అడిగేవాళ్ళే లేరా??

బంద్ ల పేరు చెప్పి రోజూ తిరిగే సిటీ బస్సులు తగలబెట్టటం!!
ఎవరో గుండెపోటుతో చచ్చిపోతే, వారి అభిమానులు అందరి పైనా రాళ్ళు విసరటం!!

Whats driving human race???

ఎవరు; ఎవరి కోసం; ఎందుకు; ఏం చేస్తున్నారు??? ఏం సాధిద్దామని?
అడిగేవాళ్ళే లేరా??

రోజంతా రోడ్ల మీద తిరిగితే కాని డొక్కాడని వారి పరిస్థితి ఏమిటీ?
:(

అసలు ఇలాంటి సంఘటనల సమయం లో మీ పరిస్థితి ఏమిటీ? అవి మీ పై ఎలాంటి ప్రభావం చూపిస్తున్నాయి? అని సామాన్యుల్ని, ఆం ఆద్మీ ని ఎవరూ అడగరా? తెలుసుకోరా? పట్టించుకోరా??? అక్కర్లేదా ఎవరికీ???
Anybody there to show concern about the DAMN common man and to understand whats going through them????

ప్రజల కోసం ఏర్పడి, దేశంలో ఎంతో పటిష్ఠమైన స్థానాన్ని ఏర్పరుచుకున్న మీడీయా కూడా ఈ విషయం లో ఏం చెయ్యలేదా? వారికేం బాధ్యత లేదా???

వాళ్ళు తలుచుకుంటే నిష్పాక్షికమైన సమాచారాన్ని, అసలు సిసలైన సంఘటనలని ప్రజల, ప్రభుత్వం ముందుకు తీసుకు రాలేరా???
వాటిని పర్యవేక్షించి సామాన్య మానవులకు ఆటంకం కలగకుండా న్యాయమూర్తులు, కోర్టులు ఏమీ ఉత్తరువులు జారీ చెయ్యలేరా??
మనం ఇలా ఉన్మాదం తో పేట్రేగుతున్న పరిస్థితుల్లో మగ్గి, మాడిపోవల్సిందేనా??

I feel lost in my own home, place, town, country!!! :((

TV9 Interview with Dr.JayaPrakash Narayan on Telangana Crisis

Part 1
Part 2
Part 3
Part 4
Part 5

This is my prayer too....

Where the mind is without fear and the head is held high;
Where knowledge is free;
Where the world has not been broken up into fragments by narrow domestic walls;
Where words come out from the depth of truth;
Where tireless striving stretches its arms towards perfection;
Where the clear stream of reason has not lost its way
into the dreary desert sand of dead habit;
Where the mind is led forward by thee into ever-widening thought and action…
Into that heaven of freedom, my
Father, let my country awake.

Rabindranath Tagore

మేఘన - 2

మేఘం కరిగింది. వాన వెలిసింది. ప్రకృతి మాత్రం ఇంకా అలానే ఉంది. తడిగా, స్తబ్ధుగా....
*****

బాబాయ్, కార్ ఇక్కడ ఆపండి. నాకు ఇక్కడ కొంచెం పనుంది. అది చూసుకుని ఇంటికెళ్తాను.
సరే, జాగ్రత్త. త్వరగా ఇంటికెళ్ళిపో. [ఎన్ని అర్థాలో!!]
బై.
బై.
..................
..................
(ఆమె చక చకా నడుస్తోంది. చూపంతా ఎదురుగా ఉన్న రోడ్ పైన. అమె దృష్ఠి మాత్రం ఇక్కడ లేదు. ఎక్కడ ఉందో ఆమెకు కూడా తెలిసినట్టు లేదు. హడావుడిగా కదులుతున్న జనంతో రోడ్ అంతా రద్దీగా ఉంది. పక్కన్నుంచి పోయిన ట్రక్, హార్న్ శబ్దంతో ఆమెను కుదిపింది. ఒక్క సారిగా రద్దీని గమనించిన మేఘన...)

అంతా వారి వారి గమ్యాలవైపు కదులుతున్నారు. మరి నాకెందుకు ఏమీ తెలీటంలేదు? ఎటెళ్ళాలి నేను?

(ఈ ఆలోచన ఉప్పెనై పొంగి ఒక్క సారిగా ఆమెను ముంచేసింది. తన్నుకొస్తున్న బాధని పంటి కింద నొక్కిపెట్టి....)

ఆటో....!!
(ఆటో గిర్రున వెనక్కి తిరిగింది)
బీచ్ కి వస్తావా?
మీటర్ మీద 5 రుపీస్ ఎక్స్ట్రా....
హ్మ్.

('ఒంటరిని' అన్న ఊహతో, మనసు మరుగున పడ్డ ఎన్నో సంఘటనలు ఆలోచనలై ఆమెపై దాడి చెసాయి. గుచ్చి గుచ్చి వేధిస్తున్నాయి. తనని చూసి వెకిలిగా నవ్వుతున్నాయి. పైకి కనిపించకుండా ఆమె రక్తాన్ని తోడేస్తున్నాయి. నక్కల్లా ఆమెను పీక్కు తింటున్నాయి. ఆ బాధకి కళ్ళంట నీరు ధారలుగా ప్రవహిస్తుంది. తన పైట కొంగును పంటితో కరిచిపెట్టి ఒక్క గుక్క కూడా పైకి వినపడకుండా ఉండేందుకు ఆమె విశ్వ ప్రయత్నం చేస్తుంది.)
....

(ఆటో ఆగింది.)
ఇంకో అయిదు ఇయ్యమ్మా.
(మేఘన విసిరిన చూపుకు ఆటో వాడు పళ్ళికిలించి...)
వానలో బీచ్ ఏటి తల్లీ?
(సమాధానం లేని మేఘన, చక చకా రోడ్డు దాటి అటువైపున్న వినాయకుడి గుడిలోకెళ్ళి మెట్లపై కూలబడింది.)

*****
Time and Tide waits for none, వానలో అయినా వరదలో అయినా...! వారం గిర్రున తిరిగింది.
*****

మనసెప్పుడు మూగైనా, వాగైనా ఏదో వెతుకుతూ ఉంటుంది. దాన్ని ఏమనాలి? ఒక ఊతం?? అది దొరగ్గానే భుజం మీద వాలిపోయో, కౌగిలిలో ఇమిడిపోయో, వడిలో చేరిపోయో... ముఖం దాచేసుకోవాలంతే! పొంగుతున్న పాల మీద కాసిన్ని నీటి చుక్కల్లా... ఓదార్పులు ఆ నిముషానికే! లోపల రగులుతున్న జ్వాలాగ్ని చల్లారే దాకా ఆ పొంగటాలు, పొర్లటాలు ఆగవు. సమయం చూసుకుని విజృంభిస్తూ ఉంటుంది. అసలు ఆ మూగ, వాగు.. ఏమిటో, అర్థం లేకుండా...! దాన్నెవరూ పట్టించుకోవట్లేదని బాధా? పోనీ పట్టించుకుంటే చాలా? సరిగా అర్థం చేసుకోనక్కర్లేదూ? నిజమే, అసలు బాధ అదే అనుకుంటా! అర్థం చేసుకోవట్లేదని. నిజానికి, పట్టించుకోపోయినా అంత బాధ ఉండదు. ఎంత ఆశో!! ఒక మనసు ఇంకో మనసుకు అనుకున్నట్టుగా స్పందించాలనీ... మొత్తంగా అర్థం చేసుకోవాలనీ!! అయ్యే పనేనా?? కాదని తెలుసు. కానీ ఒప్పుకుంటే కదా! ఇంత మొండి పట్టు ఎందుకో మరి. ఒక మత్తైన, గమ్మత్తైన విషయం ఏమిటంటే, ఈ మనసుందే, అది మర్చిపోతుంది. జ్వాలాగ్ని, స్టవ్ లో గాస్ లాగా ఆగకపోయినా ఏదో ఒక రోజుకు అయిపోతుంది. తెలివైన వాళ్ళు గిన్ని మార్చేస్తారు. ఆ అగ్నిని వేరే దానికి ఉపయోగిస్తారు. నాలాటి మూర్ఖులు దాన్నలానే మండనిస్తారు. పూర్తిగా కాలిపోరు. ఎందుకంటే పూర్తిగా తెలివి తక్కువ వాళ్ళు కాదు కదా! So..... ఎంత గాస్ కి, అంత మంట. ఎంత మంట కి అంత మాడు. ఈలోపు మెదడే గెలుస్తుంది. బ్రతకాలి కదా మరి?? అదన్నమాట. ఏమన్నా అర్థమయ్యిందా?

లేదు?! 'ఎలా ఉన్నావు, how is married life?' అంటే ఏమిటో చెప్తున్నావ్!! నాకేం అర్థం కావట్లేదు. మీ మధ్య ఏమైనా గొడవలా?
చ, ఛ! అదేం లేదు. తను చాలా మంచి వాడు. మా మధ్య అసలు గొడవలెప్పుడూ రావు. పొరపాటున వద్దామన్నా ఇక మీదట రావు. ఇప్పుడు మేము కలిసి ఉండట్లేదు. విడాకులు తీసుకున్నాం.

What???!$%&*&^#
Yes. I am divorced.
How can Jayant do this to you? ఒకొర్నొకరు ప్రేమించుకుని పెళ్ళి చేసుకున్నారు కదా! అలాంటి మీ మధ్య విడాకులేంటీ??
ఆగాగు... నీకు ఇంకో విషయం చెప్పాలి. చెప్పటం కంటే చూపించటం బెటర్ ఏమో! ఉండు. ఆ... ఇది చూడు, నా పెళ్ళి ఫోటో.
WHAT?????????!$%&*&^# నువ్వు పెళ్ళి చేసుకున్నది జయంత్ ని కాదా????
జయంత్ నే!
మరి ఫోటోలో నీ పక్కన ఇతనెవరు??
నా లైఫ్ లో డ్రామా కి ఏం తక్కువ లేదు జాహ్నవీ. కాలేజీలో నేను జయంత్ ని ఇష్టపడ్డాను. ఆ తరువాత చాలా కాలం స్నేహితులం. అదంతా నీకు తెలిసిందే. ఆ తరువాత ఇంట్లో 'పెళ్ళీ' అంటున్నారని జయంత్ దగ్గర పెళ్ళి ప్రస్తావన తెచ్చాను. తను వద్దన్నాడు. నేను లైట్ తీసుకున్నాను.
నువ్వా? లైట్ తీసుకున్నావా?? అది నేను నమ్మాలా??? నాకు తెలుసు నువ్వు తనని ఎంతగా ఇష్టపడ్డావో?!
అదేలే... ఒక 2-3 ఇయర్స్ పట్టింది, ఆ విషయం ఒక కొల్లిక్కి రావటానికి. ఇప్పుడవన్నీ అంత క్లోజప్ లో చెప్పడం ఎందుకులే అని, ఒకే ఒక లాంగ్ షాట్ లో లాగిస్తున్నా అన్నమాట.
అలా కాదు, వివరంగా చెప్పు. అసలేం జరిగింది?
నవ్వుతూ casual గా చెప్తున్నా కదా అని ఇదంతా చెప్పటం నాకు తేలికగా ఉందనుకుంటున్నావా??
హ్మ్.. సోరీ. నా ఉద్దేశం అది కాదు. సరే .. you continue. తరువాత ఏమైంది?
ఏమవుతుందీ? పెళ్ళైంది.
అదే, ఎలా?
ఇతను మా నాన్న గారి స్నేహితుల చుట్టాలబ్బాయి. నాకు అబ్బాయి పేరు వినగానే గుండె ఆగినంత పనైంది. నాన్న గారికి మాత్రం అబ్బాయి చాలా నచ్చాడు. లక్షణమైన కుర్రాడు. పేరు ఒకటే అన్న కారణం తో మంచి సంబంధం వదులుకోవాలి. ఐనా పరవాలేదు. నీకు నచ్చకపోతే మానేద్దాం అన్నారు. ఒక పక్క బాధ గానే ఉంది. గోరు చుట్టు మీద రోకటి పోటులా... పుండు మీద కారం లా...! ఇలా కాదని ప్రాక్టికల్ గా ఆలోచించాను. నాన్న చెప్పింది నిజమే అనిపించింది. పెళ్ళి కి 'ఊ' అన్నాను. 'మంచాడు ' 'చదువుకున్నాడు ', 'ఈడూ-జోడూ' లాంటి కామెంట్లతో మా ఇద్దరికీ పెళ్ళి కుదిర్చారు. అనుకున్నవి అన్నీ నిజమే. జయంత్ నిజంగానే చాలా మంచోడు.
చాలు ఆపు మేఘనా! అసలు నీ జీవితం ఇలా అవ్వటానికి నువ్వే కారణం. నీది మంచితనం అనుకోవాలో, పిచ్చితనం అనుకోవాలో నాకర్థం కావట్లేదు. నిన్ను ఈ పరిస్థితిలో నిలబెట్టిన వాడిని అసలు నువ్వు ఎలా పొగుడగలుగుతున్నావ్?
అలా అనకు జానూ. నువ్వు నా మీద అభిమానం తో ఇలా మాట్లాడుతున్నావు కానీ నిజానికి తనతో నువ్వు ఒక్క సారి మాట్లాడితే నువ్వే నాకంటే పొగుడుతావ్ తెలుసా!
అంత మంచోడైతే నిన్ను ఎందుకు వదిలేశాడు?
మా ఇద్దరికి కుదరదు కనుక.
ఆ ముక్క పెళ్ళికి ముందు తెలీలేదా?
శాంతం విను జానూ. తప్పు అంతా తన మీదకు తోసెయ్యకు. ఇక్కడ నీ ఫ్రెండ్ ఏమీ తక్కువ తినలేదు. మా పెళ్ళైన కొత్తలో తను నాకు దగ్గరవటనికి చాలా ప్రయత్నించాడు. నేను మాత్రం తనని ఒక స్నేహితుడిగా తప్ప జీవిత భాగస్వామిగా చూడలేకపోయాను. అప్పుడప్పుడు నా మూడ్ స్వింగ్స్ తో చిరాకు తెప్పించేదాన్ని. ఉత్త పుణ్యానికి, కారణాల్లేకుండా చాలా సార్లు తన మీద చిరాకు పడేదాన్ని. నిజానికి నాకు 'తన' మీద కోపం కాదు, నా మీద! నా మానసిక వైకల్యం మీద!! పెళ్ళి చేసుకుని ఇతన్ని కష్టపెడుతున్నా, ఇతని జీవితం స్పోయిల్ చేసా అన్న భావం నన్ను అనుక్షణం తరుముతూ ఉండేది. నిద్దట్లో కూడా.... ఆ బాధంతా విపరీతమైన చేష్ఠల రూపంలో తన మీద కక్కి తనకి మనశ్శాంతి లేకుండా చేసాను. భరించలేని పక్షంలో బైటకెళ్ళిపోయేవాడు. లేకపోతే తన గదిలోకెళ్ళి తలుపేసుకునేవాడు. అంతే కానీ నన్ను పల్లెత్తు మాట అనలేదు ఎప్పుడూ! ఎందుకు? ఏమిటీ? అని కూడా ప్రశ్నించలేదు. అలాంటప్పుడు కూడా నేను టైం కి తింటున్నానా లేదా..., నా ఆరోగ్యం ఎలా ఉంది.. ఇవన్నీ గమనిస్తూనే ఉండేవాడు. అతను గమనిస్తున్నాడన్న సంగతి నేను గమనిస్తూనే ఉండేదాన్ని. అలా కొంత కాలం గడిచింది. తన స్నేహితులకు నేనంటే ఎనలేని గౌరవం. అదంతా నా గురించి తను చెప్పిన దాని వల్లే అని నాకు చాలా సార్లు అనిపిస్తూ ఉంటుంది. అలాంటి మనిషిని కష్టపెట్టటం భావ్యం కాదని, ఒక రోజున నేను కాలేజ్ లో 'జయంత్ అనే వ్యక్తిని ఇష్టపడ్డాను' అని తనతో చెప్పాను. విషయం విని ముందు డంగ్ అయ్యాడు. అప్పటి వరకు నా చేష్టలు అన్నీ ఒక్క సారిగా అర్థమయినట్టు చూసాడు. ఇద్దరి పేర్లు ఒకటే కావటం తనక్కూడా ఆశ్చర్యం కలిగించింది. తరువాత సున్నితం గా నన్ను ఓదార్చాడు. తను ఈ విషయాన్ని చాలా హుందాగా తీసుకున్నాడు. 'నువ్వు ఏం చేద్దామనుకుంటున్నావ్? దేనికైనా నీకు నా support ఉంటుంది' అని ధైర్యం చెప్పాడు. ఐతే నాతో మానసికం గా దూరం పెంచుకుంటున్న సంగతి తను గమనించలేదు. నేను పసిగట్టాను. కొన్నాళ్ళకి ఇద్దరం మంచి స్నేహితులయ్యాం. అప్పుడే తనకి శృజన తో పరిచయం అయ్యింది. చాలా మంచిది. జయంత్ తన పరిచయాన్ని, సాంగత్యాన్ని ఇష్టపడుతున్నాడని గ్రహించాను. వారి మధ్య చనువు పెరుగుతుందని అనిపించగానే మా స్నేహం ఇచ్చిన ధైర్యం తో జయంత్ ని సూటీగా శృజన గురించి అడిగాను. 'పెళ్ళికి ముందు పరిచయం అయ్యి ఉంటే శృజన ను పెళ్ళి చేసుకుని ఉండేవాడిని' అని చెప్పాడు.

ఓహ్..! ఆ మాట విని నీకు బాధ, జయంత్ మీద కోపం లాంటివి కలగలేదా?
కోపం లేదు. ఎందుకో కాస్త బాధ ఐతే అనిపించింది. అన్నిటికంటే తన నిజయితీ నా మనసును గెలుచుకుంది.
You love him!
ఇష్టం, I agree. ప్రేమ, తెలీదు. అప్పుడే నేను విడాకుల సంగతి ఎత్తాను. ఇప్పుడు మించిపోయింది ఏమీ లేదన్నాను. తను ససేమిరా అన్నాడు. మెల్లగా ఒప్పించాను. నా మాట కాదనలేడు ఎప్పుడూ!
హుహ్?!!! నీకు తెలియట్లేదో, మరి తెలిసే కప్పిపుచ్చుకుంటున్నావో... నువ్వు లోలోపల చాలా ఏడుస్తున్నావు కదా? నిజం చెప్పు.
ఇందులో అబద్దం చెప్పటానికి, దాయటానికి ఏం లేదు. ఒట్టి ఏడుపు కాదు, కుళ్ళి, కుళ్ళి ఏడుస్తున్నాను.
మరి పైకి ఇలా నవ్వుతూ ఎలా ఉండగలుగుతున్నావ్? ఎవరి కోసం ఈ నటన??
నటన అని అనలేను, ప్రయత్నం అనుకో. నిజానికి మనసులో బాధంతా చెప్పుకునేందుకు ఎవరైనా ఉంటే బాగుండు అనిపిస్తుంది. గట్టిగా ఏడవాలని కూడా ఉంది. కానీ ఆర్ట్ మూవీ హీరోయిన్ లా ఏడుస్తూ... మొహం వాల్చి కుర్చోటం నాకు నచ్చదు. Thats not me! బాధ ఉంది. I am just letting it pass through. నా జీవితం లో జరుగుతున్న మార్పులను హుందాగా తీసుకోవాలని చాలా కోరికగా ఉంది. చూద్దాం, ఎంతవరకు వెళ్ళగలనో....
అమ్మా వాళ్ళూ ఎలా రియాక్ట్ అయ్యారు?
వాళ్ళకి ఇంకా తెలీదు. చెప్పలేదు.
అదేంటి? ఇంత పెద్ద నిర్ణయం నీ అంతట నువ్వే తీసుకున్నావా? తప్పు చేసావు మేఘనా!!
ఇంట్లో తెలిస్తే నా మీద సానుభూతి, తన మీద కోపం, యుద్ధం ప్రకటిస్తారు. ఆ రెండూ నాకు ఇష్టం లేదు. ఇక నిర్ణయం విషయానికొస్తే, ఇది నా జీవితం. ఎప్పుడు ఏం చేసినా ఆ నిమిషానికి, ఆ సందర్భానికి ఏది చేస్తే మంచిది అనిపిస్తుందో అదే చేసాను. అంతకు మించి ఆలోచించలేను. ఆలోచించటం నాకు రాదు కూడా.
ఏదో రకంగా నీ నిర్ణయాన్ని నువ్వు సమర్ధించుకుంటున్నావు. అంతే కానీ, అది నీ భవిష్యత్తు మీద ఎలాంటి ప్రభావం చూపిస్తుంది అనేది ఒక సారి ఆలోచించి ఉండాల్సింది.
భవిష్యత్తు గురించి ఆలోచించి చేసినవి ఎనాడూ ఫలించలేదు జానూ! అయినా ఇప్పుడేం చేసేది లేదు. ఇప్పుడు తప్పు చేసా అనుకుని లాభం కూడా లేదు. నాకలాంటి ఉద్దేశం ఈ విషయంలోనే కాదు, ఇప్పటి వరకు తీసుకున్న ఏ నిర్ణయం గురించీ లేదు. జీవితం అనేది 'వన్ సైడెడ్.' వెనక్కి చూడటాలు ఉండవు. అల్లుకుంటూ పోవడమే!
నాకెందుకో నువ్వు అమ్మా వాళ్ళతో కొన్నాళ్ళు ఉండటం మంచిది అనిపిస్తుంది.
లేదు. ఇప్పుడు నాక్కావలసింది సానుభూతో, ఓదార్పో కాదు. నాకు కాస్త సమయం కావాలి. నాకు నేను స్థిమిత పడాలి. ఆ తరువాత ఇంట్లో చెప్తాను.
ఈ లోపు తెలిస్తే?
తెలిసింది బాబాయ్ కి మాత్రమే. 'వీలు చూసి నేనే చెప్తాను, మీరేమీ అనద్దు.' అని బాబయ్ దగ్గర మాట తీసుకున్నాను. ఒక వేళ తెలిసినా పరవాలేదు. అప్పుడు ఏం చెయ్యాలో అప్పుడు ఆలోచిస్తా. ముందు ప్లాన్ చేసుకోవటానికేముంది? అమ్మ-నాన్న నే కదా.. కాసేపు బాధ పడినా, కసురుకున్నా మెల్లగా అర్థం చేసుకుంటారు.
హ్మ్.. ఇప్పుడు ఎక్కడ ఉంటున్నావ్?
'కస్తూరి బా' హాస్టల్ లో.
ముందు ఏం చేద్దామనుకుంటున్నావ్?
ప్రస్తుతం ముంబై లో నాకు తెలిసిన ఫ్రెండ్ కి వెబ్ సైట్ డిజైనింగ్ కి ఫ్రీలాన్సర్ గా చెస్తున్నా. వేరే జాబ్స్ కి కూడా అప్ప్లై చేస్తున్నాను.
ఏ NGOs కి అప్ప్లై చేసావ్?
NGO కాదు. స్కూల్స్ లో అప్ప్లై చేస్తున్నాను.
ఓహ్..! జాబ్ చేస్తే NGO లోనే చేస్తా అన్నట్టు గుర్తు నాకు?!
అవును. అప్పుడు అన్నాను. కానీ ఈ పరిస్థితిలో సర్వీస్ వర్క్ చెయ్యటం..., నేను దాని మీద మానసికం గా ఆధార పడతానేమో అనిపిస్తుంది. Service చేసే చోట emotions ఉండకూడదు. అందుకే ఆ విషయం నేను కాస్త కుదుటపడ్డాకా ఆలోచిస్తాను.
పోనీ నాతో వచ్చెయ్యరాదూ? కాదనకు.
సరే ఆలోచిస్తాను. రేపు కలిసినపుడు చెప్తాను.
....
....
(కస్తూరి బా హాస్టల్ లో....)
ఇక్కడ మేఘన అనే అమ్మాయి ఉండాలి. కొంచం పిలుస్తారా?
ఆమె నిన్న సాయంత్రం హాస్టల్ ఖాళీ చేశారండీ.
ఆ....!!!
అవునండీ, ఆమె నిన్న సాయంత్రం హాస్టల్ ఖాళీ చేశారు. మీ పేరు?
జాహ్నవి.
ఓహ్.. మిరొస్తే, ఈ ఉత్తరం ఇమ్మన్నారు.

జానూ,
భగవంతుడు నాకు అడుగడుగునా మానసికంగా కృంగిపోయేలా కష్టాలిచ్చినా, ఆ ముళ్ళ కంపల చాటున నీలాంటి నేస్తాల్ని ఎప్పటికప్పుడు ఏర్పాటు చేస్తూనే ఉన్నాడు. జీవితం లో నేను సాధించింది ఏదైనా ఉంటే అది నీలాంటి స్నేహితుల హృదయాల్లో కాస్త చోటు, బోలెడంత ప్రేమ. ఇవే! మీ అభిమానానికి ఒక్క థాంక్స్ తో బదులివ్వలేను. ఎప్పటికీ మీకు నేను కృతజ్ఞురాలిని. కానీ ఇప్పుడు నీతో రాలేను. నీలాంటి నేస్తాన్ని వదిలిపోవటం.... ఇప్పుడు నాకు ఇదే కరక్ట్ అనిపిస్తుంది. అర్థం చేసుకుంటావు కదా......!

విధి కాస్త అనుకూలిస్తే, జీవితంలో ఏదో ఒక మలుపులో మళ్ళీ నిన్ను కలుస్తా అన్న ఆశతో....

సదా నిన్ను అభిమానించే,
మేఘన.

******
కాస్త ప్రేమకే స్పందించి కురిసే మేఘనకు జీవితంలో అడుగడుగునా ప్రేమ తారసపడుతూనే ఉంది. ఆ ప్రేమకు స్పందిస్తూ ఆమె ప్రతి సారీ కరిగి కురుస్తూనే ఉంది, తన అస్థిత్వాన్ని కోల్పోతూనే ఉంది. తనకంటూ నిలువు నీడ కూడా సంపాదించలేని మేఘన జీవితం లోకం దృష్టిలో ఒక ఓటమి. ఆమెకు మాత్రం అడుగడుగునా స్వచ్ఛమైన ప్రేమను పొందగలిగిన(చూడగలిగిన) తన జీవితం ఒక నిజమైన గెలుపు.
******

సమాప్తం.

పిచ్చి ప్రేమ కథ

సోది: ఇది ఒక పిచ్చి ప్రేమ కథ!!
ఆమె పేరు ప్రేమ. అతడి పేరు పిచ్చి. పిచ్చి ప్రేమ ని ప్రేమిస్తాడు. ప్రేమ పిచ్చి ప్రేమ తొ పిచ్చెక్కుతుంది. కొన్నళ్ళకి... ప్రేమ కి ఆమె స్నేహితుడు దుఃఖంతో నిశ్చితార్ధం ఫిక్స్ అయ్యిందని తెలిసి పిచ్చి కి ప్రేమని కోల్పోతున్నా అన్న భయం తో పిచ్చెక్కుతుంది. పిచ్చెక్కిన పిచ్చి ని చూసి ప్రేమ కు పిచ్చెక్కినంత పని అవుతుంది. పిచ్చి కి తన పై ఉన్న పిచ్చి ప్రేమ తో పిచ్చెక్కిపొవటాన్ని తలచుకుని తన దుఃఖాన్నంతా దుఃఖం తో చెప్పుకుంటుంది ప్రేమ. అంతా విన్న దుఃఖం మనసు కరిగి దీర్ఘం గా దుఃఖిస్తాడు. ఆ భావోద్వేగంలో 'పిచ్చి కి పిచ్చెక్కిన వైనం' అని కథ రాస్తాడు. అందులో పిచ్చి ప్రేమ ని పిచ్చెక్కించేలా వర్ణిస్తాడు.

సోది ఫ్రెండ్: తర్వాత సినిమా తీస్తాడు. అదే ఆర్య 2

సోది: అబ్బా... నేను ఆర్య-2 చూడలే. నువ్వు ముందు నే చెప్పేది విను.......

ఆ ప్రేమ కథ ని చదివిన ప్రేమ పిచ్చి దై పిచ్చి ని ప్రేమించి, ప్రేమ ను, పిచ్చి ని, పిచ్చి ప్రేమ ను, ప్రేమ పిచ్చి ని అర్థం చెసుకున్న దుఃఖాన్ని ఆరాధిస్తుంది.

సోది ఫ్రెండ్: ఇది బాగుంది. పిచ్చెక్కేలా ఉంది :P

సోది: హ్మ్... విను విను....
ఒక వైపు పిచ్చి పిచ్చి ని భరించలేక, మరో వైపు పిచ్చి ప్రేమ ను పొందలేకపొతున్నా అనీ.... ఆ సంధిగ్ధం తట్టుకోలేక దుఃఖం తో నూతిలో దూకేస్తుంది పాపం పిచ్చి ప్రేమ. దూకాకా నూతిలో నీళ్ళు లెవని తెలుస్తుంది.

సోది ఫ్రెండ్: హహహహహహా.... నూతి లో నీళ్ళు లేకుండా ఎలా దూకింది.. సన్నాసి కాకపొతే!


సోది: అదే అదే....అందుకే తను ప్రేమ అయ్యింది.
పాపం అలా ఆ నూతిలోనే ఉండిపోతుంది. ఎందుకంటే నీళ్ళు లేవని ఎవరూ అటు రారు, చేద లేదు, తాడు లేదు, మెట్లు కూడా లేవు. ఇక చేసేది లేక దుఃఖాన్ని ఆశ్రయిస్తుంది. పిచ్చి తో ఉండాలనుకున్న ప్రేమ దుఃఖం తో తన శేష జీవితం గడిపేస్తుంది.

ఇప్పుడు చెప్పు. ఎలా ఉందీ కథ?

సోది ఫ్రెండ్: పిచ్చి ప్రేమ కథ విని దుఃఖం ఆగట్లేదు. :(

సోది: అంతే మరి! అమర మైనది పిచ్చి ప్రేమ. విని ఎవరైనా సరే దుఃఖించాల్సిందే!

సోది ఫ్రెండ్: మరి చదివినోళ్ళో??

సోది: పిచ్చెక్కిపోవాల్సిందే!! :P

మేఘన - 1

ఆకాశం అంతా నల్లగా, కాటుక చెదిరిన ఆమె కళ్ళలా...
సుడులు తిరుగుతూ యే నిమిషమైనా కురిసేలా ఉన్న ఆ ఆకాశాన్ని ఆమె కళ్ళు తదేకంగా చూస్తున్నాయి, నువ్వు ముందా నేను ముందా అన్నట్టుగా.......

ఒక్కసారిగా గాలి వేగం పెరిగి ఉధృతమయ్యింది. వరండాలో నిల్చున్న మేఘన గాలి ధాటికి కళ్ళు మూసుకుంది. పండిన నిన్నటి ఆకులు నిస్సహాయంగా రాలుతున్నాయి. మూసిన ఆమె కళ్ళలోంచి నిన్నటి జ్ఞాపకాల ఆనవాళ్ళలా...

*****


ఆకాశం లో నీలం రంగు డబ్బా ఒలికినట్టు ఉంది, అబ్బ.. ఎంత నీలమో!
మేఘనా... రోజూ చూసేదే కదా.. ఆ ఆకాశం. ఈ రోజు కొత్తేముంది?? ఎప్పుడూ ఏదో ఒకటి చెప్తూనే ఉంటావు నువ్వు.
హే.. కాంట్ యూ సీ?? ఈ రోజు ఎంత ప్రకాశవంతం గా ఉందో..? నిన్న వేరేగా ఉంది.
సరే తల్లీ..ఉంది. చాలా బాగుంది. ఓకే నా! ఇక పద. లంచ్ బ్రేక్ అయిపోయింది. టీం మీటింగ్ ఉంది ఈవాళ గుర్తుందా?
ఓ!! యెస్. మర్చిపోయాను. ఈవాళ మేనేజర్ తో నెక్ష్ట్ క్వార్టర్ కి వచ్చిన టాస్క్ లిస్ట్ లో సెకెండ్ దాని గురించి డిస్కస్ చెయ్యాలి. యాక్ట్యూల్లీ అందులో క్లయింట్ ఇచ్చిన రిక్వైర్మెంట్ ప్రకారం.....
అబ్బా..పొరపాటున మా నోట్లోంచి ఒక్క పదం వస్తే, నువ్వు 100 మాట్లాడేస్తావు కదా...
ఏంటీ? పదాలా? వాక్యాలా?!!
నిన్నూ... ఆగు..
(హహహహ....)

*****

మేఘనా, టైమవుతోంది. బయలుదేరదామా?
హ్మ్..
మళ్ళీ ఒకసారి ఆలోచించుకోమ్మా, ఇదే ఆఖరి అవకాశం.
అవును, జరిగిన తప్పును సరిదిద్దేందుకు నాకిదే ఆఖరి అవకాశం. దీన్ని జారవిడుచుకోలేను.
ఎంటో!! నీలాంటి అమ్మాయికి...
టైమవుతుంది బాబాయ్.
సరే పద. అంతా దైవేచ్ఛ.
ఇంతకీ జయంత్ ఎక్కడ? ఈ రోజు కూడా లేటేనా!

(బైక్ ఆగింది.)
సోరీ అంకుల్. వచ్చే దారిలో శృజన వాళ్ళ అక్కని కలవాల్సి వచ్చింది. బయలుదేరదామా?
మీ గురించే చూస్తున్నాం. నువ్వు, శృజన, మేఘన వెనక కూర్చోండి. నేను ముందు కూర్చుంటాను.
జయ్, మేఘనను అడుగుతా అన్నావ్ కదా.
గుర్తుంది. మేఘనా, ఒకసారి ఇలా వస్తావా?
నువ్వు ఇష్టం గానే చేస్తున్నావు కదా. ఏమీ బలవంతం ఫీల్ అవ్వట్లేదు కదా?
ఈ నిర్ణయం నా ఇష్ట ప్రకారమే తీసుకున్నాను. ఎవరి బలవంతం లేదు.
నా వల్ల మీ ఇద్దరి మధ్యా...
నువ్వంటూ లేకపోయినా నేను ఈ నిర్ణయమే తీసుకునేదాన్ని శృజన. సో, నువ్వు గిల్ట్ ఫీలయ్యేందుకు ఏమీ లేదు.
థాంక్యూ మేఘనా. నీలాంటి అర్థం చేసుకునే అమ్మాయి నాకు స్నేహితురాలు కావటం నాకు చాలా సంతోషం గా ఉంది.
కోర్ట్ విడాకులు మంజూరు చెయ్యకముందే నన్ను స్నేహితురాలిని చేసేసావా జయంత్?
హే, అలా కాదు. ఫ్లో లో...
పదండి టైమవుతుంది. బాబాయ్ వెయిట్ చేస్తున్నారు.

(ఇష్టం లేని జీవితం చావు కన్నా దుర్భరం కదూ... నీకు ఆ పరిస్థితి రానీయను జయంత్.)

(ఇది అదృష్టమనుకోవాలో, విధి రాత అనుకోవాలో... ఒకే కార్ లో వెళ్ళి విడాకులు తీసుకునేంత చనువు, ఫ్రీడం వీళ్ళ మధ్య..! ఇలాంటి కార్యం నా చేతుల మీదుగా!! హ్మ్....)

అంకుల్, అక్కడ ఈరోజు మేము చెయ్యాల్సిన పని ఏమైనా ఉందా?
ఒక్క సంతకం పెట్టటమే... అంతకన్నా ఏమీ లేదు.
ఓకె.

*****
ఆకాశం ఇంకా గర్జిస్తునే ఉంది. కారు కిటికీలోంచి బయటకు చూస్తున్న మేఘన ముంగురులు ఎవరో హడావుడిపెడుతున్నట్టు ఆమె చెంపలపై కదులుతున్నాయి. ఆమె దృష్టి మాత్రం ఎక్కడో... అంతరాల్లో ఎవో పేజీలను గబ గబా తిరగేస్తూ.... పరీక్షకు వెళ్ళే ముందు విద్యార్ధి లా ఆమె ధ్యాస అంతా ఆ పేజీల మీదనే... ఆమె ఆలోచనలు యే పేజీలను మీటుతున్నాయో.. అవి యే రాగాలు పలుకుతున్నాయో..! ఆ రాగాలను వినగలిగేది మాత్రం కేవలం ఆమె మనసు మాత్రమే!!
*****

మేఘనా..... I am coming to India next monday. నీ పెళ్ళి తరువాత ఇన్నాళ్ళాకి కలుసుకోగలుగుతున్నాం. I am so excited!!!!
హ్మ్... me too..
మిమ్మల్ని ఇద్దరినీ ఎప్పుడెప్పుడు కలుస్తానా అని నాకు ఎంత ఆత్రం గా ఉందో తెలుసా!! నీ మనసుకు నచ్చిన వాడిని పెళ్ళి చెసుకున్నావ్. I am soooo happy for you dear.. ఫోటోలు పంపలేదేం అని అడిగినప్పుడల్లా నువ్వు చెప్పిన సాకులు వినీ వినీ విసుగెత్తిపోయాను. నీకు తీరిక అయ్యే లోపు నేనే వచ్చేస్తున్నా.... కనీసం అక్కడైనా నాకు మీ ఫోటోలు చూపిస్తావా?
Sure. ఇక్కడికి రా... అన్నీ వివరంగా మాట్లాడదాం.
Sure.. Sure. ఒక్క విషయం కూడా వదలకుండా అన్నీ చెప్పాలి, నేను వినాలి. I want to know everything. Ok then. You take care. see you soon. Bye
Bye.

[టూట్....టూట్....]
*****

(ఒక పెద్ద మెరుపు మెరిసింది.)
మేఘనా... కోర్ట్ మీకు విడకులు మంజూరు చేసిందమ్మా.
(దూరంగా పిడుగుపాటు శబ్దం. బాబాయ్ మాటలు ఆ శబ్దం లో కలిసిపోయాయి.)

మేఘనా... నువ్వు బలవంతం చేసావనే తప్పితే నాకు ఇలా...... ఇదంతా నాకు మనస్పూర్తిగా ఇష్టం లేదు. సృజనను నేను ఇష్టపడటం నిజం. కానీ నీకు ఇలా అన్యాయం చేసి....
ఇప్పుడు ఈ వివరణలు దేనికి జయంత్? నీ గురించి నాకు తెలియనిదా చెప్పు? న్యాయం, అన్యాయం లాంటీ పెద్ద మాటలు అవసరం లేదు. నేను చాలా ఆలోచించే ఈ నిర్ణయం తీసుకున్నాను. దీని వల్ల నాకేదో తీరని నష్టం జరిగిపోయిన రేంజిలో చూడకు. నాకు చాలా ఇబ్బందిగా ఉంటుంది.
సరే... నిన్ను కష్టపెట్టను. ఐతే ఒక విషయం. ఈ సంతకాలు, విడాకులు, ఫార్మాలిటిస్ ఇవన్ని మన పెళ్ళికి మాత్రమే, స్నేహానికి కాదు. నువ్వంటే నాకు ఎనలేని గౌరవం, అభిమానం. ఇవి ఎప్పటికీ అలానే ఉంటాయి. నీకెప్పుడు ఎలాంటి అవసరం వచ్చినా నీకు నేను ఉన్నానని మర్చిపోకు.

జయంత్?! నువ్వు చెప్పిన ఈ విషయాలన్నీ నాకు తెలిసినవే. నాకు తెలుసును అన్న సంగతి నీకు కూడా తెలుసు. తెలిసీ ఇప్పుడు ఎందుకింత ఎమోషనల్ అవుతున్నావ్? నీకు లోపల యేమైన గిల్టీ ఫీలింగ్ ఉంటే ముందు అది వదులు.

ఎలా మేఘనా...?? నాకు అన్ని విధాలా అన్నీ సమకూర్చిన నిన్ను ఈ రోజు ఇలా వదిలేస్తున్నా అంటే... నా అంత స్వార్ధపరుడు ఇంకొకరు ఉండరు.
సృజన, ఏమీ అనుకోనంటే నేను జయంత్ తో కొంచం ఎకాంతం గా మాట్లాడాలి.
Sure.. నేను కార్ లో వెయిట్ చేస్తాను.
Thank you. బాబాయ్, మీరు కూడా...
చూడూ జయంత్. ఇన్నాళ్ళు ఒకరి బాధ్యత ఒకరు తీసుకున్నాం. నిర్వర్తించాం. స్నేహపూర్వకం గా మెలిగాం. అభిమానించుకున్నాం. ఒకరికొకరు అండగా నిలిచాం. కానీ ఒకరినొకరు ప్రేమించుకోలేదు. అలాంటి మన మధ్య ఈ పెళ్ళి అనే బంధం ఒకరినొకరికి బాధ్యత గానే మిగులుస్తుంది తప్ప సహచరునిగా కాదు. ఇన్నాళ్ళూ నేను అనుభవించని ఒక రకమైన స్వాతంత్ర్యం ఈ రోజు ఆ కోర్ట్ హాలులో ఆ కాగితం మీద చిన్న సంతకంతో లభించింది. నువ్వంటే ఇష్టం లేదని నా అభిప్రాయం కాదు సుమా.. కానీ అలా అనిపించింది. నాకు బాధ లేదని అనటం లేదు. కష్టమో, నష్టమో ఇన్నాళ్ళు కలిసి ఉన్న మనం ఇలా ఇప్పుడు విడిపోవటం నాకూ బాధ గానే ఉంది. కానీ నీకు-నాకు కూడా ఇదే మంచిది. అది కాలం తో పాటు మనకి అవగతం అవుతుందని భావిస్తున్నాను. కాస్త ప్రశాంతంగా ఆలోచిస్తే నీకే అంతా అర్థమవుతుంది. ఇష్టం లేని పెళ్ళి చేసుకున్నా, నీ ఉద్దేశాలు, భావాల విషయంలో నిజాయితీగా ఉండి నువ్వు నాకు కొంత మేలే చేసావు. నా జీవితంలో ఒక స్నేహితుడి అవసరం ఉన్న సమయంలో, నేస్తాలన్నీ దూరమై ఒంటరిగా మిగిలినప్పుడు అన్నీ అయ్యి నేను కోల్పోయిన నా పై నా నమ్మకాన్ని నిలిపి, ప్రతి మనిషికీ అవసరమైన ఆత్మ స్థైర్యాన్ని నీ సావాసం లో పొందేలా చేసావు. ఈ బంధం నుండి నేను ఉత్త చేతులతో వెళ్ళట్లేదు. ఎన్నో అనుభవాలను తీసుకెడుతున్నాను. ముఖ్యం గా నన్ను నేను పొందాను. నువ్వు నా గురించి గాభరా పడకు.

హ్మ్మ్...
అన్నట్టు ఈ రోజు సాయంత్రం నేను ఇల్లు షిఫ్ట్ అవుతున్నాను.
అదేంటీ???
మరోలా అనుకోకు జయంత్. ప్రస్తుతం నా జీవితంలో మార్పులు చాలా వేగంగా జరుగుతున్నాయి. You know it. వాటికి నేను ఎంత త్వరగా అలవాటుపడితే అంత మంచిది. అందుకే, I need a change.
అది కాదు....
కాదనకు జయంత్. ప్లీజ్!!
Ok. Whatever pleases you.
Thanks. I know you would understand.

*****
కుండపోత వర్షం. కారు అద్దం పై నీటి చారికలు ఎవరి మనోగతాన్ని వివరించాలనో తాపత్రయపడుతున్నాయి!
*****

to be contd.......

సమయమా....

'సమయమా...., కాస్త ఓపికపట్టు.' అని ఎంత చెప్పినా వినలేదు.
నీతో గడపలేకపోయానని తనలో ఉక్రోషం నింపుకుంటుంది.
అది చూసి నే కసురుకున్నానని నువ్వు నా పై అలుగుతావు!!
సమయానికి, నీకు మధ్య నే నలిగిపోతున్నాను.........

- మనసు.

సంగమేశ్వరుడు....

నిగ్రహం ఉట్టిపడే నిటారైన విగ్రహం.
మనో స్వచ్ఛతను తెలిపే మేని ఛాయ.
బూడిద పులుముకున్నట్టుగా తోచిన బూడిద రంగు ఖద్దరు బట్టలు,
సాధించిన విజ్ఞానాన్ని ఎత్తి చూపుతున్న కళ్ళద్దాలు,
ముచ్చటగొలిపే వినమ్రత, నిరాడంబరమైన చిరునవ్వు...
గౌరవించాలనిపించే నడత..., తడబాట్లు; తత్తరపాట్లు లేని నడక.
ఒక వైపు కాస్త అరిగినా కొత్తగానే ఉన్న చెప్పుల జతలో,
నడక మాకు కొత్తేమీ కాదని చెప్తున్న పగిలిన అరికాళ్ళు.
సమయం, ధనం, మాట, భోజనం - ఏదీ వ్యర్థం చేయని స్వభావం.
ఇన్ని సద్గుణాల కలబోత అయిన ఆ సంగమేశ్వరుడు,
ఎన్నో కథలు, సంగతులు చెప్పే పుస్తకాలను మూటకట్టిన ఖద్దరు సంచిని చేత పట్టి బయలుదేరాడు...
వేచి చూస్తున్న ఆ చిట్టి హృదయాలను కలిసేందుకు!

*****

బెంగళూరు లోని మత్తికెరె అనే ప్రదేశంలోని పిల్లల కోసం ILP (India Literacy Project) వాళ్ళు ఏర్పాటు చేసిన ఒక కమ్మ్యూనిటీ లైబ్రరీ గురించి నా స్నేహితుడొకతని [రవి] ద్వారా విని ఒక సారి నన్ను కూడా తీసుకెళ్ళమని అడిగాను. రవి అడగంగానే మొన్న ఆదివారం సంగమేష్ గారు [పైన వర్ణించిన వ్యక్తి] మమ్మల్ని ఇద్దరినీ అక్కడికి తీసుకెళ్ళారు. రవి ఇంతకు ముందు 2-3 సార్లు వెళ్ళారు. నాకు మాత్రం ఇదే మొదటి సారి.

"Height of intelligence enveloped in simplicity." - అనిపించింది నాకు సంగమేష్ గారిని చూడగానే... :). ఆయన గురించి నాకు ఏమీ తెలియకపోయినా, కేవలం పరిచయంతో కలిగిన ప్రేరణను స్నేహితులతో పంచుకునే ప్రయత్నమే ఈ టపా.

A Voyage (into the heart...)

హుషారుగా వచ్చి, చల్లగా ముట్టి, మెల్లగా తప్పుకునేవా...
కేరింతలతో మైమరపించి గ్రహించేలోపే తరలి పోయేవా...
ఈ వెచ్చటి స్నేహం వెనుక ఏముందో చూడాలన్న ఆశతో ముందుకు... ఎందుకో!!

మునుపు మైమరపించిన నీవేనా??
ముంచేసే ఉరువడి, నిరాశపరచే ప్రతికూలతలతో ఇలా భయపెడుతున్నావు?
ఈ కఠినత్వం ముసుగు వెనుక ఏముందో చూడాలన్న ఆశతో ముందుకు... ఎందుకో!!

ఉన్నట్టుండి ఎమిటీ నిశ్శబ్ధం?
గాఢమైన బంధమా, చొరబడుతున్నానన్న భయమా లేక అయిష్టాన్ని ఇలా చూపించేవా?
ఈ అపోహల తెరల వెనుక ఏముందో చూడాలన్న ఆశతో ముందుకు.. ఎందుకో!!

ఆహా..!! తరగని సౌందర్యం..!
స్వాతి చినుకులను దాచి పేర్చిన ముత్యాల వరుసలు...
ప్రేమ పంచి, స్వేచ్ఛ నిచ్చే విశాల లోకం...

ప్రియతమా...,
నీ మది సాగరాన్ని కొల్లగొట్టి దోచేననుకునేవా??
కౌగిలితో పహరా కట్టి నిన్ను నా గుండెల్లో పదిలంగా దాచుకోనా..!

టెలీపతీ

పగటి వెలుగు వెనుక నిశ్శబ్దం గా దాగి,
రేయి కుదిర్చిన ఏకాంతంలో మౌనంగా ఊసులు దొర్లించుకుంటూ...
తలపు తళుకులన్నీ కళ్ళలో మిలుకుమనిపిస్తూ...
భావోద్వేగాన్నంతా చుట్టూ కమ్ముకున్న నిశిధిలోకి శ్రావ్యమైన యుగళగీతికలా ఆలాపిస్తున్న ఆ రెండు తారలను చూసావా?
భౌతికంగా అవి ఎంతో దూరంగా ఉన్నాయని తెలిసినా, నాకవి ఎంతో దగ్గరగా ఉన్నట్టు అనిపిస్తున్నాయి.


***
ఈ టపా నా టెలీపతీ దోస్త్ కి అంకితం.

ఏమిటి నీ గొప్ప??? ప్రభూ!!

వేణువూది, పరవశించే మదిని యేమార్చి, ఊరేగించి, లాలించి, వశపరచుకుని,
ఆఖరుకు, నీ సన్నిధినే పరమపథమని నిష్కల్మషంగా, అమాయకంగా భావించినపుడు, అదే అదనుగా...
ఇది భ్రమనీ, తాత్కాలికమనీ, నీది కాదనీ, అసలు నీదనేది ఏదీ లేదనీ గుర్తుచేసి, ఉన్న ఫళాన వెళ్ళగొట్టీ....
ఆ విసురుకు రెక్కలు విరిగి, నేల కూలిన పక్షిలా, బ్రతకలేక, చావు రాక, చితికిపోయి దయనీయంగా ఉన్నప్పుడు...
చిరునవ్వు చిందిస్తూ, కారే కన్నీరుకు 'మాయా మోహాల నుండి విముక్తి'గా అద్వితీయమైన, అమోఘమయిన, లోకాతీతమయిన భాష్యం చెప్పే వాడివి.... ఏమిటి నీ గొప్ప??? ప్రభూ!!
ఉన్నదంతా దోచేసే దొంగలు నీకన్న మేలు కదూ?!!! కనీసం మనసును గాయపరచక, మిగిల్చి పోతారు.

వెలితి

రోడ్లు వెడల్పు చేసేందుకు అప్పుడప్పుడూ చెట్లు నరికేస్తూ ఉంటారు. అలాంటి సన్నివేశాలు నేను చాలా సార్లు చూసాను. ఐనా ఎందుకో అలాంటి దృశ్యం చూసినప్పుడల్లా లోలోపల లోతుల్లో ఎక్కడో..... చెప్పలేని బాధ. ఆ ప్రాణం కొణ్ణేళ్ళుగా ఎదిగి, వికశించి, ప్రేమించి, ఉన్నది పంచి, ఈ రోజు ఇలాంటి దుస్థితికి గురయ్యిందే, కర్కసత్వానికి బలయ్యిందే అన్న వేదన. నిర్దాక్షిణ్యం గా వేళ్ళతో సహా పెకిలించేస్తున్న ఆ దృశ్యాన్ని చూస్తున్నా ఏమీ చెయ్యలేని నిస్సహాయ స్థితి!! ఆమెకెంత నొప్పి కలుగుతుందో అన్న ఆలోచన వస్తూనే ఒళ్ళు గగుర్పొడుస్తుంది. మనిషిగా పుట్టినందుకు సిగ్గేస్తుంది. ఇది ఇలా ఉంటే..... తన శరీరాన్ని చీల్చుకుని ప్రాణం పోసుకుని, ఇన్నేళ్ళుగా ఎదుగుతున్న నేస్తాన్ని తానే మోస్తూ, చూస్తూ గర్వం తో పొంగిపోతుండగా.... "మీ బంధం ఇక ఇక్కడితో అంతం" అంటూ ఈ రోజు గునపపు పోట్ల పడ్డాయి. తన కళ్ళ ముందే తానెంతో మురిపెంగా పెంచుకున్న స్నేహం తనకి దూరమవుతోంది. ఈ హటాత్పరిణామాన్ని తట్టుకోలేక, ఆ గునపాలు చేసే గయాలను సైతం లెక్క చెయ్యకుండా తన నేస్తాన్ని కాపాడేందుకు ఆమె చేసిన ప్రయత్నం ఒక పక్క వృధా అవుతూంటే... ఆ స్నేహం తాలూకు ఆనవాళ్ళు కూడా మిగలనివ్వకుండా, వేళ్ళతో పాటుగా పెకిలించేస్తున్నప్పుడు ఆ హృదయం ఎంత బాధపడి ఉంటుందో!! ఎంతగా కృంగిపోయి ఉంటుందో!! తగిలిన పోట్ల కంటే... అవి తనలో మిగిల్చిన ఖాళీ భారమైంది, భరించలేనిది. ఏం చేసి భర్తీ చేయగలం ఆ ఖాళీని? ఎవరు పూడ్చ గలరు ఆ వెలితిని?? మన రహదారులెంత విశాలం చేసుకున్నా, మన మనసులెందుకు ఇంకా ఇంత సంకుచితంగా ఉన్నాయి??!

నింగిలో రాగాలు.....

ఒక నిండైన అనుభవం కలిగినప్పుడు అబ్బురంగా తోచింది, అదృష్టం అనిపించింది.
గుర్తొచ్చిన ప్రతి సారీ అందం పంచింది, ఉబ్బితబ్బిబ్బయ్యెలా చేసింది.
పదే పదే ఎదురుపడి నన్ను హత్తుకుంటుంది, పడదోస్తుంది, పడబోతే చేయందిస్తుంది.
నిలువునా తడిపేస్తున్న ఈ అనుభవాల జల్లులు జీవితపు కిరణాన్ని మృదువుగా తాకి శృతి చేస్తున్నాయి.
సప్త స్వరాలు పలికే సప్త వర్ణాలను అవిష్కరిస్తున్నాయి.

వాన వెలిసిన ఒక ఉదయం....

నీలం లో తెల్ల మేఘాల జంట వీడ్కోలు పాడుకుంటున్నాయి...,
దూరం గా గిర్రు గిర్రున తిరుగుతూ, తూలుతూ గాలి పటం నిరసన వ్యక్తం చేస్తుంది.
ఒంటరి తూరీగ ఒకటి ఆశగా ఎగురుతుంది.
చెట్ల ఆకుల మధ్య వెలుగు చనువుగా చేరిపోయింది.
తడిసిన ఇసుకలో వాన నీరు ధారలు కట్టి పారుతోంది.

**************************

నిన్నటి వరకూ బొద్దింకల గబ్బు కంపు...
వాన పడిందిలే, అనుకుంటే ఎలుకలు వదల్లేదు, ఈ రోజు కూడా...
ముక్కలుగా కొరికిన వాటిని కుప్పలుగా పోస్తున్నాయి.
వరదొస్తే కొట్టుకుపోయేవేమో....!!
వానొచ్చి చిందర వందర చేసి, ఇప్పుడు గమ్మునుంది.
మట్టిలో కడిగిన చెత్త కొత్త వాసనలు గుమ్మరిస్తుంది.

***************************

దూసుకొచ్చిన కాంతి రేఖను రాలుతున్న చినుకు విచ్చిన్నం చేసింది.
ఎక్కడో... గోడ పగుళ్ళ వెలితుల్లో ఒక విత్తు మొలిచింది.

ఎక్కడికీ పయనం?

ప్రతి నిమిషం, ప్రతి ఒక్కరం ప్రేమ కోసం పరితపిస్తూ ఉంటామని అంత ముందు ఎక్కడో రాసుకున్నను. క్రితం నిమిషం వరకూ కూడా అలానే అనుకున్నాను. ఇప్పుడు నా ఆలోచన మారుతున్నట్టు అనిపిస్తుంది.

ప్రతి నిమిషం, ప్రతి ఒక్కరం స్థిరత్వం కోసం పరితపిస్తున్నామని అనిపిస్తుంది....

ఒకడు ఇస్తున్నాడు. ఒకడు పుచ్చుకుంటున్నాడు. ఒకడు నవ్వుతున్నాడు. వేరొకడు ఏడుస్తున్నాడు. ఒకడు పూజిస్తున్నాడు. ఇంకెవడో కక్ష సాధిస్తున్నాడు. ఒకడు కష్టపడుతున్నాడు. ఒకడు సర్దుకుపోతున్నాడు. ఇలా ఎవరేం చేసినా వారు నమ్మిన ఎదో ఒక విషయంలో స్థిరత్వం పొందటానికే ప్రయత్నిస్తున్నామేమో! సరిగా చూస్తే మనుషులే కాదు, వస్తువులు కూడా.. ఎత్తు నుంచి పడుతుంది, జారుతుంది, స్థిరత్వం పొందే వరకూ. అణు స్థాయిలో కూడా ఒక స్థిరమైన స్థితి పొందే వరకూ ఇచ్చి-పుచ్చుకోవటాలు జరుగుతుంటాయి. నీరు వాలు వెంట పారుతుంది.

ఇలా సృష్ఠిలో ఏ పదార్ధం అయినా, జీవి అయినా, వస్తువు అయినా సరే తన పరిధిలో భౌతిక, సామాజిక, మానసిక మరేదైనా దృక్పథాల్లో ఎక్కడైతే తనకు స్థిరత్వం లేదో ఆ విషయంలో స్థిరత్వం పొందే దిశగా జీవిత ప్రయాణం సాగిస్తుంది. ఇదే సృష్ఠి తనను తాను అలవోకగా నడుపుకునే విధానం?!!

ఒక అద్భుతం ఏమిటంటే జ్ఞానం స్థాయితో పాటుగా ఈ నిర్దేశికాల సంఖ్య పెరగటం! అంటే రాయి, నీరు, గాలి లాంటి వాటిలో భౌతిక; మొక్కలు, జంతువుల్లో భౌతిక, రసాయన, జైవిక; అంశాలు నిర్దేశికాలవుతాయి. మనిషి విషయానికొచ్చేసరికి వీటన్నితోపాటు సామాజిక, మానసిక, మనస్తత్వ స్థితులు కూడా అంశాలవుతాయి. ఇలా ఇన్ని అంశాల స్థితి గతుల ఫలితం మనిషి జీవన పయన మార్గం. అదే మనిషి జీవితానికి అందం, అబ్బురం చేకూరుస్తుందనుకుంటా... అలానే క్లిష్ఠతను కూడా!!

ఇలా కొనసాగే పయనాల్లో ప్రేమ అనేది ఒక ముఖ్యమైన ఉత్పాదకం మాత్రమే?!!

ఒకప్పుడు ఇలా... అనుకున్న ఒక ఆలోచనని ఈ రోజు అలా కాదు ఇలా.. అని కొత్తగా అవిష్కరించుకున్నాను. చూడాలి నా పయనం ఎటు సాగుతుందో!! :)


*******************
నాలో ఆలోచనని ఈ దిశగా ప్రేరేపితం చేసిన నేస్తానికి కృతజ్ఞతలు.

లైవ్ షో..

కొంచం పిండి నీలి మందు డబ్బాలో పోసుకోవచ్చు అన్నట్టున్న ఆకాశం మీద,
టైడ్! అవాక్కయ్యారా? అన్నట్టు తెల్లగా, చిక్కగా మెరిసిపోతున్న మబ్బులు.
వాళ్ళలో వాళ్ళు ఎవో కబుర్లాడుకుంటూ ముసి ముసి నవ్వులు నవ్వుకుంటుంటే,
"నాతోనే, నాతోనే..!!" అని మురిసిపోతూ, కళ్ళు అప్పగించి టీ.వీ చూసే ప్రేక్షక పాత్రలో ఉన్న నాకు....
పగలే ఇక వెన్నెలా, జగమే ఒక ఊయలా~~~

**********

ఆవేశంతో ఊగిపోతూ బస్సెక్కిన నా పై ఆకాశంలోని ఆ మబ్బులు ఏం మందు చల్లాయో మరి! నే చేసిన గంటన్నర సేపు ప్రయాణం అచ్చం గా వాటితోనే ఏవో ఊసులాడుతున్నట్టే సాగిపోయింది. ఆ ఊసులేమిటో అంతు పట్టని నా మెదడును, "అంత కష్టపడకు, ఆ ఊసులు నాతో." అని ఏదో చెప్పి మనసు సమాధానపరచింది. గట్టు మీద నుంచి ఇసుక తిప్పలోకి దూకినట్టు, అమాంతం ఈ నేల మీది నుంచి ఆ ఆకాశాంలోకి దూకి ఆ నీలంలో మునిగిపోయి, కావాల్సినంత సేపు ఆ నింగిని అలానే పట్టుకుని ఉండాలన్న కోరిక పుట్టకపోలేదు. కానీ అలా కుదరదు కదా... వీలైనంత సేపు ఆ నీలాన్ని, ఆ మబ్బుల ఆకృతుల్ని కళ్ళతోనే తాగేసాను. ఎంత చేసినా, ఎంత చూసినా తృప్తి తీరదే!!

మన్-దారం

మాట రాని ఊసు ఏదొ మౌనమై చూస్తుంది.
ఊహ లేని పలుకు ఏదొ గోడమల్లె కూర్చుంది.

ఊసులకు వారధి, చూపులే కట్టేది.
చూపులకు బాట, తలపులే వేసేది.

తలపులన్ని తలుపులేసి భద్రపరచి ఉంచేవా..?
భద్రమైన మనసు చూసి నిగ్రహమని మురిసేవా..?

నీడలు...

మెర్కురీ దీప కాంతులను అడ్డగిస్తున్న ఆకుల నీడలు...
కిటికీ అద్దం మీద నల్లగా, మెల్లగా ఊగుతున్నాయి.

అరుగు మీద ఎర్పడ్డ చిన్ని కొలనులోని అలల నీడలు...
వరండా సీలింగ్ పై పసిడి వర్ణంలో మెరుస్తూ కదులుతున్నాయి.

బీడు వారిన మది మైదానంలో పాతుకుపోయిన జ్ఞాపకాల నీడలు...
ముఖం పై మౌనంగా, ఖాళీగా మెదులుతున్నాయి.

నన్నొదిలిపోతావా??.......

ఇంత మంచి నేస్తాన్ని, నన్నొదిలిపోతావా....ప్రేమా?
***
ఎందుకొచ్చింది నాకీ అనుమానం? రాదా మరి..?! ఇదే కాదు, ఇంకా చాలానే సందేహాలొస్తున్నాయి. నాకు కష్టాలొచ్చినప్పుడు, నిజంగా నీ అవసరం ఎక్కువ ఉన్నప్పుడే నువ్వు నన్నొదిలిపోతావనిపిస్తుంది. లేకపోతే నువ్వు లేనప్పుడు, "ఇదే మంచి చాన్స్" అనుకుంటూ కష్టాలొచ్చి నన్ను చుట్టు ముడుతున్నాయా?? ఇదేమీ కాదేమో!! నువ్వున్నప్పుడూ కష్టాలున్నాయేమో.. కానీ అసలు అవి కష్టాలనే అనిపించలేదేమో... అయ్యుండచ్చు. మంచి తోడుంటే యే దారిలో అయినా, ఎలాంటి ప్రయాణం అయినా ఇట్టే సులువైపోదూ!! నేస్తం ఉంటే నరకం కూడా నైస్ గా ఉంటుంది. ఎంటీ? కాస్త ఎక్కువయ్యింది అనిపిస్తుందా? నిజంగానే చెప్తున్నా... నేస్తం దూరమైతే స్వర్గంలో కూడా కష్టాలొచ్చి కాపురముంటాయి. పరీక్షలొచ్చి పలకరిస్తాయి. కావాలంటే సుధ ని అడుగు... "సంతోషం గానే ఉన్నా, నేస్తం దూరంగా ఉంటే ఎంత వెలితిగా ఉందో.. ఆ లోటు కొట్టొచ్చినట్టు కనిపిస్తోంది. " అని మొన్న తనే అంది. అందుకే.... ఎదేమైనా, నువ్వు నన్నొదిలిపోయినా, నేను మాత్రం ఒక్క సారి కమిట్ అయితే నా మాట నేనే వినను. నాలో ఉన్న నిన్ను ఎప్పటికీ వదులుకోను. నా హృదయాంతరాలలో నువ్వు నింపిన మకరందాన్ని అందరికీ పంచుతూనే ఉంటాను.

------------------------------------------------------------------------------
పంచేకొద్దీ పెరిగేది ప్రేమ.

వినిపించుకోను..........

నిశ్శబ్దం నా కాలు నిలవనీయట్లేదు.
తల బద్దలయ్యేలా ఢీకొడుతున్న ఆలోచనల అలలు.....
ఆ ఘోష అస్పష్టంగా వినపడుతోంది.
ఆ హోరు చెవులను చీల్చేస్తోంది.

ప్రతి క్షణం చూసిన ఎదురుచూపుకు,
అను క్షణం గుర్తుండిపోయేలా ఇచ్చిన ఆ
పిడికెడు మాటల కన్న,
పిడి బాకుతో గుండెను ఒకేసారి చీల్చేసి పో.......

తీయని కలలను నిర్దాక్షణ్యం గా తుడిచేసే ఆ,
మాటలతో ఎందుకు ఇలా చిత్ర వధ???
ఈ మాటల మూటల భారం, జీవితాంతం!
మోయగలననుకుంటున్నావా....?

గలనో.. లేదో....... ఎవరికి నిరూపించాలి???
మోయాలేకపోతే, ఈడ్చుకుంటూ వెళ్ళను.
ఉన్న ఫళాన విదిలించుకోగలను, విడిపించుకోగలను!!
ప్రస్తుతానికి మాత్రం వినిపించుకోను.

---------------------------------------------------------------------------------------
అటు నిశ్శబ్ధం భరించలేక, ఇటు మాటలు వినలేకపోతే, వినటం మానెయ్యాలంతే...!!!

నీ ప్రశ్నలు నీవే... [Lyrics]

ఈ మధ్య కాలంలో నాకు బాగా నచ్చిన పాటల్లో ఈ పాట ఒకటి. 'కొత్త బంగారులోకం' చిత్రంలోని ఈ పాట బాలు గారి స్వరంలో వినేప్పుడు మనసులో కలిగే స్పందన నా మాటల్లో చెప్పలేను. ఎందుకో ఇక్కడ భద్రపరుచుకోవాలనిపించి......

*******

నీ ప్రశ్నలు నీవే ఎవ్వరో బదులివ్వరుగా..
నీ చిక్కులు నీవే ఎవ్వరూ విడిపించరుగా..!

ఏ గాలో నిన్ను తరుముతుంటే అల్లరిగా..
ఆగాలో లేదో తెలియదంటే చెల్లదుగా..!

పది నెలలు తనలో నిన్ను మోసిన అమ్మైనా...
అపుడో ఇపుడో కననే కనను అంటుందా..!

ప్రతి కుసుమం తనదే అనదే విరిసే కొమ్మైనా...
గుడికో జడకో సాగనంపక ఉంటుందా..!

బతుకంటే బడి చదువా అనుకుంటే అతి సులువా...
పొరబడినా పడినా జాలిపడదే కాలం మనలాగా...
ఒక నిమిషం కూడ ఆగిపోదే నువ్వొచ్చేదాకా...!


అలలుండని కడలేదని అడిగేందుకె తెలివుందా?
కలలుండని కనులేవని నిత్యం నిదరోమందా?
గతముందని గమనించని నడిరేయికి రేపుందా?
గతి తోచని గమనానికి గమ్యం అంటు ఉందా..?

వలపేదో వల వేసింది వయసేమో అటు తోస్తుంది.
గెలుపంటే ఏదో ఇంత వరకు వివరించే ఋజువేముంది??
సుడిలో పడు ప్రతి నావ... చెబుతున్నది వినలేవా..?


పొరబాటున చేజారిన తరుణం తిరిగొస్తుందా?
ప్రతి పూటొక పుటగా తన పాఠం వివరిస్తుందా?
మన కోసమే తనలో తను రగిలే రవి తపనంతా..
కనుమూసిన తరువాతనే పెను చీకటి చెబుతుందా??

కడ తేరని పయనాలెన్ని..! పడదోసిన ప్రణయాలెన్ని..!
అని తిరగేశాయా చరిత పుటలు వెనుజూడక ఉరికే వెతలు.
తమ ముందు తరాలకు స్మృతుల చితులు అందించాలా ప్రేమికులు???
ఇది కాదే విధి రాత..! అనుకోదేం ఎదురీత...!!

పది నెలలు తనలో నిన్ను మోసిన అమ్మైనా...
అపుడో ఇపుడో కననే కనను అంటుందా..

ప్రతి కుసుమం తనదే అనదే విరిసే కొమ్మైనా...
గుడికో జడకో సాగనంపక ఉంటుందా..

బతుకంటే బడి చదువా అనుకుంటే అతి సులువా...
పొరబడినా పడినా జాలిపడదే కాలం మనలాగా...
ఒక నిమిషం కూడ ఆగిపోదే నువ్వొచ్చేదాకా.....

స్వేచ్ఛ

అనంతమైన నీ నుండి స్వేచ్ఛానుభవము గోరి, ఉప్పొంగి, విడివడి సంకల్పపు రెక్కలు తొడిగి అత్యున్నత శిఖరాలను అధిరోహించితిని..
సంతృప్తి లేని ఒంటరి జీవినై, నిత్యానందము ప్రసాదించు ప్రేమ కొరకు వెదకుచు దేశాటనము చేసితిని...
విరహమో, వేదనో మరి వెతుకులాటయో... ఒక తోడు కొరకు తహతహలాడుతు విధి చూపిన మార్గముననుసరించితిని...
ఒక నాడు, ఊహించని రీతిన భగవంతుని దూతయనిపించెడి అదృశ్య హస్త ద్వయముల ఆలింగన స్పర్శచే పరవశించితిని..
అట్టి అనుభవమును శాశ్వతముగ పొందవలెననెడి బలీయమైన కాంక్ష మనసును ముసరగ ఆ క్షణమును ఒడిసిపట్టితిని...
ప్రేమామృతము సేవించిన మరు క్షణమున అహము నశించి, స్వేచ్చా స్వాతంత్ర్యములతో ఆనందమై జాలువారితిని...
ఉరకలెత్తు నవ చైతన్యము సంతరించుకున్న నేనిదివరకెరుగని నేను సరికొత్త పుంతలు త్రొక్కుతు ప్రవహించితిని....
ప్రేమైక మైకమున, ప్రకృతితొ మమేకమై, జీవితముననుభవించినట్టి ఉత్సాహముతో సంతుష్ఠుడనైతిని...
నీ చెంత చేరవలెనన్న ఆశతో, ఎగసిపడు ఉద్వేగముతో పరుగులెత్తుతు, విజయోత్సాహముతో నీలో చేరితిని....




తండ్రీ, ఇట్టి స్వేచ్ఛను ప్రసాదించిన నీ ప్రేమ అపారము, అనిర్వచనీయము.....

హ హ హా... హహహహహ హ హ హా..................

"హ హ హా... హహహహహ హ హ హా.................."

"ఊరికే ఎందుకు అంతగా నవ్వుతున్నావు?"
భయపెట్టే ప్రశ్న ఇది!!. అడిగిన ప్రశ్నకు సమాధానం చెప్పనందుకు విక్రమార్కుడి తల వంద చెక్కలవుతుంది అని బేతాళూడంటాడు. కానీ ఈ ప్రశ్నకు సమాధానం తెలిసిపోతే నీ గుండె వేయి ముక్కలవుతుంది అని ఆత్మారాముడు హెచ్చరిస్తూ ఉంటాడు. అందుకే.... ఇలా కాదని, ఒక సారి చెవులు ఘట్టిగా మూసుకుని ఆలోచించేసాను.......

"ఊరికే ఎందుకు అంతగా నవ్వుతున్నావు?"
ఇది.. బయటపడలేని పైశాచిక చేష్ఠకు మారు రూపం కావచ్చు. అవగతం చేసుకున్న నిస్సహాయత మింగెయ్యకుండా అడ్డుపెట్టుకున్న చిన్న కవచం కూడా కావచ్చు. లోనుండి భయపెట్టే నిశ్శబ్ధమైన అగాధం హోరు నుండి తప్పించుకునేందుకు చేసే షోరు కావచ్చు. ఒక హిపోక్రట్ కు ప్రాణం పోసే ఊపిరి కావచ్చు. వచ్చే కన్నీరుకు "ఆనందం" పేరిచ్చే ప్రయత్నం కూడా కావచ్చు.

ఒక్క మాటలో... లోపల ఉన్న విషాన్ని హుందాగా బయటకు కక్కేసి నెక్ష్ట్ ఛాలెంజ్ కు రెడీ అయ్యేందుకు నాకు తెలిసిన ఒకే ఒక మార్గం కావచ్చు.


--------------------------------------------------------------------------------------------
అర్రే... నా గుండె ఇప్పుడు వేయి ముక్కలయ్యిందా? లేనట్టుందే!! అంటే, ఆత్మారాముడు కూడా అప్పుడప్పుడూ అనవసరంగా భయపె(ప)డతాడన్నమాట!! హ హ హా... హహహహహ హ హ హా..................

మౌనం, మాటల - దాగుడుమూతలు

అఫీసుకు బయలుదేరినదాన్ని, ఏదో మాటల్లో పడి అలానే కుర్చీలో కూర్చున్నాను. షేర్ మార్కెట్ గురించి అత్త, నాన్న ఏదో మాట్లాడుతున్నారు.

"నా ఫ్రెండ్ కుమార్, బోలెడంత డబ్బు సంపాదించాడు. మార్కెట్ ని జాగ్రత్తగా స్టడీ చేస్తూ, టెన్షన్ అవ్వకుండా ఉండాలి. ఇక్కడ పెరగటం, తగ్గటం మామూలే. తీసుకునే రిస్క్ మీద ఒక అవగాహన ఉండాలి..."

"కాస్త తెలివి ఉంటే ఇక్కడ సంపాదించటం చాలా తేలిక అన్నయ్యా గారూ.. ఒక వారం లొ 10 కి 5 సంపాదించచ్చు. బ్యాంక్ లో వేస్తే ఎప్పటికి వచ్చేను ఆ 5?!" అంటూ ఇంకా ఏదో చెప్పబోయింది అత్త.

"అత్తా నాకు తెలియకడుగుతాను, మార్కెట్ లో మనీ ఏమీ మేనుఫాక్చర్ అవ్వదు కదా...! అంటే నీ డబ్బు వేగంగా పెరుగుతుంది అంటే ఆ డబ్బు ఎవడో పోగొట్టుకున్నదనే కదా?"

"అలా కాదే.. ఇక్కడ ఎవడికి తెలివుంటే వాడు సంపాదించుకుంటాడు. అంతే..."

"నిజమే షేర్ మార్కెట్ అంటే పేకాటలాంటిది." అని నాన్న గొంతు వినిపించింది.

"అందుకే నాన్నా, నాకు అందులో డబ్బు ఇన్వెస్ట్ చెయ్యటమంటే నచ్చదు."

నాన్న నన్ను చూసారు. ఆ చూపులో అదో రకమైన అంగీకారం లేని స్వీకారం కనిపించింది. నేను అత్తను చూసాను.

మధ్యలో ఇవేమి సరిగా అర్థం కాని అమ్మ ఏదేదో అంటూ అమాయకంగా నవ్వుతుంది. మాటల్లో పడ్డాను అన్నది ఒక వంక. నిజానికి ఉన్న చోట నుండి అడుగు ముందుకు పడట్లేదు. "ఇక బయలుదేరతానమ్మా.." అని చెప్పి లేచి నిల్చున్నాను. అమ్మ వచ్చి దగ్గరకు తీసుకుంది. నా ముఖంలో ఎలాంటి హావ భావాలు రావట్లేదు. అమ్మ శరీరం నాకు తగులుతూ ఉన్నా, తనని చేతులతో ముడివెయ్యాలనిపించినా మరి ఎందుకో అలాగే నిల్చున్నాను. ఉంటానని చెప్పి రెండడుగులు వేసి, మళ్ళా వెనక్కి తిరిగి,

"మొబైల్ చార్జర్ పెట్టుకో అక్కడ టేబుల్ పైన ఉంది"

"సరే..", అంటూ అమ్మ నాతో పాటు గుమ్మం బయటకొచ్చింది.

"బయట మబ్బుగా ఉంది. వర్షం పడచ్చు. ఒక పావుగంట త్వరగా బయలుదేరండి."

"అలాగే.."

"స్టేషన్ లో జాగ్రత్త...."

"మేము జాగ్రత్తగానే ఉంటాం గానీ నువ్వు జాగ్రత్త. ఆఫీసులో ఎక్కువ సేపు ఉండకు. ఇంటికి త్వరగ వెళ్ళిపోతూ ఉండు."

"సరే.. వెళ్ళి త్వరగా స్నానం చేసెయ్యి. ఇంకో అరగంటలో కారొస్తుంది."

"అవును. సరే జాగ్రత్త.."

"హ్మ్.. ఇంటికెళ్ళాకా ఫోన్ చెయ్యండి.

"సరే.."

"ఉంటాను, బై"

"హ్మ్.. బై"

భారంగానే అడుగులు ముందుకు పడ్డాయి......


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
కొన్ని సార్లు ఎంతో express చెయ్యాలనిపించి కూడా... చెయ్యలేకో, ఎలా చెయ్యాలో తెలియకో మరి... చెయ్యకుండానే ఉండిపోతాం. అలా అని అస్సలు చెయ్యకుండా ఉండం. అసలు విషయాన్ని కప్పేస్తూ ఎదో ఒకటి చెప్తుంటాం!! :). ఒకవేళ ఆ సమయంలో, "ఏదో ఉంది, ఏంటో చెప్పు!!" అని అవతలి వ్యక్తి నిలదీస్తే గనక చెప్పేందుకు మాటలు రావు. బయటకు అంతా మౌనమే.. లోపల మాత్రం, చిరంజీవి సినిమా మొదటి ఆట టికెట్ కోసం తన్నుకుంటున్న అభిమానుల్లా ఉంటాయి మాటలు!!

ఏంటో ఈ.........

You pour down all your Love on me.
You are Rich and Generous.
You are Beautiful and Loving.
But I cant take it anymore.

- said the valley

"Take??!!!"
Your Depth is my Height.
You "Give" me Space.
You "Gave" me Life.
I never Gave. Thats my flow.

- replied the waterfall

|స్పేస్~~~~~~~~

ఒంటరితనం సాగరమై నన్నావహించి, తనకు "స్పేస్" కావాలంటూ...
ప్రతి క్షణం ఘోషిస్తోంది, నా నుండి నన్ను నెట్టేస్తోంది. :)

నీ ఇష్టం.

కష్టకాలంలో, నన్ను ఓదార్చటానికి కాక, ఆ సమయంలోనూ వినబడే శ్రావ్యమైన రాగాన్ని గుర్తుచేసేందుకు నా తోడుంటావని…

అపజయాల పాలైన సమయంలో నాకు ఊరట కలిగించేందుకు కాక, నా శక్తి పై నమ్మకంతో నా సామర్ధ్యాన్ని నాకు గుర్తుచేసేందుకు నా వెన్నంటి ఉంటావని…

నాలోని లోపాలను సమర్ధించేదుకు కాక, ‘అన్ని వేళాలా నీవు నా ప్రేమకు పాత్రురాలివి’ అని నమ్మకం కలిగించేందుకు నా ఫిర్యాదులను సైతం ఓపికగా వింటున్నావని…

ఒంటరిగా ఉండాలనిపించిన వేళల్లో సైతం, నా వెంట ఉండటం ద్వారా కాక, తిరిగి వచ్చేందుకు ఒకే ఒక కారనమవటం ద్వారా, ‘నేను ఒంటరిని’ అన్న భావన నాకు కలుగనివ్వవని…

బహుమతులిచ్చో లేక మేలు చేసో కాక, ఒక చిన్ని చిరునవ్వుతో నా మనసును గెలుచుకోగలవని…

నన్ను మాత్రమే కాక ప్రకృతిలోని ప్రాణులన్నిటినీ ఇదే భావంతో ఆదరిస్తావని…

‘మోక్ష సాధన’ అన్న భావావేశానికి అతీతమై, వైరాగ్యం నుండి సైతం వైరాగ్యం పొందిన విరాగి, యోగివని...

ఎవరిమీదైతే నమ్మకం ఉంచానో...


అలాంటి నీవు, నీ తత్వమే నాలో ప్రవహిస్తూన్న వేళ, నీవు శ్రుతింపగా మోగే మురళి కావాలనుకునే నన్ను, వెండి మురళి కోరటం న్యాయమా? విన్న వెంటనే ఆక్రోశంతో ఊగిపోయాను. తక్కెడలో భక్తితో వేసిన తులసీ దళం కన్న తేలికైన నీవేనా ఈ మాటన్నది? కోరావని, నీకు లోహపు మురళిని సమర్పించి నా ఆత్మను నేనే పరిహసించుకోలేను. ఒక వెదురు ముక్క తేవటం తేలికే... అలా అని దొరికిన వెదురు ముక్కను నీ చేత పెట్టి మురళి అనలేను. ఇటు మురళి లేకుండా నీ విగ్రహాన్ని చూడలేను. ఈ పరీక్ష, నా నమ్మకానికా? లేక నాకు నీ పై ఉన్న మమకారానికా? లేదా 'నీవు, నేను ' అని... నేనే ఒక భ్రమలో జీవిస్తున్నానా???

హ్మ్.. భ్రమలో జీవిస్తేనేం!! వీడేవరకూ అదే నిజం. నా నమ్మకమే నాకు ముఖ్యం. నా నమ్మకం పై నమ్మకముంచి, భారం అంతా నీపై మోపి, విరిగిన నీ మురళిని జోడించి దానినే నీకు సమర్పిస్తున్నాను. స్వీకరించటం, లేకపోవటం నీకే వదిలేస్తున్నాను. ఏం చేస్తావో నీ ఇష్టం.

*******************************************************************************************
నా కృష్ణుడి బొమ్మ కున్న మురళిని నా స్నేహితులు తెలియక పుల్ల ముక్కనుకుని విరగొట్టేశారు. అదీ సంగతి. ఆ విషయం చెప్తే విని, 'వెండిది పెట్టు ' అన్న సలహా ఇస్తే వచ్చిన ఆవేశం ఇది... ఆ మాత్రం దానికే ఇంత చెయ్యాలా అంటే.... ఏం చేస్తాం, కొన్ని జీవితాలంతే!! ఏమీ చెయ్యలేం.

మౌన వేదన...

లోగిలిలో దీపం మిణుకు మిణుకు మంటోంది.
తులసమ్మ నిదురించక తోడు కూర్చుంది.
మేలుకున్న శశి మబ్బుల మాటున నక్కాడు.
సందేశం లేదని చెప్పేందుకు మనసొప్పలేదు కాబోలు.
జాడ లేదని గాలి కబురు తెచ్చింది.
స్తంభించిన ప్రకృతి జాలిగా చూస్తోంది.
ముడిచిన పిడికిలి బిగుస్తోంది.
ఆశ చావని గుండె ఎక్కు పెడుతోంది.
ఈ రేయి తెల్లవారనీకని దీపం వేడుకుంటోంది.

"హ్మ్.."

న్యూస్ పేపర్ చదువుతున్నా, గడియారం ప్రతి సెకను లెక్కపెడుతున్న సంగతి వినిపిస్తూనే ఉంది. సమయం ఎంత అయ్యిందా అని గోడకి వేలాడుతున్న గడియారాన్ని చూసాను. ఏడవటానికి ఇంకా 10 నిమిషాలు ఉంది. రోజూ ఈ పాటికి స్వాతి ఇంటికి వచ్చేస్తుంది. ఈవాళ లేట్ అయ్యిందంటే.. అసలే ఈ రోజు ఆటో స్ట్రైక్! బస్ దొరికిందో లేదో అనుకుంటూ వరండాలోకి వచ్చి వీధి మలుపు వైపు చూస్తున్నాను. ఈ లోగా గేట్ అలికిడి విని కిందికి చూసాను. స్వాతి, గేట్ వేస్తోంది. నీరసంగా కనిపించింది. మా ఆఫిసులు చాలా దగ్గర. రోజు తనని వాళ్ళ ఆఫీసు వీధి చివర పిక్ చేసుకుని ఇద్దరం నా బండి మీద కలిసే ఇంటికి వస్తాం. ఆ రోజు ఆ గొడవ జరిగిన సాయంత్రం నేను తనెప్పుడూ ఎదురు చూసే చోటకి వెళ్ళాను. తనక్కడ లేదు. ఎప్పుడైనా నేను లేట్ అవుతానేమో కానీ తనెప్పుడూ లేట్ కాదు. ఒక వేళ ఎటైనా వెళ్ళాలన్నా నేనొచ్చే వరకు ఆగి చెప్పి వెళ్తుంది. లేదా ఒక SMS ఇస్తుంది. ఈ రోజు ఏమైంది అనుకుంటూ చుట్టూ చూసాను. ఒక రెండొందల అడుగుల ముందు తను నడుస్తోంది. పక్కగా వచ్చిన ఆటోని ఆపి ఎక్కింది. నేను రాననుకుందా? భార్యా భర్తలన్నాకా గొడవలు లేకుండా ఉంటాయా? ఆ మాత్రానికి నేను తనని పిక్ చేసుకోను అనుకుందా? ఛ! లేదు. తను అంత సంకుచిత మనస్కురాలు కాదు. నేను వస్తానని తెలుసు. ఐతే నాతో రావటం తనకి ఇష్టం లేదా?? ఆ ఆలోచనతో మనసు ఒక్క సారి చివుక్కుమంది. గుక్క పెట్టిన పసి పిల్లాడిలా ఊపిరాడలేదు. రెండు నిమిషాల తరువాత బండి స్టార్ట్ చేసి బయలుదేరాను. ఆ రోజు నుంచీ ఇప్పటి వరకు తను నాతో కలిసి రాలేదు. ఇంట్లో కూడా మాటలు లేవు. కనీసం చూపులు కూడా కలవటం కరువయ్యింది. సాయంత్రం ఇంటికి రాగానే వండి టేబుల్ మీద పెట్టి తన గదిలో ఏదో పనిలో నిమగ్నమవుతుంది. ఆకలేసినప్పుడు నేను నాలుగు మెతుకులు తినేసి వెళ్ళి పడుకోవటం. పోనీ రమ్మని పిలుద్దామా అంటే, ఆమె కళ్ళలో కళ్ళు పెట్టి మాటాడే ధైర్యం లేదు ఇప్పుడు. నవ్వితే ఆ కళ్ళు వెన్నెల కురిపిస్తాయి, తన మూడ్ బాగాలేకపోతే నిప్పులు కురిపిస్తాయి. ఒకసారి ఎదో మాటా మాటా పెరిగి తన మీద అలిగి భోజనం చెయ్యకుండానే నిద్రపోయాను. ఆ మర్నాడు, "అన్నం మాని ఎవరి మీద కక్ష సాధిద్దాం అనుకుంటున్నావు?" అని తను అడిగినప్పుడు తను చూసిన చూపు మర్చిపోలేను. నా బిహేవియర్ కీ నాకే సిగ్గేసింది. ఒకరి మీద అలిగి అన్నం మానేయటం, పనులు మానేయటం లాంటివి తనకు నచ్చవు. చాలా స్వతంత్ర్య భావాలు కలది తను. తనకి సమయం ఇవ్వటం తప్ప నాకు వేరే దారి కనబడలేదు. కాలింగ్ బెల్ మోగింది. తలుపు తీయగానే తను లోపలికి వచ్చి నేరుగా తన గదిలోకి వెళ్ళి తలుపేసుకుంది.

గదిలోకెళ్ళి 5 నిమిషాలయ్యింది. తనింకా తలుపు తియ్యలేదు. తలుపు కొట్టి పిలవాలనుంది. ఇంకో అయిదు నిమిషాలు ఆగేదా అనుకుంటూ వంట గదిలోకి నడిచాను. పొయ్యి మీద పప్పు ఉడుకుతోంది. తను ఆఫీసు నుంచి రావటం లేటయితే వంట నేనే చేస్తాను. హాల్ లోకి నడుస్తూ బెడ్రూం వైపు చూసాను. తలుపు కింద ఖాళీ లోంచి పడుతున్న వెలుగులో తన నీడ కదులుతోంది. తను పడుకోలేదు. హాల్ లో మూల ఉన్న కుర్చీలో చతికిలబడి స్వాతి మాగజైన్ తిరగేస్తున్నాను. అందులో ఒక జోక్... చెవులకు పెద్ద పెద్ద కట్లు ఉన్న అతనిని అతని మితృడు, "ఏమయింది??" అంటూ పలకరిస్తాడు. "పెళ్ళి చేసుకున్నాకా మా ఆవిడ కబుర్లు వినీ వినీ..!" అని ఆ కట్లు కట్టుకున్న అతను భోరుమంటాడు. అది చూసి ఠక్కున చిన్న నవ్వు వచ్చింది నాకు. ఈ మౌనం కన్నా ఎక్కువ బాధ ఉంటుందా అనిపించింది. ఒక్కోసారి మనసు బాగోక ఎవరితోనూ మట్లాడాలనిపించదు. అలాంటప్పుడు ఏదైనా రాయి అని చదువుకునే రోజుల్లో నా స్నేహితుడు హరి నాకు చెప్తూ ఉండేవాడు. అప్పుడప్పుడు చిన్న చిన్న కథలు రాసే వాడిని. స్వతహాగా రచయితని కాకపోయినా మనసులో మాటలే పెన్నుతో ముచ్చటిస్తూ ఉంటే అవి కాగితం మీద ఒలికేవి. కానీ మనసు అలిగి గదిలో తలుపేసుకుని కూర్చుంటే మాటలెలా వచ్చేది?

బెడ్రూం తలుపు తెరుచుకుంది. శబ్దం విన్నా తల ఎత్తకుండా పుస్తకం చూస్తున్నాను. తన అడుగులు వంటగది వైపు పడ్డాయి. స్టీల్ బిందెకు గ్లాస్, అటు పై తన గాజులు తగిలి ఒక మృదువైన శబ్దం చేశాయి. ఒక నిమిషం తరువాత తను హాల్లోకి వచ్చి, అల్మరలోని చలం 'మ్యూజింగ్స్ ' తీసి నేను కూర్చున్న కుర్చీ పక్కన ఉన్న కుర్చీలో కూర్చుని చదువుతోంది. మొదటి పేజీ... ఈ పుస్తకాలనేవి భలే గమ్మత్తయిన విషయాలు. తనని పలకరించిన ప్రతి వారికీ పేజి పేజికీ గుప్పెడు అక్షరాలలో బోలెడు కబుర్లు చెబుతూ ఉంటాయి. ఆలోచనల్లోనే ఎన్నో ప్రదేశాలు తిప్పేస్తాయి. మనసు బాగాలేనప్పుడు ఎవరితో మట్లాడాలని ఉండదు కానీ ఎవరైన చక్కగా మాట్లాడుతూ ఉంటే వినాలనిపిస్తుంది. ఆ కబుర్ల గగనంలో మనన్సు కాసేపు విహరించాకా కాస్త తేలికవుతుంది. అందుకేనేమో పుస్తకాలు మనిషికి మంచి నేస్తాలు అంటారు. ఏదో శబ్దం విని ఈ లోకంలోకి వచ్చాను. పప్పు ఉడుకుతోంది. ఇప్పుడు వెళ్ళి స్టవ్ కట్టకపోతే మాడటం మొదలెట్టి ఆ వాసన ఇల్లంతా పరుచుకుంటుంది. కుర్చీకి ఎదురుగా ఉన్న టీపాయి మీద కాళ్ళు పెట్టి తను పుస్తకం చదువుతోంది. ఈ మూల కుర్చీలో కూర్చుంటే ఇదొకటే దారి. తనని డిస్టర్బ్ చెయ్యాలని లేదు. తను పేజీలు తిప్పుతోంది. అక్కడ పప్పు మాడుతోంది. నేను తలెత్తి వంటగది వైపు చూసాను. పుస్తకం టీపాయి మీద బోర్లించి తను లేచి కిచెన్ లోకి వెళ్ళింది. నిజానికి తనది చాలా అర్థం చేసుకునే మనస్తత్వం. మా ఇద్దరి మధ్యా తగాదాలు ఎంతో కాలం ఉండవు. అలాంటిది ఆ రోజు మాకు తెలియకుండానే చిన్న విషయం మా మధ్య పెద్ద తుఫాను సృష్టించింది. ఇప్పుడు తలుచుకుంటే అంత చిన్ని విషయానికి వారం రోజులు ఈ మౌన పోరాటామా? అని నవ్వు వస్తుంది. స్వాతి కూడా ఇలానే ఆలోచిస్తే బాగుండు!

తనొచ్చి మళ్ళీ యధాస్తానంలో కూర్చుని పుస్తకం చదువుతోంది. తనకా పుస్తకం ఎన్ని కబుర్లు చెప్తోందో.. నాకు మాత్రం గడియారం సెకన్ల ముల్లు ఆగకుండా చేస్తున్న రొద.. ఈ నిశ్శబ్దంలో ఆ అలికిడి నాకు టార్చర్ లా ఉంది. కూర్చీలో వెనక్కి వాలి కళ్ళు మూసుకున్నాను. "నాకు ఆకలేస్తోంది.." అన్న తన మాట విని నేను తన కళ్ళని ఎదుర్కుంటానన్న ఆలోచన వచ్చేలోపే నా కళ్ళు తన కళ్ళతో కలిసాయి. ఆ కళ్ళు, వాటిలో కోపం లేదు, బాధ లేదు, ఎలాంటి భావమూ లేదు. నిశ్చలంగా నిశ్శబ్దం గా ఉన్నాయి. "భోజనం వడ్డించమంటావా?" అని తనడిగిన ప్రశ్నకు చిన్న చిరునవ్వుతో "హ్మ్.." అని మాత్రమే సమాధానం ఇవ్వగలిగాను. తన వెనుకే అడుగులేస్తూ..
"అన్నట్టు పప్పులో నేను ఉప్పు వెయ్యలేదు!"
"ఉప్పే కాదు, ఏమీ వెయ్యలేదు :) నే వేసాలే...."

..Interval..

రావద్దనే తీరానికి,
అడ్డగిస్తున్న గాలులతో
ఎగసి పడుతున్న ఎర్రని అలల మధ్య,
ఒంటరిగా సాగే ఈ పయనంలో...
ఒక్క క్షణం ఆగే వీలుంటే..!!

*************************
ఎప్పుడో?? ఒక చిన్న బ్రేక్!

Flower

Pluck this little flower and take it, delay not! I fear lest it
droop and drop into the dust.

I may not find a place in thy garland, but honour it with a touch of
pain from thy hand and pluck it. I fear lest the day end before I am
aware, and the time of offering go by.

Though its colour be not deep and its smell be faint, use this flower
in thy service and pluck it while there is time.

- Gitanjali

మోసం - నిజం

నాకు నవ్వు రావటం లేదు. రాకుండా నవ్వే నవ్వు ఎంత కృత్రిమంగా ఉంటుందో తెలియదా.. అయినా నవ్వితేనే ఆనందంగా ఉన్నట్టా? నవ్వితే చాలా? ఆనందమో కాదో అన్నది నీకు పట్టదా? ఒక్క రోజు నవ్వుతూ లేకపొతే ఏమైంది అని ఎంతో కంగారు పడుతూ అడుగుతావు. నీ బరువుకి నా జారుడు మొహం కూడా తోడైతే నువ్వు మోయలేవనిపిస్తుంది. ఒక సారి నవ్వుతాను. బాగానే ఉన్నానంటాను. ఇంత దూరం నుంచి నేనిచ్చే ఆ సామాధానం నిజమనుకుని సమాధానపడతావు నువ్వు. ఎంత వెర్రి నేస్తానివి... నిన్ను మోసం చేయటం ఎంత సులువో..! 'నమ్మిన వాళ్ళని మోసం చేస్తావా?' అని నీ ఆ నమ్మకం నన్ను ప్రశ్నిస్తోంది. తనకేం తెలుసు? నేను బాధపడేప్పుడు ఆ బాధ కంటే ఆ విషయం నీకు తెలిస్తే నువ్వు తట్టుకోలేవన్న ఆలొచన నన్నింకా బాధపెడుతుందని, అందుకే ఆ మోసాన్నే నిజం చెయ్యటానికి వచ్చే ఆ అలకి ఆనకట్ట కట్టేస్తున్నానని...

అల లేనినాడు సముద్రపు ఒడ్డు కూడా ఎడారితో సమానమే కదా...

...హృదయ రాగం...

నాలో ఎంత మార్పు..? ఈ రోజు అద్దం ముందు నిల్చుంటే, "ఇది నేనేనా? ఇది కలా, నిజమా?" అని తేల్చుకోలేకుండా ఉన్నాను. మార్పు నా పైకి ఎంత నెమ్మదిగా ఎగబాకిందంటే నేను అసలు గ్రహించనే లేదు. చుట్టు పక్కల జరిగే మార్పులను, అలాగే భౌతికంగా కొలవగలిగే మార్పులను మెదడు గ్రహించగలదేమో కానీ స్పందన, ప్రతి-స్పందన వల్ల అంతర్గతంగా జాగృతమైన మార్పును ఎలా గ్రహించగలదు? ఇప్పుడు మాత్రం ఎలా గ్రహించాననే కదా నీ సందేహం? ఊపిరి పీల్చుకుంటున్నప్పుడు లేని స్పృహ, ఆ ఊపిరి ఆగిపోయేప్పుడు కలుగుతుంది కదా...!

ఎంత కష్టపడినా , నా రెక్కలు ఎంత వేగంగా ఆడించినా నిన్ను అందుకోలేను. అలా అని నిన్ను ఆపనూ లేను. నీవు కర్మ బధ్ధుడివి. నేను నీ అభిమానిని. కాల చక్రం మళ్ళీ నిన్ను నా దగ్గరకు చేర్చక పోదా అని గుండె ఆశగా కొట్టుకున్నా... ఈలోపే కాలమనే ఆ గానుగు చక్రంలో పడిపోతానేమో అన్న ఆలోచన వచ్చిన మరుక్షణం, మనసు భయం తో వణికిపోతూ తనలో నిలుపుకున్న నీ విగ్రహాన్ని పట్టి భోరున ఏడుస్తోంది. నా మనసుని పట్టించుకునే అంత సమయం లేదు ఇప్పుడు. మిగిలిన ఈ కాస్త సమయాన్నీ అర్థం పర్థం లేని, ఈ నిమిషానికి సంబంధం లేని భయాలతో నింపుకోలేను. నీతో నాకంటూ మిగిలినవి ఇంకొన్ని ఘడియలే...! ఇంకెంతో దూరం నా నడక సాగించలేను. నీవు రాక ముందు నేనెలా ఉన్నానో నాకు కనీసం గుర్తు కూడా లేదు. కొన్ని యుగాలయినట్టుంది. ప్రియా.. ఇకపై మాత్రం నువ్వు లేకుండా ఉండ లేను. ఏం చెప్పను ? ఏం చేసి నా భావాలను, నా అనుభూతులను ఈ కాస్త సమయంలో నీకు పంచను? నాకు మాటల్లేవు. చేతలు రావు. యే హద్దులూ లేని నా 'హృదయ రాగాన్ని' మాత్రం నీ జత పంపిస్తున్నాను. అంతకు మించి నీకిచ్చేందుకు నా వద్ద 'నావి' అనేవి వేరేమీ లేవు. ఉన్న వన్నీ కాలానికో, విధికో అర్పించక తప్పదు కదా........ అని ఆ కోయిల తను ప్రేమించిన వసంతుడికి వీడ్కోలు చెబుతూ రెక్కలు జాచి ప్రాణాలొదిలింది.

..నమ్మకం..

ఎన్నాళ్ళని ఇలా ఇక్కడే ఒంటరిగా ఉంటావు?
భయాలన్నీ వదిలి, నాతో రారాదా..?

ప్రేమను నాటి, నమ్మకాల అంట్లు కట్టి,
నిత్య నూతన జీవితానికి నాంది పలుకుదాం.
ఎప్పటికీ వాడిపోని చిరునవ్వుల పూలు పూయిద్దాం.
కలలుగన్న కొత్త బంగారు లోకాన్ని నిర్మిద్దాం.

అ(గె)లుపెరగని ఆరాటం...

నిను చేరేందుకు మనోవేగంతో వచ్చానే...
చేరే చివరి క్షణంలో, నాలో ఈ నిశ్శబ్దం !!
మాటల్లో చెప్పలేని నా భావావేశం కాదు.
నీ స్తబ్ధత ముందు ఓడి మౌనం గా నిలిచిన ఆరాటం.

ఈ అల విరిగింది.
నిరుత్సాహంగా వెనుతిరిగింది.
నీవు అలని చూసేవు.
నాకు అల వెనుక, అనంత సాగరమే కానవస్తుంది.

..हम and జెర్రి..

అప్పుడు నేను ఏడో తరగతి అనుకుంటా... వేసవి సెలవుల్లో పెద్దమ్మ, అక్క, అన్నయ్య, పిన్ని, బాబాయి ఇంకా మా ఫామిలీ అంతా అమ్మమ్మ వాళ్ళ ఇంట్లో కలిసే వాళ్ళం. అ వేసవి చల్లగా లేదు [అప్పటికి గోదావరి సినిమా ఇంకా రిలీజ్ కాలేదు మరి!]. రాత్రి భోజనాలయ్యకా ఆడాళ్ళంతా విధి గదిలో టీ.వీ చూస్తూ కబుర్లు చెప్పుకుంటున్నారు. నేల చల్లగా ఉండటం వల్ల ఒక్కొక్కరూ మెల్లగా నడుం వాలుస్తున్నారు. నేను అలానే వాళ్ళ కబుర్లు వింటూ పెద్దమ్మ పక్కన చేరి నిద్రపోయాను. ఎంత సేపయ్యిందో, ఏమయిందో తెలియదు. ఉన్నట్టుండి కేకలు విని ఉలిక్కిపడి లేచాను. చాలా గొంతులు వినిపించాయి.. పెద్దమ్మ కేకలు.. "కదలకు, అటే వస్తోంది" అన్న మిగతా వాళ్ళ అరుపులు. వంటగదిలో గోడ పక్కన చీపురుకట్ట ఉంది. త్వరగా పట్టుకు రా అని పిన్నితో అమ్మ అన్న మాటలు... నా నిద్ర కళ్ళకు కనిపించింది మాత్రం, మసక మసకగా ఒక చిన్న మెలికెల జీవి. ఆ అరుపులకి ఎటెళ్ళాలో తెలియక అనుకుంటా, అది కూడా తెగ అటు-ఇటు తిరిగేస్తోంది. దీనిని దూరంగా పంపటం నా కర్తవ్యం అని స్ఫురించటానికి ఆట్టే సమయం పట్ట లేదు. వెంటనే చేత్తో లాగి పెట్టి దానిని ఒకటి పీకాను. అది కాస్తా బెడ్రూం వైపు వెళ్ళి పడింది. అంతే, కొత్తగా పెళ్ళయిన మా పిన్ని.. "అమ్మో! మా ఆయన!" అంటూ బెడ్రూం వైపు చీపురుకట్టతో పరుగు తీసింది. ;)

మెలకువ వచ్చాక తెలిసింది ! అది ఒక జెర్రి అని. "బహుసా మేడ మీద నుంచి తెచ్చిన బట్టల్లోంచి పడింది." అనుకుంటారు, ఇప్పటికీ! అమ్మేమో "నీకు ఏమి కాలేదు కదా?" అంటూ నా చెతులు, వేళ్ళు క్షుణ్ణంగా తడిమి తడిమి చూసింది. కాసేపయ్యాకా అంతా చుట్టూ చేరి, 'బుజ్జీ, అసలు జెర్రి ని అంత ధైర్యం గా చేత్తో ఎలా కొట్టావే? భయం వెయ్యలేదా?' అని అడిగారు. ధైర్యమా.. పాడా!! నాకేం తెలుసు అది జెర్రి అని. నిద్రలో ఉండగా సడన్ గా లేపితే ఎవరినైనా పీకుతా. అలాగే దాన్ని కూడా పీకాను. కానీ దొరక్క దొరక్క దొరికిన సువర్ణావకాశం... వదులుతానా..?! "మరేం అనుకున్నారు నేనంటే ?" అని కళ్ళెగరేసి జడ మెలేశాను నేను. అప్పట్నుంచి మనం వీర నారీ మణి కేటగిరీ ఇంట్లో.. హహ..

ఎన్ని మధుర స్మృతులో బాల్యంలో...

తరుగుతుందంటారా..?

హే.. ట్రై దిస్..

ఐ నో. 'ఆల్మండ్ జాయ్'. రైట్?

హ్మ్.. వాట్ ఈస్ ఇన్సైడ్ ?

కొకొనట్. :)

హ్మ్.. :)

యు లైక్ కొకొనట్ సో మచ్ నా? :)

హ హ హ....


ఈ రోజు అఫీసులో శ్రీజిత్ తో జరిగిన సంఘటన ఇది. తనకి నచ్చినదాన్ని నాతో పంచుకుంటున్నాడు అన్న ఆలోచన మనసులో చాలా ఆలోచనలని, జ్ఞాపకాలని రేపింది.....

చిన్నప్పుడు క్లాస్లో ఎవరిదైనా పుట్టిన రోజు ఐతే తలా ఒక చాక్లెట్ ఇచ్చేవారు. అది తినకుండా దాచి, ఇంటికెళ్ళాక చెరిసగం చేసి తమ్ముడితో పంచుకుని తినేదాన్ని. నాకిష్టమైన రకం చాక్లెట్ ఐతే ఇంటికెళ్ళే వరకు తినకుండా ఉండటం కొంచం కష్టమయ్యేది. వేళ్ళే లోపు ఓ వంద సార్లు బయటకు తీసి చూసుకునేదాన్ని :) ఎవరైనా ఇస్తే తమ్ముడితో పంచుకోవటానికి నాకేం అభ్యంతరం ఉండేది కాదు కానీ, నాన్న కొన్న వాటి పై 'నాది ' అన్న భావం ఎంత ఉండేదో..!! నాకు ఎంతో ఇష్టమైన గన్ బొమ్మని వాడు విరిచేసినప్పుడు 'నా బొమ్మలన్నీ వీడు పుట్టాకా విరగ్గొట్టేశాడు ' అని ఎంత ఏడ్చానో. ఆ ఉక్రోషానికి అసలు కారణం వేరే. అదేంటంటే... నాకు తమ్ముడంటే చాలా ఇష్టం. వాడు అమ్మ కడుపులో ఉండగా మడి కట్టుకుని ఎన్ని పూజలు చేశానని??!! కానీ వాడు పుట్టాకా ఏదో తేడా నాలో... అమ్మ నాకన్నా వాడినే ఎక్కువ ఎత్తుకుంటుంది. వాడినే ఎక్కువ పట్టించుకుంటుంది. వాడి వైపు తిరిగి పడుకుని, నన్ను వెనక పడుకోమంటుంది. అమ్మ కి నా మీద ప్రేమ తగ్గిపోతుంది. అంతా వీడీవల్లే. వీడు పుట్టాకనే అమ్మ నన్ను సరిగ్గా చూడట్లేదు అని చాలా కుళ్ళు ఉండేది. దానివల్ల అవకాశం దొరికినప్పుడల్లా ఇలా బయట పడేదాన్నన్నమాట. లొడ లొడా వాగే నేను ఉన్నట్టుండి కాం అయిపోయాను. అమ్మ, నాన్న నన్ను గమనిస్తూనే ఉన్నారు. వాడు కొంచెం పెద్దయ్యి, నేను కూడా వాడిని ఎత్తుకోగలిగే సమయానికి, ఈ ఆలోచనలు కాస్త తగ్గాయి. ఇదే కాదు, అమ్మ వేరే పిల్లల మీద ప్రేమ చూపిస్తే ఏదోలా ఉండేది. సమయంతో పాటు మానసికంగా ఎదిగాక మనసులో అలాంటి ఆలోచనలు పోయాయి. కానీ ఇప్పుడనిపిస్తోంది....

తమ్ముడితో అన్నీ పంచుకోగలిగిన నేను అమ్మ ప్రేమని పంచుకునేందుకు ఎందుకు అంత కష్టపడ్డాను?? పిల్లలంటే చాలా ఇష్టం ఉన్నా, అమ్మ వాళ్ళని దగ్గరకు తీసుకుంటే నాకు ఎందుకు అంత కుళ్ళు ఉండేది ? అప్పుడు,ఇప్పుడు,ఎప్పుడూ నా బుర్రలో ఒక్కటే ప్రశ్న. "అమ్మకి వీళ్ళంటే 'నాకంటే' ఎక్కువ ఇష్టమా..?" అని. అమ్మని ఎప్పుడూ అడగలేదు. కానీ ఈ ప్రశ్న నా మనసులో చాలా కాలం అలానే ఉంది. ఎందుకంటే బాహ్యం గా అమ్మ నా మీద చూపించే ప్రేమ, వారి మీద చూపించే ప్రేమ ఒక లాగే ఉండేవి. కొన్ని సార్లు నా మీద చూపించేదే తక్కువ అనిపించేది. అప్పుడప్పుడు తగిలే తిట్లు, మొట్టికాయలు ఇలాంటి ఆలోచనల్ని మరింత బలపరిచేవి. తమ్ముడికి ఈ సంగతేమీ తెలీదు. వాడెప్పుడూ అలా కుళ్ళుకున్నట్టు నాకు కనిపించలేదు. బహుశా నేను కూడా అమ్మ, నాన్న తో పాటుగానే పరిచయం కావటం వల్ల కాబోలు. ఈ చిక్కంతా కొత్త బంధాలతోనేనేమో..!

పక్క వారికి పంచితే, నాకు అందేది తగ్గిపోతుంది అనే ఆలోచన ప్రేమ కు పుష్టుగా అప్ప్లై చేసేసుకున్నాను అనుకుంటా..:) గమ్మత్తు ఏంటంటే, నిజంగా తరిగిపోయే చాక్లెట్లు, బొమ్మలు వగైరా పంచుకునేందుకు నాకెప్పుడూ మనసు కష్టం అనిపించలా... కానీ కొద్దిగా ప్రేమ దగ్గరే బోల్తా పడ్డాను :) ఇప్పుడు కూడా అప్పుడప్పుడూ దేని గురించైనా అలా పొశెసివ్ గా అనిపించినా [అంతే, కుక్క తోక, నా బుద్ధి ఒకే రకం..], నాకు సీక్రెట్ తెలిసిపోవటం వల్ల, 'హహ, నువ్వు మరీ విశూ...' అని నన్ను చూసి నేనే నవ్వేసుకుంటాను.:) దానితో ఆ ఫీల్ మనసులో ఎంతో సేపు ఉండదు.

ఇంతకీ, పంచుకుంటే ప్రేమ తరుగుతుందంటారా..? నిజంగా తరగకపోయినా, అలా అనిపిస్తే ఏం చెయ్యాలో..!

..భావ బాష్పాలు..

నిన్న రాత్రి ఉన్నట్టుండి నువ్వు గుర్తొచ్చావు. నేను బాధపడుతున్నాను అనుకున్నాయో ఏమో, పిలవకుండానే కన్నీళ్ళు కూడా ఒచ్చేసాయి. ఒంటరిగా ఫీల్ అవుతున్నా అనుకున్నట్టు ఉన్నాయి. నీ ఆలోచన తోడు ఉండగా నాకు ఒంటరితనం అనిపించదు అని ఎంత చెప్పినా వినలేదు అవి. వదిలి అసలు పోనంటాయే!

ఇవి ఎంత మంచి నేస్తాలో తెలుసా! నా కళ్ళలో నిలిచిన నీ రూపాన్ని ఎవ్వరికీ కనపడానీయకుండా దాచేస్తాయి. ఆ నిమిషంలో మాటల్లో చెప్పలేక, మనసులో మోయలేక, కళ్ళలో ఉప్పొంగే నా భావాలెన్నిటినో.. "మేమున్నాం కదా, మాకొదిలేయి.." అంటూ మోయలేమని తెలిసి కూడా ఆ భారాన్నంతా నెత్తినేసుకుంటాయి. భావ భారం మోయటం అంత సులువా.. నువ్వు చెప్పు ? పాపం ఆ బరువుకు కళ్ళలో ఇక నిలవలేక జల జలా రాలిపోతాయి. పోతూ పోతూ కూడా నన్నవి వదిలిపెట్టవు సుమా..! నా చెంపలను నిమురుతూ పోతాయి. గుండెల్లోకి ఇంకి, పొంగిన నా భావాలన్నిటినీ మూట కట్టి మనసు అర లో భద్రం చేస్తాయి.

చాలా సార్లు చూసి చూసి.. జాలేసి, ఉండబట్టలేక వాటిని ఇలా అడిగాను. "రాలి పోతున్న వాటిని అలా పోనివ్వక, ఎందుకు వృధాగా పోగుచేసి భద్రం చేస్తున్నారు?" అని.. దానికవి ఏమన్నాయో తెలుసా?

"వెర్రిదానా! కరిగిపోయి, రాలిపోయి, ఆవిరైపోయేందుకు అవేమైనా కన్నీళ్ళటే?! అవి నీ భావాలు. అత్మీయమైన మదిలో తప్ప మరెక్కడా మనలేవు. వాటిని నువ్వెంత అపురూపంగా చూసుకుంటావో మాకు తెలుసు. మా మీద జాలితో మాటవరసకి ఇలా అంటున్నావు కానీ, నువ్వు వాటిని అలా తుడిచేయగలవా? నీ కళ్ళలో తోడుకున్న వాటిని 'ఆ' గుండె పై చేర్చినప్పుడు కాని మాకు మోక్షం లేదు." అని.

ఎంటో వాటి వెర్రి తాపత్రయం! కాని అవి మదిలో చేరిన ప్రతి సారీ, ఆలోచనల్లో పెరుకున్న కుళ్ళంతా వాటి ఉధృతమైన ప్రవాహంలో కొట్టుకుపోతుంది. మది ఏదో కొత్త అందం సంతరించుకుంటుంది. నిర్మలమైన పసి పాప బోసినవ్వులా తోస్తుంది.

ఈ ఘనత అంతా ఎవరిదనుకోనూ? నా నేస్తాలను నాకే వదిలేసిన నీకా? ఇంత మనోహరమైన అనుభవాన్ని నాకు అందజేస్తున్న వాటికా? అన్నీ సమ పాళ్ళలో పేర్చి ఇచ్చిన ఆ మాధవుడికి మాత్రం వేవేల కృతజ్ఞతలు. _/|\_

...మౌన సంభాషణ...

టైం 10:10. పని వత్తిడి వల్ల పడుకోవటం, అందువల్ల లేవటం, బయలుదేరటం, ప్లాన్ అంతా లేట్ అయిపోయింది. 'ఛ! వెళ్ళే సరికి మధ్యాహ్నం అయిపోతుంది' అనుకుంటూ బస్ ఎక్కాను. సిటీ బస్లో గంట పైనే ప్రయాణం చెయ్యాలి సుధ వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్ళటానికి. సీట్ ఖాళీ లేదు. లేడీస్ సీట్ అని, ఒకతన్ని నిలబెట్టేసి కూర్చున్నాను. పక్క సీట్లో కూర్చున్న అబ్బాయి, [అతని కొడుకు అనుకుంటా..] ఖంగారు పడి అతనితో పాటూ లేచి వెళ్ళిపోతుంటే, ఇటు కూర్చో అని అయిల్ సీట్ ఇచ్చేసి నేను విండో సీట్లో స్థిరపడ్డాను. పరవాలేదు కూర్చో అని నాన్న సైగ చెయ్యటంతో వాడు కూడా కూర్చున్నాడు. ఎండ మండిపోతుంది. అద్దం లోంచి పడే సూర్య రశ్మికి కుడి చెంప, చేయ్యి వేడెక్కి సుర్రుమంటున్నాయి. చేసేదేమీ లేక అలానే కూర్చుని దిక్కులు చూడటం మొదలెట్టాను. బాగానే కాలక్షేపం అవుతోంది. ఆ పిల్లాడికి ఇంకా నా మీద కోపం ఉన్నట్టుంది, వాళ్ళ నాన్నని నిల్చోబెట్టినందుకు. వాడికి కూడా ఎండ బాగా తగులుతోంది. ఎండ వల్లో, మరి నా మీద కోపం వల్లనో వాడి ముఖం ఎర్రగా మారుతుంది. ఇంకా, నుదుటి పై సన్నగా చెమట కూడా...

మామూలుగా ఐతే పిల్లలు కనబడితే, అవకాశం వస్తే వాళ్ళతో ఎదో ఒకటి మాట్లాడతాను, నవ్వులు కలిపేస్తాను. కానీ ఆ రోజు ఎందుకో మాట్లాడే, నవ్వే, ఎమోషనల్ అయ్యే మూడ్ లేదు నాకు. సో వాడిని పెద్దగా పట్టించుకోలేదు. నా దిక్కులు చూట్టం పనిలో పడిపోయాను. అలా చూస్తూ చూస్తూ మధ్యలో వాడిని కూడా చూసాను. నిద్రొస్తున్నట్టుంది. తూగుతున్నాడు. వంగి పడుకునేందుకు ప్రయత్నించాడు. వీలు లేదనుకుంటా.. వెంటనే లేచాడు. నాకెందుకో కొంచం ఇంటరెస్టింగ్ గా అనిపించి, వాడిని చూడటం మొదలెట్టాను. వంగున్నాడు, పక్కన ఉన్న రాడ్ మీద వాలాడు, సీట్లోనే పక్కకు తిరిగి పడుకున్నాడు.. ఊహు!! లాభం లేదు మెదులుతూనే ఉన్నాడు. నిద్రేమో కుమ్మేస్తుందని తెలుస్తుంది. కళ్ళు చింత నిప్పుల్లా ఉన్నాయి. నాకేమో ఏం చేస్తాడా అన్న కుతూహలం పెరుగుతోంది. ఇంకో పక్క జాలేస్తొంది. నిండా చూస్తే ఆరేడేళ్ళు ఉంటాయేమో అంతే. పక్కన వాళ్ళ అమ్మ ఉంటే వాడు ఇలా దూర ప్రయాణంలో ఇంత కష్టపడే అవసరం ఉండేది కాదేమో కదా అనిపించింది. వాడు ఇంకా నిద్రపోయేందుకు ప్రయత్నిస్తున్నాడు. నేను వాడినే చూస్తున్నాను. అన్ని యాంగిల్స్ ట్రై చేశాక, ఎదీ కుదరక, లేచి ఏం చెయ్యాలా అన్నట్టు ఆ ఎర్ర కళ్ళతో చుట్టూ చూస్తున్నాడు. ఇక నా మనసు ఆగలేదు. కానీ అప్పుడు కూడా మాట్లాడే మూడ్ లేదు నాకు. వళ్ళో పడుకుంటావా అన్నట్టు సైగ చేశాను. వాడు నన్ను అలానే చూస్తున్నాడు. మళ్ళీ సైగ చేశాను. ఊ.., ఆ.. అనలేదు. చటుక్కున ఒళ్ళో వాలిపోయాడు. గాఢ నిద్రలోకి జారుకుంటున్నాడు అనేందుకు సూచనగా మెల్లగా వాడి బరువు పెరుగుతోంది. నిద్రపోతున్న వాడిని చూసి ఎంతో సంతృప్తి గా అనిపించింది.

మేము ఇద్దరం ఒకరికొకరు తెలీదు. ఒక్క మాట కూడా మాట్లాడుకోలేదు. కనీసం వాడిని చూసి నేను నవ్వలేదు. కానీ మా ఇద్దరి మధ్యా ఎదో ఆత్మీయతతో కూడిన సంభాషణ జరిగినంత ఫీలింగ్ కలిగింది నాకైతే. ఇలా ఉండగానే, నా మెదడు ఆలోచించటం మొదలు పెట్టింది [ఖాళీగా ఉన్నందు వల్ల కాబోలు]. ఎందుకో ఈ మధ్య నా ఆలోచన పద్ధతి, మాట్లాడే పద్ధతి చలా మారాయి అనిపించింది. ఐతే ఏ రకంగానో చెప్పలేను. మరైతే మార్పును ఎలా గమనించానంటే, ఎదుటి వారి స్పందన బట్టి... I am having a kind of smooth understanding and conversations with many people, which was not so very common before...

ఇలా ఉండగా ఒక పుస్తకంలో ఈ క్రింది లైన్లు తారసపడ్డాయి నాకు.


"All belief systems are destructive to communication. And the whole life is nothing but communicating - communicating with trees, communicating with rivers, communicating with sun and moon, communicating with people and animals. It is communication; life is communication.

Dialogue disappears when you are burdened with belief systems. So, if you want to see and hear and listen, then you will have to drop all belief systems. You have to be sensible enough to be with out beliefs. Caged in your own system you are unavailable and the other is unavailable to you.

People are moving like windowless houses. Yes, you come close, sometimes you clash with each other- but you never meet. Yes, sometimes you touch, but you never meet. You talk, but you never communicate. Everybody is imprisoned in his own conditionings; everybody is carrying his own prison around him. This has to be dropped."

And it made sense to me.
These days I am more conscious about how I communicate my point and what I am filling conversations with. Hope I can be so all the time! 'coz my mood often swings just like my heart does :D

అంతా శూన్యమే..!

జ్ఞాన జ్యోతిని సాధించటం మొదటి అంకం.
ఆ వెలుగు లేనిదే సత్యాన్వేషణ అసాధ్యం.

జ్ఞానమే సర్వస్వమనుకుంటే మూర్ఖత్వం.
ఆ జ్వాలలో మాడి మసవటం ఖాయం.

అజ్ఞానికి సైతం మోక్షాన్నిచ్చేది ప్రేమ తత్వం.
ప్రేమను సైతం పరిహసించగలిగేది విశ్వ సత్యం.

అజ్ఞానికి సత్యం తెరిచే తలుపు విరక్తి.
జ్ఞానమున్న నాడు అదే వైరాగ్యం, మోక్షానికి ముఖ ద్వారం.
ప్రవేశ రుసుము విలువ, పేర్చుకున్న జ్ఞానమంత!
ఆ తలుపు ఆవల అంతా శూన్యమే..!!

..శీతాకాలపు సాయంకాలం..

ఇంటికి కాస్త త్వరగా బయలుదేరేడు...
ఇంకాసేపుంటే మంచులో తడవాలని కాబోలు!
మళ్ళొస్తా అంటూ అతడి చివరి స్వర్ణ కాంతులు,
చిటారు కొమ్మలను ఓదారుస్తూ బుజ్జగిస్తున్నాయి.

ఆ ఆఖరి వెచ్చటి స్పర్శ కు కలిగిన చల్లటి పులకింతేనా..?
ఈ శీతాకాలపు సాయంకాలం ?

***

వీధి మలుపు తిరిగే వరకూ సాగనంపే అమ్మలా,
ఆకాశం అతడిని సాగనంపుతోంది.
చలికి వణుకుతున్న పుడమికి,
పండిన చెట్ల ఆకులు దారంతా దుప్పటి కప్పుతున్నాయి.

ఈ శీతాకాలపు సాయంకాలం,
వెచ్చని అభిమానాల సమాహారం.

***

పొగ మంచు తెరలో,
వెచ్చని ఊసుల్లో చలి కాచుకుంటూ,
చేతిలో చేయి వేసి నడుస్తున్న...
పండిన గోరింటాకంటి పడుచు జంట.

జ్ఞాపకాల కుంపటిని రాజేసేను,
ఈ శీతాకాలపు సాయంకాలం.