తెలివైన అమ్మాయి. ఎప్పుడూ ఉత్సాహంగా కూడా ఉంటుంది. ఇలోగా ఎవరో తలుపు కిర్ర్... మను శబ్దం చేసారు. అది విని వెనక్కి తిరిగి చూశాను.
ఒక చిన్న పాప. తెలుపు,గులాబి రంగులతో అందంగా ఉన్న గౌను వేసుకుని లోపలికి వచ్చింది.

5 ఏళ్ళు ఉంటాయి. ఎంత ముద్దు గా ఉందో! కానీ కళ్ళ నిండా నీళ్ళు ఉన్నాయి. చెంపల పై అవి తుడుచుకున్న మరకలు. చాలా బాధను పైకి రానీయకుండా అణచుకున్నట్టు స్పష్ఠంగా తెలుస్తోంది. నా చూపును మరల్చలేక తనని అలానే చూస్తున్నాను. అది గమనించిన సావిత్రి గారు తనని నాకు పరిచయం చేశారు. "తిన పేరు చందన. ఈ మధ్యే ఒక కారు ప్రమాదంలో అమ్మా, నాన్న చనిపోయారు. వీళ్ళ బంధువులు తినని ఇక్కడ చేర్పించారు." అని చెప్పారు. నాకు ఒక్క క్షణం దేవుడిపైన పీకదాక కోపం వచ్చింది. మళ్ళా సర్దుకుని, తను ఎందుకు ఏడుస్తుంది అని అడిగాను. పక్క నుంచి ఎవరో చెప్తున్నారు.. "ఎవరో ఒక అక్క హాలు లో చాక్లెట్లు పంచుతుంది... చందన వద్దు అంటే తిట్టింది. అయినా తీసుకోకపోతే కొట్టింది". అది విని నాకు ఏడుపొచ్చినంత పని అయ్యింది. మిగతా వాళ్ళు ఆ ఇంకో అక్క గురించి మాట్లాడుకుంటున్నారు. నేను తనని నా దగ్గరకు తీసుకుని, ఒళ్ళో కూర్చోపెట్టుకుని "నీ పేరేంటి?" అని వచ్చీ రాని కన్నడ లో అడిగాను. సమాధానం లేదు...! "నాతో మాట్లాడవా?" అన్నాను. తను దానికీ సమాధానం చెప్పలేదు... నన్ను వదిలించుకుని లేచి వెళ్ళిపోయింది. నా మనసు కూడా తన వెంటే..వెళ్ళిపోయింది. అక్కడ ఉన్నానే కానీ ఆలోచన అంతా ఆ పాపే నిండిపోయింది. ఏమీ లేదు. కాస్త సేపు ఆ పాపతో గడపాలన్న ఆలోచన తప్ప. ఆ పాప ఒక్క సారి నవ్వితే చూడాలన్న కోరిక తప్ప.

తలుపు శబ్దం అయిన ప్రతి సారీ తను వచ్చిందేమో అని చూస్తున్నాను నాకు తెలియకుండానే... బయట చీకటి పడుతోంది. ఇంటికి వెళ్ళటానికి దాదాపు 2 గంటలు పడుతుంది. ఇంకో అరగంట ఉండి వెళ్దాం అని అనుకున్నాను. మళ్ళా తలుపు శబ్దం అయ్యింది. ఈ సారి తనే.. నా దగ్గరకు లాక్కున్నాను. తనని వెనకగా తీసుకుని, తన చేతులని నా మెడ చుట్టూ వేసుకున్నాను. తను గించుకుంది. ఈ సారి నే పట్టు వదల్లేదు. చిన్నగా ఊపటం మొదలు పెట్టాను. 2-3 సెకన్లు విడిపించుకునే ప్రయత్నం చేసింది. తరువాత తన భారాన్నంతా నా పై వదిలేసి. తను తేలికైపోయింది. నా చెంపకు తన చెంపను ఆనించి అలానే కాసేపు ఉండిపోయింది. ఒక్క 2 నిమిషాల తరువాత మెల్లగా కదిలి లేచింది. నేను ఆపలేదు. తను తలుపు దగ్గరికి వెళ్తోంది. నా కళ్ళు తనని అనుసరించాయి. మూసి ఉన్న తలుపు దగ్గరకు వెళ్ళి తెరిచి ఒక్క క్షణం ఆగింది. నేను అలానే చూస్తున్నాను. వెనక్కి తిరిగి చూసి చిన్న నవ్వు నవ్వి వెళ్ళిపోయింది. నాకు మాటల్లేవు ఆ భావాన్ని వ్యక్తపరచటానికి.

ఆ తరువాత రెండు సార్లు తనని కలిసాను. చాలా హుషారుగా ఆడుకోవటం చూసి సంతోషం గా అనిపించింది. అల్లరి చాలా ఎక్కువ. మొదటి సారి వెళ్ళినప్పుడు తనకి ఒక చిన్న సల్సా స్టెప్ లాంటిది నేర్పించాను. ఆ రోజు నేను అక్కడ ఉన్నంతసేపు తను, ఇంకో పాప నాతో డాన్స్ చేస్తూనే ఉన్నారు. రెండవ సారి వెళ్ళినప్పుడు నేను వరండాలో సుమ, రాధ ఇంకా మిగతా వాళ్ళతో మాట్లాడుతూ ఉంటే తను మధ్య మధ్యలో రివ్వు మంటూ వచ్చి నా ప్రమేయం లేకుండానే నాకో ముద్దిచ్చి వెళ్ళిపోయింది. ఆ రోజు ఎన్ని సార్లో అలా.... నేను ప్రేమలో తడిచిపోయాను అని వేరే చెప్పాలా ? ఇంటికి బయలుదేరుతుంటే "అక్కా.. వెళ్ళద్దు" అని నా చున్నీ పట్టుకుని అల్లరిగానే అడిగింది. నాకూ వెళ్ళాలని లేదు. కాని తప్పదు కదా..! "మళ్ళీ వస్తాను కదా.." అని చెప్పి బయలుదేరాను. తనని చూడటం అదే ఆఖరు సారి.

మళ్ళీ వెళ్ళినప్పుడు తెలిసింది తనని వాళ్ళ చుట్టాలు తీసుకేళ్ళారని. సంతోషంగా అనిపించింది. కానీ సందేహాలు చాలానే వచ్చాయి. ఇలా నా బుర్ర తన పని తను చేస్తుండగా, "తను ఎక్కడ ఉన్నా తనని ప్రేమించే వాళ్ళు తన చుట్టూ ఎప్పుడూ ఉండాలి" అన్న ప్రార్థన నా మనసులో మెదిలింది. ఆ పాప తో నా అనుభవం ఒక అపురూప జ్ఞాపకం గా మిగిలిపోయింది.

ఏది తప్పు ?

ఏది తప్పు ?

తప్పు చెయ్యటం తప్పా ?
చేసిన తప్పు ఓప్పుకోలేకపోవటం తప్పా ?
తప్పు చేసిన వారిని చూసి నవ్వటం తప్ప,
తప్పు ఒప్పుకున్నవారిని ఆదరించలేకపోవటం తప్పా?

ప్రతి ఒక్కరూ తమ జీవితంలో..
ఎదో ఒక సమయంలో, ఎదో ఒక విషయంలో,
కనీసం ఒక్కసారైనా..చిన్నదైన, పెద్దదైన...
'తప్పు' అనేది చేసే ఉంటారు. అది సహజం.

కానీ అది పక్క వాడు చేస్తే...,
తక్కువగా చూసో లేక ఎగతాళి చేసో,
వారి ఆత్మ గౌరవాన్ని చంపెసే మన సంస్కారం ముందు
వారి తప్పులేపాటివి?

తప్పు ఒప్పుకోవటానికి ఎంతో ధైర్యం కావాలి.
అది ఎదుర్కోవాలంటే మనలో ఎంతో ప్రేమ ఉండాలి.

------------------------------------------------------------------------------------
తప్పు తో పాటు, తప్పు చేసిన వాడిని కూడ వెలేస్తే ఎవరు మాత్రం చేసిన తప్పు ఒప్పుకునేందుకు ముందుకొస్తారు ?

..Shaayari conversat(sess)ion..

Here is my first experiment with writing shaayaris as a reponse to my friend when she shared her latest shaayaris with me.

Sudha:
1.
तुमसे है उम्मीद हज़ार मेरे
इनको तोडके न मज़ाक उडाओ
टूट्के जोड्ना आसान नही इन्हे
तुम आसान समझके नकार न दो!

2.
आपकी ख्वाहिश सर आखो पे
हमारी ख्वाहिश का भी लिहाज़ करो
साथ चलना है उम्र भर मगर
साथ इस पल चल के दिखाओ!

Mohana:

टूटॆगी अगर उम्मीद तॆरी...
क्या ऒ प्यार केहलाता है..?
अगर प्यार कॆ सिवा कुछ और नही..
तो क्या कॊयी उसकॊ हिला सकता है ?


Sudha:

दिल तो दॆही दिया हमने सालो पेहले
आपकी ताज मेहल केलिये जान भी दे देते!
मगर, बहुत खुद गर्ज है आपकी मल्लिका
आपके लिये जियेगे और मरेगे तो आप ही के साथ!


Mohana:

मै ने पेहेले ऐसे सोची है..
की आपके सिवा जिन्दगी ना रहेगा.
लेकिन आज मुझे यॆ एहसास हुआ है..
की आपके बिना जीना कहा, मरना भी मुश्किल रहा!

चल रही हू मै अब,
आपके यादो को साथ लेके..
मरने के लिये नही, बल्की..
जीने के लिये, मेरे जिन्दगी को सजाने के लिये!

------------------------------------------------------
Thanks to my friend Sudha for her shaayaris, encouragement and support were my inspiration to dare to write these shaayaris.

...గతి...

గాలి వీచే వేళ సాగే మేఘాల చాటున చందమామ...
అలజడి రేగిన వేళ కొలనులో అలల అడుగున గులకరాళ్ళు...
గతి తప్పుతున్నాయి.

ఆవేశం కలిగిన వేళ నా మాటల మాటున నేనూ అంతే..!

...కేళి...

వేణు గానం...
లీలా మోహనం...
జగం మాయా భరితం.
కృష్ణం వందే జగద్గురుం..!

-------------------
నాకు తృప్తి లేదు...
వాడికి అలుపు రాదు...
నా ప్రేమ కి హద్దు లేదు...
వాడి ఆటలకి అంతు లేదు...

..సామాను కథ - The Story of STUFF..

ఈవిడ ఎవరో.. చాలా కష్ఠపడి చాలానే సమాచారం సేకరించారు.

http://www.storyofstuff.com/

ఇదివరకే చూస్తే సరి. చూడకపోతే, ఒక సారి చూడమని నా మనవి. మీ సూచనలు,అభిప్రాయాలు,ఆలోచనలు తెలుపగలరు.

నాన్న ప్రేమ...

అమ్మ ప్రేమ గురించి ఎంతో చెప్తారు, ఎన్నో కవితలు రాస్తారు...
మరి నాన్న ప్రేమ గురించి ఎవరూ మాటాడరే..? ఒక్కరూ రాయరే ?!!
నేనూరుకోను! ఇప్పుడే రాసేస్తాను..!!

****

నాన్నా, మీకు తెలుసా...

అమ్మ నాపై గర్జిస్తే, మీరు నా కోట గోడ.
అమ్మ కన్ను ఎర్రజేస్తే, మీ హస్తం నాకు అభయ హస్తం.

అప్పుడప్పుడు దొరికే చిన్ని ఏకాంతంలో, ప్రపంచమంతా మన ఊసుల్లోనే..
గణితం నుంచి తత్వం వరకు, శాస్త్రం నుంచి సాహిత్యం వరకు లెక్కలేని కబుర్లెన్నో..

నాన్న మల్లే కాక, నేస్తమై మెలిగారు. నడకతో పాటు నడత కూడ నేర్పించారు.
నా ప్రతి కార్యంలోనూ వెన్నంటే ఉండి, అండగా నిలిచి, "నేనున్నాను కదా.." అని ధైర్యాన్నిచ్చారు.

నా చిన్ని చిన్ని విజయాలను ప్రోత్సహిస్తూ, "నువ్వెంత మంచి తల్లివో, నిన్ను చూస్తే నాకు ఎంత గర్వమో.."
అంటూ పొగడ్తలతో ముంచేస్తారు. నా తల నిమిరి, నుదుటిపై చిట్టి ముద్దులిస్తారు.

తండ్రీ, కూతుళ్ళ అనుబంధాలు, ఆదర్శాల గురించి మాటాడితే...
ఆ నెహ్రూ, ఇందిరలకు ఏ మాత్రం తీసిపోం మనం. ఒకడుగు ముందే ఉంటాం!

జోల పాడలేకపోయినా, నేను ఎన్ని సార్లు నిదరొవలేదు మీ ఒళ్ళో..?!
పెదవి విప్పి చెప్పకపోయినా, ఆ లోటు తెలియలేదు నాన్నా మీ ప్రేమలో...!

-----------------------------------------------------------------------
అంటకుండా, ముట్టకుండా... మాటలస్సలు లేకుండా....
మౌనంగా కళ్ళతో ముద్దాడతారు నాన్న...!!