జీవితం పాఠశాలలో జ్ఞాపకాల పాఠాలు...

[నా అవగాహన తప్పైతే మన్నించి సరిదిద్దగలరని భావించి ఈ సాహసం చేస్తున్నాను.]

మనసును కదిల్చిన ఎలాంటి సంఘటన అయినా సరే మనకి ఒక జ్ఞాపకంగా ఉండిపోతుంది
అలానే ఆ సంఘటనలో భాగమైన వారిని కూడా మనం ఎప్పటికి మరువలేం.

అలాంటి సంఘటనలు, మనుషులు మన జీవితాల్లో వేసిన చెరగని గుర్తులు జీవితం పట్ల, తోటి వ్యక్తుల పట్ల మన వైఖరిని ఎంతగానో మార్చేస్తాయి. ఆ అనుభవం మనకి తెలియకుండానే మన స్వభావంలో ఒక భాగమైపోతుంది.

ఐతే ఇది మంచి అయి ఉండచ్చు లేక చెడు అయి ఉండచ్చు. ఉదాహరణకి, ఒక అబ్బాయి బాల్యంలో ఎవరి చెతుల్లోనైన మోసపోవటమో లేక తనకి బాగా నచ్చిన వారు మోసపోవటమో జరిగితే అది తన స్వభావం మీద ఎంత ప్రభావం చూపిస్తుందంటే, ఇక తను ఎవరినీ నమ్మకూడదనే దృఢ నిర్ణయానికి వచ్చేయ్యచ్చు. అదే అలాంటి సమయంలో ఎవరి చేతనైనా సహాయమో లేక ఆశ్రయం వల్లనో అ కష్ఠ సమయం లోంచి బయట పడటం జరిగితే ఆ సంఘటన అతడికి తోటి వారి బాధను అర్థం చేసుకునే గుణం ఇస్తుంది. ప్రేమ అంటే ఏమిటో తెలియజేస్తుంది, నేను ఒంటరిని కాదు అన్న నమ్మకాన్నిస్తుంది. ప్రేమ, సహాయం పొందటమే కాక ఇవ్వటం ఎంత ముఖ్యమో నేర్పిస్తుంది.

కమలావతి టిచరు గారు దిలీప్ గారికి ఓర్పు, సహనం నేర్పిస్తే, హైదరాబాదు గొడవలు పూర్ణిమకి సమయస్పూర్తిని, సాహసాన్ని, ఐకమత్యం తాలూకు ప్రాముఖ్యతని నేర్పించాయి. తోటి వారి పరిస్థితిని అర్థం చేసుకునేలా చేసాయి. పూర్ణిమ గారి నాయనమ్మ, తాతగారుల గురించి చదివి నాకు పెద్దలు కుదిర్చిన పెళ్ళిళ్ళ పైన మరో సారి నమ్మకం కుదిరింది.

ఒక మంచి జ్ఞాపకం మనల్ని మనం చూసుకుని సవరించుకునే అద్దం లాంటిదయితే,
ఒక చేదు అనుభవంలో అందిన ప్రేమ మనలో మానవత్వాన్ని వెలికితీస్తుంది, ఒక బాధ్యతని అప్పచెబుతుంది.
ఎలాంటిదైనా,ప్రేమ నిండిన జ్ఞాపకం మనం మనిషిగా ఎదగటానికి దోహదపడుతుంది.

ఇది నా జీవితం నాకు నేర్పిన పాఠం. ఈ రోజు ఆ పాఠాన్నంతా రెండు ముక్కల్లో పెట్టగలిగానంటే, ఆ ఘనత అంతా, వారి తీపి, చేదు అనుభవాలను గుండెలకు హత్తుకునేలా చెప్పిన ['రాసిన ' అనను. అవి చెప్తున్నట్టే ఉన్నాయి] పూర్ణిమ, దిలీప్ ల గారికే చెందుతుంది. నెనర్లు!